Elke dinsdag zit dit kleine meisje van 3 jaar ‘s morgens om 7.20 uur klaar bij de vensterbank.

Want de vuilniswagen komt.

Waar een jaar geleden de grote vuilniswagen met felle zwaailamp nog diepe indruk maakte, is dat nu iets anders. Het gaat niet meer om de wagen zelf, maar om de vuilnisman die de grote wagen bestuurt.

De vuilnisman die elke week de tijd neemt om te stoppen voor ons huis.

Hij zet de wagen stil en knipt het lampje in zijn cabine aan.

Hij lacht.

Hij zwaait.

Hij toetert.

Elke week.

Deze man snapt het.

Hij weet wat er echt toe doet.

Ook in deze gekke tijden . .  .

Hij neemt even de tijd.

En geeft even zijn tijd.

Zijn aandacht

En hij verbindt.

En Fiep snapt het.

Ik hoef haar niets uit te leggen.

Dit gebeurt gewoon.

Ze is er. Eke week. En hij ook.

Dank je wel vuilnisman, dat je dit doet.

Dat je laat zien wat echt belangrijk is.

Dat ook jij mijn dochter leert wat echt contact is.

Wat verbinding is.

Dwars door tijd, afspraken, ochtendrituelen en de aflevering van Paw Patrol heen.

Zullen we deze week allemaal een Fiep-vuilnisman-moment creëren?

Even de tijd nemen. En tijd geven.

Echt contact maken.

Zo’n kleine moeite,

zo’n groots effect.

Vanmorgen reed de vuilnisman een extra rondje. Inclusief extra zwaai– en toetermoment. Held.

Geplukt van LinkedIn, geschreven door Bianca Prij—van Dorst en met haar toestemming publiceren we dit erg graag als lichtpuntje.