Ik vergelijk het leven momenteel een beetje met de oorlog, die heb ik als kind meegemaakt maar nooit als gevaar gezien. Ik voetbalde met de Duitsers, kreeg chocolade van ze en zag ze eigenlijk meer als opa’s.

Nu met het corona virus beleef ik het wel intenser maar ik ben niet bang ofzo. Ik heb een heerlijke bloemen en groentetuin, daar ben ik dagelijks in bezig voor de hele familie. Normaal gesproken doe ik veel voor de voetbal, ben voorzitter van de Club van 100 en beheer het oud papier. Dat is in deze periode ook meer dan normaal dus weer prettig voor Stompwijk ‘92.

We zijn gezond, we houden wel bewust afstand van de kinderen en kleinkinderen en dat is niet altijd even leuk natuurlijk. Maar het is voor het goede doel en het gaat ook weer over. We willen geen risico nemen.

Ik ben wel heel blij dat we in Stompwijk wonen, ik ken hier maar twee gevallen van besmetting. Het zou anders zijn als je in de stad zou wonen, of in Brabant en er is bijvoorbeeld een besmettingsgraad van 10%. Onze kleinkinderen werken allemaal in of om de stad dus als we daar wat nodig hebben nemen zij het mee. Gewone boodschappen doen we op het dorp zelf.

We hebben een familiebedrijf in fresia’s, met meerdere takken zoals veredelen en vermeerderen en zowel de bloem als de bol. Mijn zoon is een aantal jaren geleden uit het bedrijf gestapt en dat is goed uitgepakt. We hebben geen last van het virus op de veiling, ja in het begin toen ook het transport stil lag maar nu gaat dat allemaal weer goed. Komt misschien ook omdat we alleen maar in Nederland bezig zijn met het bedrijf en een heel klein beetje in Spanje en Portugal maar verder niet. Het blijft binnen eigen deuren. Ik heb niet gehoord dat er iemand in onze branche ondersteund moest worden. Dat ligt natuurlijk aan de bedrijfstak die je uitoefent, ik kan mij voorstellen dat als je een restaurant hebt of een camping en net begonnen bent dat dat weer heel anders ligt.

Ik vind dat Rutte het wel goed doet, je hebt er verder toch geen invloed op en commentaar krijg je altijd. Het positieve van het virus vind ik het sociale gebeuren, er wordt van alles georganiseerd en men let een beetje meer op elkaar. We fietsen en wandelen graag, we hebben natuurlijk geluk met het mooie weer. Als het virus vandaag voorbij zou zijn dan ben ik het morgen alweer vergeten.

Verder moet je ook een beetje geluk hebben, maar zonder geluk vaart niemand wel en vroeger zei pastoor de Koning als je geen pech hebt, dan heb je geluk en zo is het maar net.

Als de Soos weer begint dan kom ik weer hoor, ik hoor het graag en ik wacht met spanning het boekje af want ik vind dat een ontzettend goed initiatief. Het wordt toch geschiedenis.

En tot slot wil ik zeggen: Ondanks het coronavirus is het leven waard geleefd te worden.

Theo Duyvestijn

(uit het boekje (mijn) leven met corona, dat in het begin van de coronatijd, – vorig jaar dus – door en voor de leden van Ouderen Soos Stompwijk is gemaakt)