Op 4 mei ben ik 2 minuten stil voor mijn opa en oma uit Den Haag. Beide leven inmiddels niet meer maar mijn moeder kan, ondanks haar jonge leeftijd toen, genoeg vertellen. Ook toen was er een avondklok maar die was wel een stukje erger dan nu. Er mocht geen streepje licht naar buiten schijnen dus de ramen werden ook nog afgeplakt met kranten en de gordijnen helemaal om de kozijnen gepropt. Boven woonden twee gezinnen die allebei net een baby hadden gekregen. Mijn oma gaf ze elke dag een pannetje aardappelpuree, dat ging aan een touwtje eerst naar 1 hoog, de buurvrouw haalde haar pannetje eraf en toen ging het verder naar 2 hoog. Op een dag kwam de buurvrouw van 2 hoog aan mijn oma vragen of ze het pannetje puree rechtstreeks kon krijgen omdat ze merkte dat de buurvrouw van 1 hoog uit haar pannetje een paar lepels puree haalde. Zo kan ik nog veel meer vertellen en ondanks het grote gezin wat mijn opa en oma zelf al hadden zaten er elke dag nog wel een paar extra mensen, vriendjes of vriendinnetjes aan tafel. En natuurlijk ben ik ook 2 minuten stil voor alle mensen die moesten onderduiken, de mensen die deze onderduikers in huis verborgen hielden maar elke minuut van de dag bedacht waren op een razzia. De mensen die zich keihard ingezet hebben om ons land te helpen bevrijden.

Ik ben 2 minuten stil omdat dit nooit vergeten mag worden.

Agnes Hofstede