Op het laantje van Van Kampen, oftewel het laantje van de Dokter, doet Greet Romijn haar verhaal.
Het coronavirus? Tja, het maakt het leven wel een stuk saaier. Normaal ging ik altijd naar de Soos en tennissen en badmintonnen maar dat gaat nu niet meer. Als we tennisten dan dronken we halverwege koffie en daarna gingen we nog even drie kwartier door. Nu is alles stopgezet.
Ik vind wel dat ze je een beetje bang maken voor het virus, je moet zorgen dat je er niet teveel van hoort. Het is wel belangrijk dat er informatie gegeven wordt maar na de 10e keer weet je het wel, hoewel sommige mensen wel hardleers zijn.
Zelf ben ik niet zo bang voor het virus en ik vermaak me goed. Ik mis wel de handbal of voetbal op t.v. maar ze zenden veel oude wedstrijden uit en dat is ook leuk om naar te kijken. Ik wandel en fiets ook nog graag. Ik heb wel een computer maar daar ben ik niet zo handig mee. Ben bang dat ik iets verkeerds doe en dat ik dan een virus naar iemand anders stuur of dat anderen bij mij in de computer inbreken. Dus daar doe ik niet zoveel mee.
Vroeger in de oorlog waren er ook regels en daar moest je je gewoon aan houden. Toen had je niets, als je geluk had dan had je een bal maar verder moest je het doen met wat blikjes ofzo en buitenspelen op tijden dat het mocht. Nu hebben ze van alles, computers, t.v., spelcomputers en lappen ze alle regels aan hun laars. Misschien dat ik daarom geen moeite heb om me nu ook aan de regels tegen het corona virus te houden. Ik was automatisch mijn handen als ik iets gedaan heb, ik loop vaak naar buiten de tuin in, en als de kinderen en kleinkinderen komen dan houden ze goed afstand. De kleinkinderen zijn ook op een leeftijd dat ze goed snappen dat er regels zijn en dat ze oma niet kunnen knuffelen. De scholen zijn weer gedeeltelijk begonnen maar één kleinkind blijft nog steeds thuis om lessen te volgen. Dat vindt ze heerlijk, hoewel het natuurlijk niet zo gezellig is als op school.
Wat we leren van dit virus is hoe goed we het eigenlijk hebben. We worden daar nu bewust van, het was altijd maar normaal maar nu mogen er een heleboel dingen niet en dan ga je het merken.
Ik ben niet zo gezond momenteel dus moet zorgen dat ik het virus niet krijg. De behandelingen in het ziekenhuis gaan wel gewoon door, mijn dochter rijdt maar doet in de auto wel een mondkapje op. Ze mag ook gewoon mee het ziekenhuis in maar verder moet ze in de wachtkamer blijven en mag niet mee de behandelkamer in.
Ik vind het fijn dat de kapper weer mag beginnen, die komt thuis maar wil wel dat wij allemaal mondkapjes dragen. Nu vond ik nog een hele doos van de tuin dus dat is nu een gelukje. Het is ook raar, mijn zoon werkt op de tuin, dan komt er een busje met een aantal medewerkers die in dat busje dicht op elkaar zitten maar zodra ze uit het busje zijn moeten ze anderhalve meter uit elkaar werken.
Ik denk wel dat het virus wat minder erg wordt, maar het kan wel terug komen. Dat is net als met de Spaanse griep, die is geloof ik 3 x terug geweest en er zijn toen veel meer mensen overleden dan nu. Al die ziektes komen uit China. Medisch kunnen ze nu nog niet veel, want ze weten niets. Maar ik ben er van overtuigd dat het wel weer over gaat, ook al duurt het nog wel een jaar of twee. Dan is alles weer gewoon. Als het mogelijk is dan kom ik gewoon weer naar de Soos, dat vond ik altijd zo gezellig dat kan ik niet missen.
Een hartelijke groet van Greet Romijn
(uit het boekje (mijn) leven met corona, dat in het begin van de coronatijd, – vorig jaar dus – door en voor de leden van Ouderen Soos Stompwijk is gemaakt)