Tjonge, wat zijn we het allemaal zat hè? Een jaar gevangen door Corona. En er was goede hoop dat De Bles rond Pasen de terrassen zou kunnen openen, maar verdere vertraging lijkt onvermijdelijk. Afgelopen weekend hebben we – met veel hulp van vrienden (waarvoor veel dank) –  ons extra zomer terras kunnen opbouwen. We zijn erg blij met het voorlopige resultaat. Voorlopig, want we gaan het nog verder aankleden met decoratie, kussentjes en planten, maar dat doen we pas als we weer open mogen. Helaas zal dat nog wel een paar weken duren. 

Na een jaar lang Corona begint het bijna te wennen; hoop op betere tijden, uit het veld geslagen door de tegenvallende realiteit en vervolgens overeind krabbelen om er weer het beste van proberen te maken. Ondanks dat een oud-collega me al eens leerde dat hoop niets anders is dan uitgestelde teleurstelling, went het toch niet om iedere keer weer stil te vallen. Het wordt iedere keer een stukje zwaarder. De rek gaat er wel een keer uit. Ook bij mij/ons. In tegenstelling tot vele andere horeca-ondernemers is het bij mij eerder verdriet dan woede. Natuurlijk baal ik van de hele situatie, maar we kunnen toch moeilijk iemand verantwoordelijk houden voor deze situatie. Vanzelfsprekend ben ik het ook niet altijd eens met alle gemaakte keuzes door de overheid, maar tegelijkertijd denk ik dat de snelste weg naar betere tijden toch is om ons erbij neer te leggen bij het beleid en niet boos en zeker niet opstandig of tegendraads te worden. Ik hoop (daar is de hoop weer) dat de besmetting- en opnamecijfers snel verbeteren, dat we dan open kunnen en dat jullie ons tot die tijd blijven steunen om de crisis door te kunnen komen. Op die manier wordt het geen knock-down.

Jeroen de Gier