Leo Oudshoorn is niet meer. Hij is zaterdag jl. begraven in Stompwijk nadat hij in een stille tocht en
begeleid door z’n familie van zijn woonhuis naar de H. Laurentiuskerk werd gebracht. Afscheid van een man, die – je zou het niet
zeggen – hield van voetbal. Hij was fan van de Feijenoord en geabonneerd op Voetbal International. Niet zo vreemd dus dat hij  ook regelmatig bij Stompwijk ’92 was te vinden.

Leo had z’n vaste plekje aan de bar. Ik kan de plek uittekenen, met een koel glas schuimend bier voor z’n neus. Ondeugend gezicht, glimmende ogen. Meestal wat kort door de bocht. Leo wist wat hij wilde en vooral ook, wat hij niét wilde. Kon nukkig zijn. Maar als je hem had, dan had je ’m helemaal.

Als buurjongen, een stuk ouder dan ondergetekende, zagen we ’m vaak bij ons thuis. Leo groeide op naast de smederij waar hij regelmatig te vinden was, wetende dat moeder Martha een zwak voor hem had. Niets menselijk was Leo vreemd, beetje kattenkwaad uithalen en jonge meisjes op stang jagen. En altijd dat ondeugende gezicht.    

Hij werkte jarenlang in Swetterhage en ging later ook naar de dagopvang in Emmaus in Zoeterwoude. Leo was altijd in voor een potje dammen, dat was vroeger al zo en dat is nooit veranderd. Dat kunstje verstond hij goed, er zijn heel weinig mensen die van hem hebben gewonnen.

Leo dacht een paar zetten vooruit. Zei niks, maar je hoorde ’m knorrend denken. En zoals al gezegd, bijna altijd trok hij aan het langste eind. Leo was en kon meer dan wel eens van hem werd gedacht. Hij was spitsvondig, kon met één rake opmerking de spijker op de kop slaan.

Ook tegen een ziekte, die hij níet kon verslaan, heeft hij pittige tegenstand geboden. Zijn broers hebben ’m op zijn laatste rustplaats afgezet.

Moeder Martha zal waarschijnlijk zoiets gezegd hebben als ‘Leo komt met z’n vogeltjes naar de hemel.’ Rust zacht, Leo.

Wim Luiten,
oud-voorzitter (voetbal) Stompwijk ‘92