Zomaar een regel uit een prachtig liedje van de popgroep Van Dik Hout. De laatste week heb ik mij verwonderd dat ondanks het virus de wereld toch gewoon door draait. Weliswaar met de nodige aanpassingen waar we in het begin heel erg aan moesten wennen maar die zo langzamerhand gewoon lijken te worden. Het is Pasen geweest en ondanks dat we dit jaar beter niet naar de meubelboulevard konden gaan heeft ieder toch een manier gevonden om deze dagen te vieren. Ook worden mensen creatief in het onderhouden van contacten. De computer en smartphone zijn daarbij natuurlijk handige hulpmiddelen, het skypen en videobellen is nog nooit zo populair geweest.
Vrienden van ons hebben ervoor gekozen om toch eens per week naar hun hoogbejaarde (schoon) vader te gaan. Ze blijven op gepaste afstand en er wordt niet geknuffeld, maar hij kijkt zo naar deze bezoekjes uit dat ze de afweging hebben gemaakt wat belangrijker is op dit moment. Zelf zijn ze goed gezond, mochten ze verkouden zijn dan gaan ze niet maar anders gaan ze hun (schoon) vader weer even gelukkig maken. Want wat weegt zwaarder, het geluk van hun vader door hun bezoekje of het verdriet van hun vader omdat ze niet komen?
Bij mijn moeder in de straat (Akkermunt) wordt gewoon koffie bij elkaar gedronken, als het weer het toelaat, ieder in zijn of haar eigen voortuintje en met een eigen bakkie koffie. Laat het weer het niet toe dan gaan ze naar binnen en verdelen zich over de kamer. Zo kunnen ze toch met elkaar een praatje maken maar houden ze wel de aangeraden afstand in acht. Want wat weegt zwaarder, het gezellig samenzijn met leeftijdsgenoten maar wel via de richtlijnen van het RIVM of eenzaam in hun huisje alleen aan een kopje koffie zitten?
Mijn eigen zus doet voor mijn moeder en voor mij boodschapjes en haalt medicijnen, ze hangt ze aan de deur of bij ons aan het hek en we betalen via Internet. Want wat weegt zwaarder, op een verantwoorde manier de doelgroep helpen ( e is zelf oncologisch verpleegkundige dus weet wat ze doet) of de doelgroep zichzelf laten blootstellen aan de risico’s van het virus. Ik vind het mooi om te zien hoe een ieder op zijn of haar manier met de maatregelen omgaat en welke afwegingen er worden gemaakt om iets wel of niet te doen.
We boffen met het mooie weer van de afgelopen tijd, we gaan de goede tijd tegemoet. Ik denk dat in de winter de situatie er heel anders had uitgezien.

De dinsdagmiddagsoos ligt nog stil en dat zal voorlopig helaas ook nog zo blijven. Sowieso tot 1 juni en daarna is het nog onzeker en afhankelijk van allerlei factoren of we nog kunnen beginnen voor de zomerstop. Persoonlijk denk ik, hoop ik van harte, dat we na de zomerstop weer kunnen beginnen. Stel dat de maatregelen worden opgeheven dan kunnen we ook niet massaal weer van alles oppakken want dan heb je zo weer een nieuwe uitbraak. Nog even een keer voor de zekerheid, de fietstocht op donderdag 4 juni en de uitgaansdag op donderdag 2 juli gaan beiden niet door. Jammer, maar we kunnen het risico niet nemen.

En ook al val ik in herhaling, heeft u behoefte aan een praatje, even een andere stem te horen, of even lachen of huilen bel gerust naar Agnes 06-43412445. Ook wij als bestuur blijven graag op de hoogte van het wel en wee van onze leden. Met de beperkte middelen die er zijn proberen we zowel jullie als onszelf een hart onder de riem te steken, want ook wij missen jullie en de gezellige dinsdagmiddagen.

Lieve leden, tot slot wil ik jullie nog meegeven: We kunnen niet iedereen helpen, maar iedereen kan wel iemand helpen.

Een hartelijke groet namens het hele bestuur van de Ouderen Soos Stompwijk,

Agnes
Secretaris