Het is zondag 4 januari 2020
Het is gebruikelijk die dag; het samenkomen van de onze vriendenclub, elkaar nieuwjaar wensen en een wandeling te maken. De ontmoetingsplaats, vertrek en terugkomst is meestal gepland bij de sporthal ‘Meerhorst’. De wandeling van ± 10 km met onderbreking van een ‘koffiestop’ bij Van der Valk in de Gouden Leeuw, eindigde dan ook weer in de kantine van Stompwijk ’92.
Wat mij betreft geeft het altijd een fijn gevoel om aan het begin van een nieuw jaar met vele anderen het afgelopen jaar door te nemen en je wensen te delen voor het komend jaar. Dat kan daar. Jong en oud spreken hun verlangens uit. Gezondheid en geluk voeren daarbij de boventoon en logisch dat is wat we allemaal willen. Vanzelfsprekend is dat niet, maar het geloven erin is sterker dan de realiteit onder ogen zien. Het zijn dromen, maar wat is het fijn om met zulke gevoelens het nieuwe jaar te beginnen!

Aanwezig tijdens deze nieuwjaarsreceptie is mijn zus Lenie, 82 jaar. Zij voelt zich nog steeds verbonden met Stompwijk ’92 omdat haar overleden man en mijn zwager, Max van Dijk, daar lange tijd een prominente rol speelde op bestuurlijke en vrijwillige basis. Zij is lid van de club en zij oefent nog steeds een sport uit. Badminton! Het is een taaie en sterke vrouw, drinkt een wijntje en loopt regelmatig naar buiten om een peukje te roken! Zij staat bij mij als ik met iemand een gesprek voert over vakanties en wereldreizen. Tijdens dat gesprek breekt ze in en zegt het leuk te vinden om nog eens een grote reis te maken! Ik kijk haar aan en antwoord “bijvoorbeeld naar broer André in Brazilië?” “ja, maar ik kan dat niet alleen!” zegt ze.
We hebben een broer in Brazilië wonen die wij allebei zo’n kleine 10 jaar niet meer hebben gezien! André, 81 jaar oud, is onlangs nog verhuisd van Sao Paulo naar een dorpje waar zijn vrouw is geboren. Daar, 600 km van Sao Paulo, hebben zij een huis laten bouwen en genieten daar nu van hun pensioen. Voor ons dé gelegenheid om er eens een kijkje te nemen, dus zeg ik tegen zus Lenie, “dan ga ik mee!” “oké dat is goed” is het antwoord!

Het is maandag 9 maart 2020
Lenie haar dochter Hannelore rijdt ons naar Schiphol. Om 10.45 uur vlogen we richting Rio de Janeiro. We hadden besloten om bij aankomst daar te overnachten en de volgende dag met een vriend van André per auto naar het dorpje Senador Firmina te rijden. 375 km het binnenland in.
Toen wij weggingen was al bekend dat er in China en in Italië gevallen waren besmet met het coronavirus en was er alom geen paniek dat het de vormen zou aannemen van een wereldwijde Pandemie! Het was voor mij ‘een het ver van me bed show’! Het tijdstip van onze reis is gekozen omdat, later in het jaar mijn vrijetijd was ingepland voor diverse organisaties van festiviteiten. Tien dagen had ik om samen met m’n zus een bezoek te brengen aan onze broer en schoonzus. Donderdag 19 maart was de terugreis geboekt. Dinsdag 10 maart om 18.00 uur Braziliaanse tijd (22.00 uur nl) kwamen we aan in het mini stadje waar André en Lili woonden. De ontvangst was hartelijk en emotioneel! We hebben elke dag genoten van wat ze te bieden hadden, gewandeld, in diverse restaurantjes lekker gegeten en elke avond een potje geklaverjast .. iets wat Andre en Lili hadden geleerd toen ze twintig jaar geleden in Nederland woonden. Na enige strubbelingen pakten ze dat weer goed op.

Het is vrijdag 13 maart
Die dag heeft Lenie haar 83e verjaardag gevierd. Voor die gelegenheid zijn we naar de stad Ubá gereden en daar gegeten en wat gewandeld. ’s Avonds hebben we samen met de vrienden en familie van André en Lili, in het restaurant van Lili’s broer Flavio, nogmaals gegeten, en hier kwam ook een flinke borrel bij! Ondanks de taalbarrière hebben we het enorm naar ons zin gehad.
Op televisie, werd er over wat er in Europa aan de hand was, uitgebreid verslag gedaan. Elke dag werd de berichtgeving langer en ook in Brazilië werden eerste gevallen van het coronavirus geconstateerd. Maar vooralsnog werd er in Firmina niemand zenuwachtig, laat staan dat ze afstand van elkaar namen! Nee deze mensen zijn gewend om elkaar als begroeting elke dag in de armen te vliegen! Wij kregen WhatsAppjes met ‘geniet maar lekker’ en ‘jullie zitten daar veilig’ etc. etc.
Tijdens onze Skype momenten met het thuisfront was er toch langzaam enige paniek te constateren .. het werd met het uur anders in Nederland. Er werd gesproken over het sluiten van het luchtruim! Oké dat kan .. maar dat laat
toch nog wel even op zich wachten? .. dachten wij zo!

Vanaf zondag 15 maart keek ik om de zoveel uur op mijn telefoon om te zien of we donderdag 19 maart konden inchecken voor onze vlucht naar Amsterdam. Niets aan de hand de geplande vluchten voor Amsterdam gingen gewoon door.

Het is dinsdag 17 maart
Het heerlijke ontbijt dat we elke ochtend voorgeschoteld kregen werd verstoord met de mededeling dat onze vlucht van donderdag geannuleerd was door KLM!
Ik meldde het thuisfront dat we een probleempje hadden. Precies onze vlucht werd eruit gehaald! KLM: “Onze excuses voor het ongemak!”
Toen werd het stil rond de berichtgevingen met KLM.

We bespraken met elkaar de scenario’s door die voorhanden lagen.

1) We wachten af wat KLM met ons gaat doen .. ondanks de stilte hadden we de hoop dat zij zich zouden melden over hoe nu verder!

2) We gaan zelf contact opnemen en proberen onze vlucht om te boeken!

3) Het thuisfront inschakelen om info los te krijgen!

4) We blijven bij André en Lili tot deze pandemie voorbij is.

Het laatste was wel een dingetje … dat kon nog wel eens maanden duren! Verder vroegen we ons af hoe het zou zijn als deze ziekte Senador Firmina in haar greep zou nemen!
Waar kan je beter ziek zijn, hier of in Holland, daar waar het nu in alle hevigheid is uitgebroken? Eigenlijk wisten we het niet en lieten het even los. We reden naar het prachtige landgoed van Helvécio, een neefje van Lili. Daar waren we uitgenodigd om te eten! Prachtige omgeving!

Bij onze de familie in Nederland begon de paniek wel toe te slaan. We kregen volop berichtjes dat we er achteraan moesten gaan om zo snel mogelijk naar Nederland terug te keren! Die dag weer thuis bij André probeerden we wederom KLM te contacten, een poging de Nederlandse Ambassade in Brazilië te bereiken strandde ook! Het leek erop dat we vast zaten en voor het eerst hadden we zoiets als .. jeetje dit is niet goed!

Het is woensdag 18 maart
Om 6.30 uur schoot ik wakker van de geluiden die mijn iPhone maakte. Toen ik erop keek stonden er 12 berichtjes op waaronder een gemiste video oproep van Hannelore! Ik wreef de ogen uit nam contact op en kreeg Hannelore te zien in de auto richting Schiphol. “We gaan naar de servicebalie van KLM” zei ze! Oké, dat is slim! Maar zouden andere familieleden van gestrande reizigers daar ook niet aan gedacht hebben? Er waren zo’n 200.000 Nederlanders her en der verspreid over de wereld, op vakantie of op reis! Dat bleek wel, want toen Loor en Artur daar aan kwamen, stond er een rij met ongeveer 1 uur wachttijd. Op verzoek hebben we onze reis- en paspoort gegevens gestuurd, daarmee ging Hannelore aan de slag.

Voor ons tijd voor het ontbijt en het laatste nieuws op TV.
Bijna alle televisiestations hadden het alleen nog maar over de wereldwijde virusuitbraak!
Twee uur later komt het bericht dat we op de passagierslijst waren gezet voor de woensdagvlucht naar Amsterdam! Loortje had het daar toch maar mooi voor elkaar gekregen! Dat betekende wel dat we per direct moesten vertrekken en onze vakantie werd hiermee met één dag verkort. Op die laatste dag zouden we nog bij mensen langs gaan om te eten en ook de afscheidsavond in de plaatselijke kroeg/restaurant werd hierdoor gecanceld.

André belde de chauffeur die ons terug zou brengen naar Rio. Hij vertelde hem het verhaal over de terugkeer .. zijn reactie was vreemd … hij was gevallen en zijn arm was uit de kom gegaan en kon geen auto rijden!?? Dan blijft een taxi alleen nog over. Om met een bus te gaan zou te veel tijd in beslag nemen. Om 20.50 uur zou het vliegtuig vertrekken, om 17.50 u. gaat de incheckbalie voor de bagage open en toen pas officieel een stoel aangewezen krijgen.

Om 10.00 uur was er pas een taxi beschikbaar om ons op te halen. We hadden nog maar 50 minuten om te douchen, de koffers te pakken, financiële afhandeling met André, de vlucht via telefoon inchecken etc. etc.

En normaal afscheid nemen van elkaar was er ook niet bij. Het had zo’n dubbel gevoel. Aan de ene kant moest je blij zijn dat je terug kon en aan de andere kant gingen we, gezien onze leeftijd, misschien wel deze twee lieve mensen voorgoed verlaten! Met de tranen in de ogen zijn we overhaast in de taxi gestapt, het voelde als een bruut einde van een zeer gastvrij onderkomen.
Met de gedachten in ons hoofd .. zullen wij die twee ooit nog in levende lijve ontmoeten? .. Hoe zal het hen vergaan tijdens de coronavirus
uibraak? ..Blijven wij wel in leven? … werden we uitgezwaaid en reden we de straat uit!

De taxichauffeur reed met grote snelheid over de slechte wegen. Hij zei dat hij hier dagelijks reed en de gaten in de weg precies wist te traceren! Dat bleek ook wel uit de tijd dat hij nodig had om in Rio komen. De heenreis duurde zes uren en hij presteerde het om in 4 uur en 15 minuten ons bij vertrekhal C op de luchthaven af te zetten!
We namen onze rust en gebruikten overal de tijd voor. De bagage inchecken verliep ook prima en met twee instapkaarten voor de zone C in het vliegtuig, kon het niet meer mis gaan, of .. we moesten bij de gate op de stoeltjes in slaap vallen! Want moe waren we wel.
Het toestel (Boeing 787 Dreamliner) vertrok precies op tijd en ruim 6 uur na onze aankomst op de luchthaven. Vluchtduur 11 uur! De vlucht verliep prima met alles erop en eraan, maar van slapen kwam niet veel!

Het is donderdag 19 maart
Op Schiphol was van de corona niet veel te merken, de ingestelde maatregelen werden wel in acht genomen. Bij bagageband 22 werden onze koffers gedropt. Het duurde wel 45 min. voordat Lenie d’r koffer als laatste de band op viel! Toen naar huis, ik moest wegens besmettingsgevaar samen met Lenie de auto zelf rijden! Ik was daar niet blij mee, maar accepteerde het wel. We waren na een reistijd van ruim 23 uur weer in Stompwijk!

Nog even een bakkie bij Lenie en drie kwartier later lag ik in me eigen waterbedje .. diep in dromenland!

Ieder die geholpen of een bijdrage hebt geleverd voor het terughalen van ons tweetjes …. hartelijk dank daarvoor!!

Frans Oliehoek