Wat betekent de Dorpsketting voor u? Is de vraag die de redactie van de Dorpsketting stelde, ter ere van het 2500ste jubileumnummer.
Daar hoefde ik natuurlijk niet lang over na te denken want de Dorpsketting was voor mij het eerste grote platform waar ik mijn schrijfdriften kwijt kon. De oproep destijds, eind jaren ’90, om stukjes in te sturen voor deze dorpskrant, was voor mij de aanleiding om in de pen te klimmen. Dat deed ik vanaf een zolderkamer in de Van Santhorststraat en als het klaar was dan moest het op een floppy disk en bracht ik het naar de redactie, het huis van Petra en Leo.
Eerst schreef ik wat los en vast maar op een gegeven moment kwam er een lijn in en bedacht een vriend van mij de titel: Muizenissen, naar aanleiding van het feit dat mijn bijnaam al jaar en dag Muis was.
Mijn moeder van 90 jaar noemt mij nog steeds zo…

In totaal heb ik 665 Muizenissen mogen schrijven, inclusief dit stukje. En als ik er een paar documenten van open dan zie ik een tijdsbeeld van Stompwijk met al haar facetten. Zoals de intocht van Sinterklaas bij de Hoge Brug, de sportactiviteiten bij Stompwijk’92, de Stompwijkse Paardendagen, het carnaval en alle verdere door fanatieke vrijwilligers opgezette evenementen.
Want mede door de kracht van vrijwilligers is Stompwijk zo fijn om te wonen!
Maar al die stukkies zijn ook een archief voor mijn kinderen, Youri, Sven en Sil. Want zij waren een dankbaar onderwerp om over te schrijven voor mij. Voornamelijk toen ze nog jong waren want zodra er eentje ging puberen dan kreeg ik steeds vaker te horen dat ik daar niet over schrijven mocht. Ze zijn nu respectievelijk 25, 23 en 19 jaar en zo nu en dan confronteer ik ze met wat ze vroeger ‘uitgevreten’ hebben en ja, dat is altijd leuk om terug te lezen.
Voor deze jubileum ketting werd ik gevraagd om een bijdrage te doen en toen bedacht ik mij dat een update van de familie Muis wellicht wel leuk zou zijn.
Eind 2011 ben ik gestopt met Muizenissen. De reden was mijn scheiding, een periode die voor alle betrokkenen absoluut een hele donkere periode werd. Na enkele moeilijke jaren kreeg de scheiding een plaatsje en keerde de rust weer terug. Ik kreeg weer een relatie met mijn grote jeugdliefde waarmee ik begin jaren ’80 twee jaar ‘verkering’ mee had. Zij maakte het toen uit omdat ik nog teveel feest vierde in de Terschellinger kroegen en nog niet zo bezig was met huisje, boompje en beestje.
Nadat zij het uitgemaakt kwam de spijt en die spijt bleef altijd doorsudderen…
Tot we elkaar weer vonden! Zij scheidde ook en ik had er ineens een zoon bij, Bas. Inmiddels 23 jaar en kok van beroep. Youri en Sven werken bij de BAM waterleiding en Sil heeft net zijn opleiding als Beveiliger afgerond. Er was wel een dingetje, namelijk het feit dat mijn jeugdliefde in Winschoten woonde. Wij reisden tot een jaar terug al die jaren heen en weer tussen Leidschendam en Winschoten. Ruim zes jaar lang leefde ik vanuit een koffer want ja, mijn werk was in Den Haag en zij werkte in Winschoten.
En de vraag was: wie gaat bij wie wonen!
Maar we wisten de knoop uiteindelijk door te hakken en sinds een jaar woon ik nu in Winschoten en werk ik als beveiliger in de Eemshaven. En we zijn uiteindelijk ook getrouwd, met een tussen pauze van maar liefst 35 jaar.
Liefde roest niet blijkt hier wel.
Ik werk nu vlakbij de dijk en als ik op die dijk sta en naar links kijk, zie ik heel in de verte mijn geboorte eiland waardoor ik het gevoel heb weer thuis te zijn. Net zoals een echte Stompwijker zich thuis kan voelen in Stompwijk!
En zo hoort het ook natuurlijk.
En ja, ik schrijf nog steeds. Ik heb een eigen website,
https://muizenstaartjes.nl. En sinds een jaar schrijf ik elke zondag voor OldambtNu.nl, dat is zeg maar de Dorpsketting van Winschoten en omstreken. En als ik dan nogmaals nadenk over de vraag wat de Dorpsketting voor mij betekende dan kan ik rustig zeggen:
Veel. Heel veel!
Hartelijk gefeliciteerd met deze 2500ste editie!

Arjan Veldhuizen