Paul is een tamme kauw die ik gevonden heb in de schuur bij mijn ouders. Als klein vogeltje lag hij meer dood dan levend op de betonnen vloer. In eerste instantie ging ik op mijn telefoon kijken wat je moest doen met een gevonden kauw. Daar stond dat ouders terug zouden komen, ik heb dus gewacht tot ik ouders zou zien die de vogel zouden voeden. Na lang wachten kwamen er geen ouders en heb ik besloten om de vogel mee te nemen naar huis. ​Na twee dagen erover nagedacht te hebben heb ik de vogelopvang gebeld. Bij de vogelopvang werd er gezegd dat ik hem had moeten laten liggen, maar dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen als dierenliefhebber. Toen heb ik besloten om zelf de vogel te gaan voeren, veel intensiever dan ik voorzien had. Elk kwartier moest hij eten krijgen. Best een uitdaging naast school en allerlei andere dagelijkse dingen. In eerste instantie dacht ik dat de vogel het niet zou gaan redden, hij was zó klein. ​Boven alle verwachtingen uit bleef Paul in leven, en werd hij groter en groter. Zijn veren groeiden met de dag. Ik had nooit de intentie om de vogel te houden, echter toen ik hem los wilde laten om op ”eigen benen te gaan staan” weigerde Paul te vertrekken. Dit houdt hij vol tot op de dag van vandaag. ​

​Inmiddels heeft hij zijn eigen hok gekregen en slaapt hij daar elke nacht, met de deur open of dicht dat maakt niet uit. Als onze paarden naar binnen gaan zorgt Paul altijd dat hij thuis is zodat ik hem naar zijn hokje kan brengen. Paul is een zeer tamme kauw en zeker niet bang voor mensen. Alles wat om een menselijk figuur lijkt vindt hij leuk en wil hij naar toe. Dit vindt niet iedereen leuk en daar ben ik mij ook van bewust. Zo vond Paul het nodig om op een zondag te gaan kijken bij de voetbal, met als gevolg dat de wedstrijd verstoord werd. Gevolg: Paul heeft op zondag huisarrest, zijn hok blijft dicht. Paul is een kauw en daarmee een wilde vogelsoort, ik kan hem niet elke dag opsluiten, op zondag gaat hij dan ook luid kwetterend tekeer. ​

Paul is inmiddels zo vermenselijkt dat hij woorden roept als ”doei” en ”kom maar”. Ook roept hij onze honden Bo en Bikkel. Ik zou er niet verbaasd van staan te kijken als er steeds meer woorden uit zijn snavel zouden komen. Regelmatig gaat hij mee op buitenrit met de paarden, het is grappig om de verbaasde gezichten van mensen te zien als ik voorbij kom op mijn paard met een vogel op mijn schouder. ​Paul is een erg op mensen gerichte vogel, en het is zeker niet zijn intentie om mensen bang te maken of pijn te doen. Echter kan ik mij voorstellen dat het bedreigend over komt als er ineens een kauw op je af komt vliegen en op je schouder wil zitten.

Het heeft bij Paul geen zin om hem zachtjes weg te duwen. Hij ziet vingers als eten, en eten daar bijt je op. Als je niet wil dat Paul bij je komt zitten is het dus verstandig om hem een iets hardere duw te geven zodat hij geen tijd heeft om je vingers te zien. Hij zal het wellicht nogmaals proberen maar zodra je hem weinig aandacht schenkt en doorgaat met waar je mee bezig bent zal hij vanzelf ophouden en wegvliegen. ​Eventuele overlast is natuurlijk heel vervelend en zeker niet de bedoeling. Echter gaat en staat Paul waar hij zelf wil en kan ik hem niet sturen hierin. Hij blijft een wilde vogel die zijn eigen weg moet bepalen in vrijheid, hij is alleen te veel gericht geraakt op mensen en ik hoop dat dat goed zal komen.

Met vriendelijke groet, Nina van der Lubbe

PS

Nina is door de redactie benaderd omdat we van verschillende kanten over de kauw gehoord hadden. Tijdens het ophangen van een was, was Paul aardig aanwezig en ook tijdens een wandeling in de Meer en Geer. Zijn prachtige blauwe ogen kunnen erg indringend zijn maar vanaf nu kunnen we ze nieuwsgierig noemen.

Volgende week nog een mooi verhaal over een tamme kauw, omdat het zo leuk is.

Petra