Jaren geleden hadden vriendin Marieke en ik het er over, dat we ooit wel eens de Vierdaagse van Nijmegen wilden lopen. Het ziet er altijd zo leuk en feestelijk uit, als je de beelden er van op TV ziet. Dus toen in 2016 de 100e editie zich aandiende, vonden we dat het dan dit jaar maar moest gebeuren en hebben we ons Via Vierdaagse (een speciaal programma voor mensen die voor het eerst mee willen doen) opgegeven. 4 dagen 40 kilometer wandelen, dat vergt enige voorbereiding. Kilometers maken dus, zodat de schoenen goed zijn ingelopen en de conditie goed is. Met onze drukke banen en gezinnen lukte dat minder goed dan we graag gewild hadden.
Op dinsdag startten we om 6:00 (late start!). We baanden ons een weg tussen de dronken studenten door richting de brug over de Waal. Wat een enorme mensenmassa! Jong, vooral oud(er), snel, langzaam, verkleed of in ‘ANWB-outfit’. Ieder op zijn eigen wijze. Een kilometerslang lint van wandelaars.
Hoe leuk, al die kinderen die onderweg stukken komkommer en fruit, dropjes, pinda’s, chips, koek en nog veel meer aanbieden. Of gewoon hun hand opsteken voor een ‘high five’ of een ‘boks’. En ongestraft met hun waterpistolen iedereen natschieten. Al die mensen die teilen water neerzetten, tuinslangen uitrollen, alles om er voor te zorgen dat de wandelaars een beetje kunnen afkoelen. Overal in de dorpen waar we door lopen, staan bandjes, DJ’s, blaaskapellen en zangkoren. Echt feest!
In de eerste 5 uren legden we zo’n 25 kilometer af. Daarna begon het grote afzien. Ambulances reden af en aan om onwel geworden wandelaars te verzorgen. Vooral op de beruchte dijk, waar geen schaduw en geen waterpunten zijn, was het zwaar. Wij hielden het dapper vol, maar om nou te zeggen dat we het leuk vonden… Rond 15:00 waren we terug op de Wedren. We hadden geen puf meer om nog iets te ondernemen dus gingen vlug naar de camping terug om in een stoel neer te storten en zo min mogelijk te bewegen de rest van de dag. De dijk loopt langs onze camping (Lent) en we zien nog tot een uur of 17:00 wandelaars voorbij lopen. Het geloei van sirenes klinkt onophoudelijk.
Vanwege de verwachte hitte (34 graden) mogen we op Roze woensdag al om 4:30 starten. Hoewel het door meer schaduw beter te doen is dan de dag ervoor, vinden we het ook nu weer veel verder dan leuk is. Chagrijnig komen we terug op de camping. Nog 2 dagen te gaan. Ik heb een paar lelijke blaren, waarvoor ik op de blarenpoli van de camping terecht kan. Ze worden doorgeprikt en verbonden, maar 1 teen is zo dik ingepakt, dat ik het verband er weer af moet halen om mijn schoenen nog aan te kunnen.
We vragen ons af of we het kunnen, nog 2 dagen lopen. Zeker is, dat we er eigenlijk geen zin in hebben. Maar toch fietsen we donderdagochtend weer naar de start en vertrekken. De 7 heuvelen. Het lukt ons om ook deze dag uit te lopen. Irene Ris wacht ons met een heerlijk biertje op bij de finish. Inmiddels is mijn teen bont en blauw en de blaar gaan ontsteken. Dus weer terug naar de blarenpoli. Want als je 3 dagen hebt volbracht, dan moet die 4e ook, koste wat kost.
Op donderdagavond krijgen we onverwacht bezoek uit Zoeterwoude van vriendinnen Liesbeth en Marieke. Wij gaan ons om 21:30 klaar maken voor de laatste wandeldag, zij vertrekken naar de stad. Binnen een uur ontvangen we via de app: ‘Leiden eat your heart out, dit is 3 oktober in het kwadraat’. Om 5:00 zwaaien ze ons uit bij de start op de Wedren. Ik heb spijt. Ben beter in feestvieren dan in wandelen.
Vrijdagochtend mogen we weer vroeg starten. Alleen, ik krijg met geen mogelijkheid mijn schoen aan. Dus neem ik het advies van de blarenjuf ter harte en maak een gat in mijn wandelschoen. De eerste 4 kilometer strompel ik, daarna scheurt mijn schoen nog verder open en kan ik weer redelijk normaal lopen. Na 3 bloedhete dagen onweert het flink en krijgen we een bak water over ons heen. Nu heeft ook Marieke blaren.
Als we eindelijk de ‘Via Gladiola’ bereiken, spreken we af dat we van de laatste kilometers gaan proberen te genieten. Al die applaudisserende mensen langs de weg, de muziek, het besef dat we het echt gaan halen…
Als we onze, inmiddels uitgebreide delegatie, vriendinnen tussen het publiek zien, pinken we een traantje weg. We zijn helemaal kapot. Maar ook trots. Want we hebben het toch maar mooi volbracht.
Volgend jaar gaan we terug. Want wat kunnen ze goed feestvieren daar in Nijmegen. Wat een geweldige stad.
We gaan aanmoedigen.
Maar zelf zo ver lopen?
Nooit meer!
Grada Sloos