Vorige jaar heb ik voor het eerst meegedaan aan de Roparun. Dit is een estafetteloop van Parijs naar Rotterdam om geld in te zamelen voor kankerpatiënten. Een mooi en groot evenement, maar super zwaar. Halverwege bedacht ik me toen hier nooit meer aan deel te willen nemen. Echter de laatste etappe heeft mij van gedachten doen veranderen. De vele aanmoedigingen van de mensen langs de kant, de ondersteuning en saamhorigheid van ons team, heeft mij toen weer warm gemaakt voor de Roparun van dit jaar. Zo heb ik me in september weer opgegeven, om als loper hieraan deel te kunnen nemen. Mijn voorbereiding verliep niet voorspoedig. Een achillespeesblessure, hamstringblessure en griep brachten roet in het eten. De laatste 5 weken was ik goed hersteld en kon ik pas mijn trainingsschema volgen. Ik richtte me vooral op interval- en heuveltraining in Buytenpark Zoetermeer. Op vrijdagmorgen 13 mei moest ik me melden bij MCH Antoniushove voor ons nieuwe avontuur. De bus was al ingeladen en even voor tienen vertrokken we naar Parijs. Net als vorige keer was de bus voor de helft bezet met stoelen, de andere helft was leeg. Daar waren matrassen gelegd als slaapplek voor de lopers en de fietsers. De overige teamleden moesten op de stoelen slapen. Ons team bestond uit 28 man: 8 lopers, 6 fietsers, 4 cateraars; 2 masseurs; 4 chauffeurs; 2 navigators; 2 technische ondersteuners. De meesten deden voor het eerst mee aan dit evenement. Na een gezellig diner in Parijs, zijn we op tijd ons bed ingedoken. Gelukkig had ik goed geslapen en na het ontbijt zijn we vertrokken naar het startterrein van de Roparun in een buitenwijk van Parijs. Daar was het een drukte van belang. Vele teams kwamen aan en bouwden hun bivak op. Ondertussen vertrokken al teams onder luid gejuich uit het start-vak. Het was gelukkig net droog geworden, maar nog wel koud. Koffie met taart werd geserveerd, nadat ons kamp was opgebouwd. Team 1 ging zich voorbereiden, want om 14.30 moesten zij starten. Er werden foto’s van het team gemaakt en de spanning steeg. Ik was dit jaar ingedeeld in team 2 en moest dus pas in de avond starten. Wij konden daarom team 1 (4 lopers, 3 fietsers, 1 chauffeur en 1 navigator) uitzwaaien, wat een hele happening was. Daarna vertrokken we met de bus naar ons volgende kamp 75 km verder op de route. Daar aangekomen kregen wij een warme maaltijd aangeboden en konden we vervolgens nog even rusten. Slapen lukte niet, want er werd vooral door de zenuwen veel gelachen. Om 21.30 vertrokken we naar het wisselpunt en om 22.00 was ons team onderweg. Om de 2 km moest het busje stoppen en wisselden wij van loper. Twee fietsers begeleidden de loper, één voor de loper met de routebeschrijving en één erachter. De derde fietser zat in het busje en wisselde om de 16 km. Het begon al snel donkerder te worden en we liepen met verlichte hesjes en een hoofdlamp. Het was bovendien ook een erg koude nacht met temperaturen van net boven het vriespunt. Door het lopen werd je wel warm, maar in het busje koelde je ook flink af en moest je je met een deken warm houden. Vaak stond ik ook nog met een dekbed om me heen langs de baan, wachtend op de wissel. Mijn borst en keel gingen pijn doen van de koude lucht. Het wisselen was bovendien lastig, omdat je in het donker je teamgenoot slecht zag aankomen en het busje moeilijk herkenbaar was. Om 4.30 nam team 1 het weer van ons over en konden wij terug naar het basiskamp. Douchen was daar niet mogelijk. Gelukkig wel een goede massage en lekker eten, het liefst tegelijkertijd! Zo kon ik zo snel mogelijk mijn slaapzak induiken om zoveel mogelijk rust te kunnen pakken. Dat had ik wel geleerd van vorig jaar!
Na 2½ uur slaap werden we gewekt. We waren ondertussen alweer verhuisd naar ons volgende plek 70 km verder op de route. De zon scheen, waardoor het opstaan toch redelijk makkelijk verliep. Weer lekker eten, een goede massage en je tas pakken met extra kleding voor onderweg. Om 10.30 waren we er weer klaar voor. Deze shift voelde al snel veel zwaarder met name door de korte nachtrust en de heuvels in het parcours. Het was dan heerlijk om team 1 om 16.30 weer te zien staan.
Zondagavond om 23.00 waren we weer aan de beurt. Dit was vorige jaar en ook dit jaar de zwaarste etappe. Het was gelukkig minder koud en nog steeds droog. Echter het gebrek aan slaap begon zijn tol te eisen. Ik dommelde steeds even in en werd hierdoor misselijk van vermoeidheid. Onderweg dus kokkend langs de baan gestaan. Ook de anderen hadden het zwaar. Wij hebben daarom besloten om de afstand te verkorten. Zo moest je vaker lopen en had je korter rust. Hierdoor werden we wel fitter en ons tempo ging weer omhoog naar 11,5 -12 km per uur. We renden door Zele in België, wat een echt feestje was. Daar waren tribunes gebouwd, optredens, muziek en vele mensen stonden daar midden in de nacht op ons te wachten. Daar kregen we toch weer veel energie van.
Wat was ik blij om onze verzorgers op het basiskamp te zien. Dit keer stonden we bij een winkelcentrum langs het traject. Onder een deken werd ik buiten gemasseerd en kon ik tegelijkertijd andere teams aanmoedigen. Even 2 uurtjes slapen en vervolgens moesten we ons klaar maken voor onze laatste etappe in Nederland. Helaas was het gaan regenen en begonnen we deze shift nat en koud. Gelukkig na een uur klaarde de lucht op. Ik was in tegenstelling tot vorig jaar niet stijf en het rennen ging nog steeds goed. De aanmoedigingen van de vele mensen in de dorpjes onderweg gaven mij vleugels en maakten deze laatste shift minder zwaar.
Vlak voor de Daniel den Hoed kliniek stond team 1 op ons te wachten. Gezamenlijk hebben we de laatste 5 km langs de Daniel den Hoed met elkaar gelopen tot de finish bij de Erasmusbrug. Daar volgde de ontlading en de blijdschap dat we ons doel bereikt hadden. Vervolgens werden we 1½ uur later gehuldigd op de Coolsingel, waar familie en vrienden stonden te wachten.
Mijn Roparunteam 178 MCH—Bronovo en ik willen hierbij opnieuw Stompwijk bedanken voor de vele gulle giften. Tijdens de collecte heb ik hier weer ongeveer € 1.125,— opgehaald. Hartelijk dank hiervoor, dat is ontzettend veel!
Nu lekker uitrusten en nagenieten van deze mooie ervaring, welke ik absoluut niet had willen missen.
Bonita van Vliet