Pfff. Wat een avontuur en wat een ervaring was de Oilibyarally.

Zoals bekend, hebben we na aankomst in ons eerste bivak in Zagora eerst de racetruck nog één keer volledig technisch gecontroleerd. Toen kwam zondag. De technische keuring, dat is altijd een saai verhaal. In een grote warme zaal langs allemaal loketjes gaan om alles te regelen en te laten registreren. Maar gelukkig was aan het einde van de dag alles geregeld en goed bevonden.

Maandag. Eindelijk mochten we ons in onze racekleding hijsen voor de eerste start van de eerste etappe van Van Velsen Rally Sport. In onze categorie waren 40 deelnemers. Trucks en 4×4 door elkaar. Met startnummer 477 mochten wij als 39^e aan de start verschijnen. Nog een paar keer diep ademhalen en daar was het startsein! Een etappe van 330 km met een totale verbinding van 133 km maakt totaal 463 km. Toen we net een beetje begonnen te wennen, mochten we er al uit na ongeveer 60 km: lekke band. Na een redelijk snelle bandenwissel, konden we ons keienpad weer vervolgen. Allemachtig wat een stenen, keien en andere bende. Links en rechts stonden de eerste auto’s al stil met diverse schades en mankementen. Na een dag hutsen, butsen en heen en weer geslinger was er dan toch eindelijk de finish. Pfff wat een ondergrond. Daarna de verbinding terug naar het bivak. In het bivak aangekomen werd al gauw duidelijk dat er nog 2 banden zwaar beschadigd waren. Deze zijn dus in het bivak omgewisseld.

Dinsdag: de tweede dag verbinding 141 km en de proef van 224 km maakt totaal 365 km. Dan denk je dat valt mee wat kilometers betreft… Maar dan blijkt dat de proef zo ingewikkeld en zwaar is dat je toch in het donker pas binnen komt. Deze dag begon met veel stenen, smalle bergpassen en ja hoor, daar waren ze… De eerste serieuze duinen. Na 75 km weer een band kapot (dikke tak onder het zand). Toen in de duinen één keer vastgezeten. Dat werd scheppen (ruim boven de 50 graden in de woestijn). Dit was echt afzien. In het laatste stuk kwamen we nog veel snelle stukken met kleine stenen tegen en veel gaten en droge rivierbeddingen. Na een flinke klap in een gat stootte ik mijn ellenboog enorm. Maar ook vandaag weer de finish gehaald. In het bivak hebben monteur Charl Luiten en Pascal de Baar samen een speciaal kussentje ontworpen om mijn linker ellenboog wat extra steun te geven. Deze deed eigenlijk wel erg veel pijn. Nadat Charl en Jos Haverkamp tot de andere ochtend 6.00 uur aan de truck hebben gesleuteld stond deze er weer “gezond” bij.

Woensdag: de derde proef 196 km verbindingen en 274 km piste maakt 470 km totaal. Deze ochtend was ik voor het eerst serieus gespannen doordat we de twee vorige dagen goed gepresteerd hadden, waren we al naar voren geschoven in het klassement. Daardoor start je wat eerder. Maar inmiddels kenden we het menu, 54 km duinen en aan het einde nog eens 7 km duinen.

Maar hier stond duidelijk bij in het routeboek “Danger klasse 3”!!! Redelijk kort na de start kwamen we al gauw in het ritme. Zo links en rechts al wat ingehaald en ja hoor… daar kwamen ze. De duinen. Sommige zo hoog als de Laurentiuskerk van Stompwijk. Maar eigenlijk kreeg ik er wel heel erg veel plezier in en ging het steeds beter dat surfen met onze rallytruck. Vanaf dat moment noemde we hem “ons blauwe schatje”. Het leek op een bepaald moment zelfs bijna arrogant. Eerst Van Werven (Rainbowteam) los getrokken. Zij stonden al een hele tijd te scheppen. Toen een Toyota, daarna een Poolsteam met een truck, toen weer Rainbow en toen waren de duinen klaar en nog een 200 km snelle stukken waar het ook een slagveld was. Eén 4×4 stond compleet af te branden. Toen kwamen de laatste gevaarlijke duinen… Deze waren niet heel hoog, maar wel kort en stijl, zowel de voor als de achterkant. Dus dat was best flink concentreren en aanpoten. Maar ook deze dag waren we voor donker over de finish. Pfff. Wat waren we blij, er zijn er deze nacht genoeg in de woestijn achtergebleven en mochten daar moederziel alleen de nacht doorbrengen. Wel even een speciaal moment, als je het bivak in komt rijden en heel Team de Rooy en het Mammoet Team staan met zijn allen te klappen. Ook alle bedankjes van alle mensen die je die dag hebt geholpen waren hartverwarmend.

Donderdag: inmiddels weer wat naar voren geschoven in het klassement. Op het menu 348 km verbinding en 293 km piste, dus totaal 641 km. Een lang stuk is meestal een snel stuk, dat was het ook. Een zeer snelle dag met veel rivierbeddingen die we door moesten en over hoge bergtoppen. Ondanks ook deze morgen weer wat last van spanning, hadden we het ritme al snel te pakken en waren we zonder echte problemen mooi op tijd binnen. Wel begonnen de pijntjes en de ongemakken toe te nemen. De ellenboog ging weer beter dankzij het “kussentje van Charl”. In het bivak waren er steeds meer mensen ziek. Ongeveer 80%. Zo ook Jos onze navigator. En in het begin Charl ook. In het bivak schrok ik wel even toen ik bloed plaste, maar dat was de volgende plaspauze gelukkig weer over.

Vrijdag: de laatste dag van de rally. Verbinding 79 km en een etappe van 237 km maakt 356 km. We vertrokken vanuit ons nieuwe bivak in Agadir naar de piste met een doodzieke navigator Jos een vermoeide monteur Bas en ik had spierpijnen op plekken waarvan ik niet wis dat die spieren bestonden. Deze etappe werd bestempeld als een technische maar zeer gevaarlijke. Dus was de keuze gauw gemaakt “heel houden en uitrijden”. Na een paar medische stops voor mijzelf en voor Jos, kwamen we na een groot aantal zeer spannende en extreem hoge onverharde bergpassen aan bij het strand. Na ongeveer 40 km zand en kuilen konden we letterlijk over de laatste heuvel de finish over springen. Terug aangekomen in Agadir kregen we een staande ovatie, enigszins verwonderd keken we elkaar aan, maar toen we uitstapten kregen we te horen dat we op de 14^e plek waren geëindigd en dat er nog nooit een debutant zo hoog was gefinisht. Als je dan door alle grote jongens uit het wereldje wordt omhelst en gefeliciteerd, word je wel een beetje klein…

Zaterdagavond was ik weer thuis. Ons “blauwe schatje” is nog onderweg met Bas (wij hebben het vliegtuig genomen). Een enorme ervaring rijker, 4 kg armer maar rondom gelukkig weer in Stompwijk. 

Aad van Velsen