Wij willen als Blesruiters natuurlijk stil staan bij het overlijden van Theo.

De, toen nog, “Ponyclub De Blesruiters” werd in 1973 opgericht en breidde al snel steeds verder uit. Van een boeren weiland groeiden we naar een echte locatie met een clubhuis aan de Huijssitterweg waar we nu nog steeds zitten. De door hem zelf gebeitelde naam van onze vereniging prijkt boven ons toegangshek.

Daar stapte Theo in en nam de verantwoording voor de “kantine”. Maar de bouwvallige keet moest al snel worden vervangen en Theo trok het voortouw. Met een grote groep Blesruitervrijwilligers timmerde hij een veel grotere kantine in elkaar. De koppen werden bij elkaar gestoken en hij organiseerde en plande de bouw. De “bouwlieden” timmerden en metselden en Theo Adegeest legde de installaties aan. De door hem zelf ontworpen en gebouwde bar was Theo’s pronkstuk. Toen de kantine klaar was konden we terug zien op een prachtig stuk werk. Theo betrok met trots “zijn” kantine en runde deze met een geweldige inzet en verantwoordelijkheid. Niet alleen de catering maar ook de financiën waren bij hem in goede handen (geen cent te veel). Zondag een biertje drinken bij Theo……was een begrip en hij was de bindende factor. Theo was er altijd als er wat te doen was en zorgde voor de nodige mankracht achter de bar of voor het schoonmaken van de kantine

Maar Theo was méér dan een bouwer.

Toen het bestuur het plan opvatte voor de organisatie van ponykampen stond Theo vooraan en speelde een belangrijke leidende rol in de organisatie. Hij nam de catering op zich en regelde met nog andere vaders en moeders de inkoop zó dat de kosten het laagst bleven. Daarnaast had Theo een grote rol in het programma van de kampweken en bracht de leiding en deelnemers met zijn grappen en grollen vaak tot grote wanhoop. Daarnaast was hij als een vader voor de kids.

De ponykampen waren dan ook direct een succes

Wie kent Theo niet van de toneeluitvoeringen op de jaarlijkse ruiteravond….? Hij had vaak een prominente rol en de stukken waren niet zelden op zijn lijf geschreven. Onder de bezielende leiding van Jan Klein probeerden hij en zijn medespelers het stuk in te studeren. Hij improviseerde daarbij soms naar hartenlust en ging dan bij de definitieve uitvoering zó volledig op in zijn rol dat zijn medespelers soms totaal de draad kwijt waren en de zaal dubbel lag van het lachen. Jan Klein, achter de coulissen, trok zich de haren uit zijn hoofd maar het succes was verzekerd en daar ging het om.
Op de dag zelf was Theo druk in de weer met de opbouw van het toneel en………uiteraard met de catering. Een manusje van alles dus. 

Theo was echt overal voor te porren en zette zich onder het motto… wel vrijwillig maar niet vrijblijvend …… met hart en ziel in. Bij vrijwel alle activiteiten van de vereniging was Theo actief betrokken. Moest er wat in het onderhoud gebeuren of was er een wedstrijd, de opbouw van de minicross, ritje Meyendel…kon niet schelen wat…Theo was er. Samen met Aad Koeleman was hij een hecht team en zorgden zij voor alles wat los en vast zat.
Onvermoeibaar, goedlachs en altijd met een vrolijke noot drukte hij er zijn stempel op. Dat was ook een stimulans voor anderen.

Ook toen de Blesruiters met Kon. Emma de SGW gingen organiseren stond Theo zijn mannetje in de bouwploeg en heeft  menig keer de lauwerkrans, die hij nu zelf verdient,  ingestoken.

Afgelopen juni kwam hij, zo ziek als hij was, toch nog even kijken. Wij hebben dat zeer gewaardeerd.

Theo was een Blesruiterman in hart en nieren en vervulde de rol van vrijwilliger met verve.

Het enthousiasme dat hij ten toon spreidde kon alleen maar met een 100% ondersteuning van Bep. Zij nam plaats in het bestuur als secretaris en zo waren zij beide lange tijd een belangrijke factor in de vereniging.
Ook na zijn actieve periode was Theo nog vaak op de vereniging te vinden voor een biertje.

Theo, bedankt voor alle tijd die je vele jaren aan de Blesruiters besteedde.

Niet voor niets heeft Theo de Koninklijke onderscheiding “Lid in de Orde van Oranje-Nassau” gekregen als waardering voor zijn activiteiten als vrijwilliger zowel binnen de Blesruiters als binnen de gemeenschap van Stompwijk.

Bep, Astrid, Johan en Wendy (Laurie en Joep) Maarten en Mariska (Sem en Sanne) en overige familie……bestuur en leden, wensen jullie sterkte bij het verwerken van het verlies van zo’n markante man, vader en opa.

 

Het bestuur van de Blesruiters