Roparunteam 178 MCH en Bronovo bedankt Stompwijk
Afgelopen weekend was het zover, de start van de Roparun in Parijs. Na maanden van voorbereidingen, vergaderingen en acties, ging dit gigantische evenement met meer dan 300 teams beginnen. Ons team bestond uit 27 man: 8 lopers, 6 fietsers, 4 cateraars, 2 masseurs, 4 chauffeurs, 2 navigators, 1 technische ondersteuner.
Vrijdagochtend zijn we met een touringcar en 2 kleine busjes op weg gegaan naar Parijs, waar zaterdagmiddag in één van de buitenwijken, de start zou zijn. We waren allemaal gespannen en vooral ik was onzeker. Twee weken voor de Roparun was ik namelijk geblesseerd geraakt aan mijn achillespees en had hierdoor rust moeten houden. Het was dus de vraag hoever ik zou komen.
Om 16.02 uur mocht ik voor ons team gaan starten. Onder harde opzwepende muziek en aanmoedigingen van vele Roparunners, stond ik daar nerveus te trappelen. De eerste shift duurde 6 ½ uur, waarbij we om de 2 km van loper wisselden. Je werd begeleid door 2 fietsers, eentje voor (met navigatie) en eentje achterop. De 3 andere lopers zaten in een busje met de reservefietser. Het tempo lag nog hoog, rond de 12 km per uur. Na 73 km werden we afgewisseld door team 2. Zij werden vanaf het nieuwe basiskamp door een ander busje naar de wisselplek gebracht. Met portofoons en telefoons verliep de wisseling meestal vlekkeloos.
Terug in het nieuwe basiskamp om 23.30 uur, werden we goed verzorgd met soep, een broodje knakworst, een warme douche en een heerlijke massage. Het kamp werd ondertussen afgebroken en de touringcar vertrok naar onze nieuwe basis 1 uur verderop. Na 1 ½ geslapen te hebben, werden we plotseling wakker gemaakt. Over 15 minuten moesten we vertrekken. Team 2 was super snel en liep ruim voor op schema. Hardloopkleding aan, toilet bezoek en met een kop thee en een bakje kwark, sprongen we het busje in, op weg naar de wisselplek.
En zo begon ik zondagmorgen 03.45 uur aan onze tweede shift van ruim 70 km. Dit bleek de zwaarste etappe te zijn met heel veel heuvels. Mijn achillespees begon te protesteren, maar vooral ook mijn knieën werden halverwege wat pijnlijk en stijf. Het tempo was iets gezakt naar 11,5 km per uur. Van 20.00 tot 8.00 uur werden er ook verlichte hesjes gedragen. Het was een prachtig gezicht om door de heuvels een stroom van lichtjes te zien dansen. Allemaal op weg naar Rotterdam.
Om 11.00 uur kwamen we kreunend en steunend terug op ons basiskamp bij een zwembad. Ook toen werden we weer op en top verzorgd. Daarna wat doezelen, maar met 8 mensen lepeltje-lepeltje slapen, al rijdend en schuddend in een touringcar, viel echt niet mee.
Volgens velen zou de derde shift om 16.00 uur de zwaarste zijn. Wij hadden daarom de loopafstand verkort naar 1,5 km. Mede hierdoor verliep deze etappe gelukkig probleemloos. Om 22.00 uur werden we weer gewisseld en konden we terug naar het basiskamp. Daar aangekomen, bleek er geen douche aanwezig te zijn. We moesten dus vies en plakkerig onze slaapzak in. Gezien de stijve en pijnlijke benen, hadden we wel behoefte aan een massage. De masseurs besloten daarom ons te behandelen tijdens de busrit van bijna een uur. Een lastige en onfrisse klus voor hen! Later bij een sporthal konden we douchen en stond er weer macaroni voor ons klaar. Om 1.00 uur doken we zo voor 1¼ uur schoon de slaapzak in. Toen wist ik niet meer of ik dit nog wel leuk vond.
Om 3.00 uur stonden we moe aan de start voor de laatste etappe. Gelukkig waren we in België en was het parcours vlak. Tijdens deze etappe kwamen we door dorpen die geheel versierd waren met slingers, ballonnen en aanplakbiljetten. Vele mensen stonden langs de route, hingen uit het raam of stonden in hun badjas op straat. Toen we de Nederlandse grens over gingen, werd het nog gekker. Overal was muziek en in een aantal dorpen leek het wel carnaval. Rode lopers lagen uit, finish poorten en bruggetjes waren gebouwd, handtekeningen werden gezet. Overal stonden mensen te applaudisseren en je te bedanken. Het was bijzonder en hartverwarmend. Ik moest soms wel een traantje wegpinken.
Om 9.30 uur werden we voor de laatste keer afgewisseld en juichend binnengehaald door het hele team. We konden douchen bij een jachthaven en vertrokken na het eten naar Rotterdam. Bij de Daniël den Hoed Kliniek zijn we afgezet. Samen met een aantal andere teamleden, zouden we ons daar aansluiten bij team 2, om de laatst 3½ km samen naar de finish te lopen. Emotioneel was dit wel, want daar, bij de Daniël den Hoed Kliniek, stonden patiënten en familieleden om ons te bedanken. Rond 14.15 uur kwamen we hand in hand aan op het Wilhelminaplein voor de Erasmusbrug, waar de tijdfinish was. Ik vloog die laatste kilometers, had nergens meer last van, het ging allemaal vanzelf. Toen nog de wandeling over de Erasmusbrug en daarna de huldiging op de Coolsingel, waar vrienden en familie op mij stonden te wachten.
Het was een onbeschrijfelijke, mentaal en lichamelijk loodzware ervaring. Maar ik had het voor geen goud willen missen!
Bij deze willen mijn teamleden en ik Stompwijk nog enorm bedanken. De collecte heeft namelijk een ontzettend mooi bedrag opgeleverd van € 1135,—. Daar zijn wij iedereen erg dankbaar voor!
In totaal hebben we als team meer dan € 17.000,— opgehaald. Het bedrag van alle teams samen is ruim € 2.000.000. Een goede bijdrage voor de zorg aan patiënten met kanker.
Bedankt en misschien tot volgend jaar!
Groetjes, Bonita van Vliet