Dit jaar vier ik Kerstmis in Brazilië. Een beetje onwennig. Mijn lichaam snapt nog niet goed wat het aanmoet met 29 graden Celsius in de winter. Alsof je een hete föhn binnen stapt. Ik logeer in Senador Firimino, een oud stadje met zijn wortels in de goudmijnindustrie. Mijn schoonzusje is hier geboren en broer André en zij hebben besloten om hier naar toe te verhuizen. Er woont heel veel familie met een enorme gemeenschapszin. Een welkomstontbijt met de familie bij Marcello. Op zaterdag gezamenlijk eten op toerbeurt dan bij de een dan de ander. Daarna wordt er een kaartje gelegd. Op zondag wordt er gegeten bij de broer met een restaurant, maar toen was ik al geveld door een uit Nederland meegebracht griepvirus. Helaas! Gisteren toch voorzichtig in de hitte naar een dorpspleintje een beetje hogerop gegaan. Op het plein zat een donkere jongeman. Misschien 19, hooguit 20 jaar met naast zich een weekendtas en op zijn schoot een pikzwart negerkindje. Heel klein. Aan de kleertjes te zien een meisje. De man lachte breed. Een trotse vader. Het kindje, vertelde hij, was één maand oud. Ik maakte me zorgen. Durfde niet dichterbij te komen. Bang dat ik het zou besmetten met mijn virus en dat het dit niet zou overleven. Ik dacht er zelfs niet aan om een foto te maken met mijn iPhone. Het beeld van die twee bleef op mijn netvlies. Een kind geboren. Een teken van hoop en vrede ondanks de toekomst die het moet gaan.

Vandaag ben ik teruggekeerd naar het pleintje gewapend met spiegelreflex en grote lens. Helaas heb ik ze niet meer gezien, maar ik zag wel deze kerststal in de hitte op het plein.

Ik wens iedereen fijne Kerstdagen met een hart vol vrede en liefde voor het kleine, het kwetsbare. Voor de hoop die we levend moeten houden om de toekomst aan te gaan.

Adriana Oliehoek