Koe alert

Afgelopen zaterdag op een zonnige, maar ontzettend koude lentedag werden de deuren van de stallen van Theo en Lydia van Leeuwen geopend. De koffie stond klaar en we werden niet alleen vriendelijk ontvangen door de gastheer en -vrouw, maar ook door de beide honden en poes die het heerlijk vonden om zo lekker aangehaald te worden. Zoveel mensen en zoveel handen om hen op de rug te laten aaien en te kriebelen.

De koeien stonden achter de deuren te trappelen. Vooraf hield Theo nog een toespraak over de koeien en hoe dat in vroeger dagen ging toen ze echt 6 maanden vastgebonden op de stal stonden. De omstandigheden zijn inmiddels verbeterd door de loopstallen waar ze de benen kunnen strekken een ommetje kunnen maken en hun neus al buiten de deur kunnen steken om een luchtje te scheppen. Het gras is nog onvoldoende gegroeid om echt voeding te kunnen bieden, vandaar dat de tijdsduur langzaam wordt opgebouwd, vandaag een paar uur en morgen weer wat langer. Het gebeurde vroeger wel dat zij zich echt letterlijk doodziek aten aan het groene gras, waar de 4 magen niet tegen bestand bleken.

Vele toeschouwers waren aanwezig om van het schouwspel getuige te kunnen zijn. Links en rechts stonden de rijen opgesteld. Op het aftellen van Theo van 5, 4, 3, 2, 1, gingen de staldeuren open en bleven ze een moment vol ongeloof op de drempel staan om daarna de eerste voorzichtige stappen buiten te zetten. En als er één koe in het land is volgen er meer. Wat een prachtig schouwspel, mooie bokkesprongen met 4 poten in de lucht. De eerste voorzichtige hapjes van het nog lang niet groene gras en dan lekker draven met zijn allen naar het einde van het land en weer terug.  Stofwolken alom vanwege de aanhoudende droogte. Wat een blijdschap daar word je zelf vrolijk van.

Na een kopje koffie, stukjes boerenkaas, echte scharreleitjes en 2 bossen rozen (handel van de buurmeisjes) in de fietstas ging ik nu weer lekker voor de wind huiswaarts. Mijn dag kan niet meer stuk.

Petra Oliehoek- van Es