Bijzondere ontmoetingen met de koninklijke familie
Ik weet niet precies meer in welk jaar het geweest is, maar het moet zo ergens 1998 of 1999 geweest zijn, dat op het interne mededelingen bord van Nutricia aangekondigd werd dat Prins Willem Alexander een werkbezoek zou komen afleggen. Er kwamen wel vaker bijzondere gasten uit het binnen- of buitenland dus erg opkijken deed ik daar niet van.
Mijn werkzaamheden lagen op het vlak van logistiek en automatisering en enkele jaren eerder was een prachtig project afgerond met de realisatie van een prachtig hoogbouwmagazijn, waarin we meer dan 10,000 pallets konden opslaan in stellingen.80 meter diep en 12 meter hoog werden pallets met bemande hoogbouwkranen willekeurig opgeslagen en na verkoop weer uitgeslagen.
Wifi bestond nog niet. Maar wel waren we begin jaren 90 een van de eersten in Nederland die deze heftrucks met radiografische terminals gingen aansturen. Draadloos kregen zij de opdrachten op de terminals en via scanning van de barcode werden de opdrachten in het computersysteem bevestigd. Een stukje hightech waar Nutricia best trots op was. In het excursieprogramma van Nutricia was dan ook steevast het nieuw hoogbouwmagazijn opgenomen. Vooral als er weer een hele klas verpleegsters met open mond tegen die 12 meter hoge muur met baby- en sondevoeding aan stond te kijken, waren wij ook altijd wel ergens op de werkvloer aanwezig om met open mond tegen zoveel jong schoons aan te kijken. Hoort wat, voor wat ….. was het motto.
Enkele dagen later moest ik bij mijn superieur komen. “Je weet dat Alexander op werkbezoek komt!” zei hij. “Ja!” dat heb ik gelezen. “Nou, maak je borst maar nat, want jij moet hem de hoogbouw rondleiden en uitleggen hoe die radiografische terminals werken!” Dat was andere koek dan verpleegstertjes in de gaten houden ……
Gezamenlijk een plan gemaakt van wat we hem gingen laten zien en hoe we het aan zouden pakken. Eerst beneden op de vloer even rondkijken en de terminals uitleggen en dan kon je bij ons van boven vanaf een beveiligd bordes het logistieke proces van de hoogbouwkranen bekijken. Het programma werd doorgegeven aan de organisatie en het werd goedgekeurd, maar werd nog wel wat ingekort. Op de bewuste dag kwam Alexander met om hem heen een paar leden van onze directie, maar ook een aantal beveiligingsmensen.
Ik werd netjes voorgesteld en begon met het uitleggen van hoe de terminals werkten en liet hem ook een paar barcodes op pallets scannen om een beetje mee te spelen. Vervolgens bekeek hij de hoogbouwkranen en voordat we naar het beveiligde bordes zouden gaan zei hij tegen mij: “Zo, dat is hoog, zo’n hoogbouwtruck! Mag ik ook een ritje mee ? “
Dat stond niet in het protocol, dus ik keek mijn baas aan, die knikte en ik zei: “Ja hoor dat kan wel. Maar dan moet u wel alleen mee met de heftruckchauffeur, ik weet niet hoe ik zo’n ding moet besturen” . “Geen probleem” zei hij en stapte op bij Yalcin, de Turkse heftruckchauffeur en samen verdwenen ze 12 hoog de hoogbouw in. De truck kon alleen achterin het magazijn van pad wisselen en al gauw waren we ze kwijt. De beveiligingslui begonnen al nerveus rond te lopen en te kijken waar de prins uithing. Het duurde en duurde en plots kwam de hoogbouwtruck weer aanzetten een heel eind verder in een ander pad en niet met Yalcin, maar Alexander achter het stuur, pallet op zijn vorken, scanner in de hand en netjes de opdracht in de computer afgemeld. Je had die gezichten van de beveiligingsmensen moeten zien. Die waren echt in paniek. De prins bedankte Yalcin voor de spoedcursus Hoogbouwtruck besturen, die hij achterin het magazijn ongepland had gekregen en mij voor de uitleg van de radiografisch terminals. Dit was mijn erg leuke, maar zeker zeer bijzondere ontmoeting met onze aanstaande koning, wat ik niet snel zal vergeten.
Leo Oliehoek