Een slechte jeugd heb ik niet gehad. Maar ik heb altijd een hekel aan mensen die geen paard kunnen rijden, die weinig gevoel hebben bij paarden en niet met ons soort kunnen communiceren. Die zitten maar even op mijn rug, want ik kieper ze er zo af. Zonder pardon.
Toen ik zeven jaar was belandde ik in Stompwijk. Heb heel wat meegemaakt bij de Blesruiters, mooie tijd was dat. Met mijn één-meter-twintig sprong ik over een hindernis van één-meter-tien. Liet ik ze even een poepie ruiken. Deze dame met küren wilde best galopperen in de bak, maar alleen met een goede ruiter.
Ook een paardenleven kan raar verlopen. Toen mijn eigen ‘Anky van Grunsven’ naar de grote school ging, had ze minder tijd voor mij. Mijn bazin ging over op een groot paard (Ashara) en ik ging in de verkoop. Belandde medio 2008 na goed overleg tussen koper en verkoper in Limburg. Maar de aard van dit beestje verloochende zich ook daar niet: ook daar gooide vrijwel alle berijders er gewoon af. Dat ging zo: even gang maken, dan bokken en ineens stoppen, nek naar voren en hopsakee, dan lag er weer één af. Dat gedrag beviel de nieuwe eigenaar niet en dus zocht ze samen met de vorige een nieuwe bestemming.
Dus weer in de verkoop. Ik werd gepoetst, geborsteld en aangekleed alsof ik naar de Olympische Spelen werd gestuurd. Via een handelaar kwam ik terecht op een onbekend adres. Later wist ook de handelaar zogenaamd niet meer waar en aan wie precies ze mij hadden verkocht. Ergens in de buurt van Emmen.
Mijn eerdere Stompwijkse bazin was intussen naar mij op zoek. Haar dochter, mijn Anky, droomde nog wel eens over mij. De bazin startte een zoektocht op internet en schreef alle maneges aan in Emmen en omgeving. Ik verbleef intussen in een kleine privé-manege met nogal wat kleine pony’s. Ik was hier doodongelukkig.
Ook in deze kleine manege gooide ik iedereen eraf. Bovendien kreeg ik van de eigenaar minder eten, vooral minder krachtvoer. Ik slonk en werd – inmiddels achttien jaar jong – steeds magerder. Met wat minder voer zou ik die rare streken wel afleren. Mis dus. En alweer kreeg ik al snel het predicaat ‘ongeschikt’.
Het baasje zou wel weer iemand anders voor me zoeken. De speurtocht van mijn oude bazin had succes. Ze hadden me eindelijk weer gevonden. Ze kwamen kijken en schrokken zich een hoedje. Inderdaad had ik een aardig jasje uitgedaan en had het daar bepaald niet naar mijn zin…en dan druk me voorzichtig uit. Een akelige plek, om moedeloos van te worden.
Het nieuwe baasje voelde rap aan, dat de oude Stompwijkse bazin me terug wilde. Hij vroeg een onredelijk hoog bedrag. De hereniging dreigde niet door te gaan. Dezelfde bazin informeerde een halfjaar later nog eens…want de verjaardag van mijn ‘Anky’ naderde. En jawel, op 6 februari werd en afspraak gemaakt en daags daarna was ik na twee á drie jaar omzwervingen weer terug naar Stompwijk.
Voor de lol hadden ze me een dag later nog even bij m’n oude bazin in de schuur gezet. De jarige ‘Anky’ , intussen zelf 17, werd naar de schuur gestuurd om even iets te pakken……en daar stond ik….haar verjaarskado. Intussen ben ik weer aardig aangesterkt, heb zelfs een buikje. Maar ik ben weer thuis.
Mijn naam is Misty, ik ben een schimmel en geniet nu, terug in Stompwijk, tussen andere paarden…..van m’n oude dag. Misty