Joost Juffermans’ kijkt terug op zijn laatste schaatsjaar

Na een lange tijd van wikken en wegen heb ik in januari besloten om met de marathonsport te stoppen. Op dat moment had ik nog een paar wedstrijden voor de boeg, zoals een natuurijsklassieker in Zweden en een weekend van verschillende disciplines in Heerenveen. In Heerenveen werden we nog mooi derde met onze ploeg De Uithof. Dit was een mooie afsluiting!

De afgelopen zomer heb ik de trainingen anders aangepakt dan andere jaren:  ik heb veel meer mijn eigen gevoel gevolgd. Zo heb ik meer rust genomen en  veel trainingen gedaan die ik echt leuk vond zoals fietsen en skeeleren.  Ik heb daarnaast ook meer gewerkt als rietdekker en natuurlijk genoten van het vaderschap. Onze dochter Mijntje is op 29 juni geboren.

Deze trainingsaanpak wierp voor mij vruchten af.  In oktober gingen we met de ploeg naar Erfurt waar ik in mijn eerste trainingswedstrijdje over 5.000 meter een tijd van 6.33 klokte. ‘Dat zit wel goed’, dacht ik bij mijzelf. Dat bleek wel een week later met de openingsmarathonwedstrijd in Deventer. Daar reed ik 7 ronden voor tijd weg uit het peloton. Op de streep werd ik net nog gepakt door 4 man. Die 5^e plek was een goede start en gaf mij een hoop vertrouwen. Al snel daarna pakte ik in mijn eentje bijna een ronde op het peloton in Heerenveen. De BAM-ploeg reed sterk en ik redde het net niet. Maar in de finale had ik toch nog kracht om weg te rijden en dit resulteerde in een 3^e plaats. Een paar weken later in Assen had ik met een kopgroep van 10 man een ronde voorsprong en wist ik in de eindsprint een 2^e plek te bemachtigen. Niet slecht voor iemand met een sprint als een strijkplank.

En toen, oh ja, nog dat langebanen. Tijdens de Hollandcup in Enschede kon ik mij plaatsen voor de NK afstanden in Heerenveen. Dat leek me een lastige opgave. Ik startte in een van de eerste ritten. Al gauw had ik het goede gevoel, sterker nog, ik zat helemaal in mijn flow. Ik werd gecoacht door mijn oude ploegmakker Kurt Wubben. Hij zal wel gedacht hebben ‘nu gaat mijn pupil mijn PR verbeteren.’

En dat lukte, dat krijgt hij nu nog weleens te horen, denk ik…..

In de vorm van mijn leven reed ik een tijd van 6.29.95. Niet te geloven, ik won deze wedstrijd in een nieuw baanrecord! De Nederlands kampioen Bob de Vries werd tweede. Wat kan Jillert schreeuwen zeg 😉

Mooi geplaatst voor het NK. Jammer genoeg werd ik een dag voor het NK wakker met buikgriep. Maar Sven heeft misschien toch wel een paar nachtjes slecht geslapen.

November

Na een hele drukke week op het dak, ik had amper tijd om te trainen, moest ik van start in Amsterdam. Misschien was ik daardoor juist wel goed uitgerust. De Jaap Edenbaan vierde dat weekend net haar 50^e verjaardag, extra feestelijk dus. Nu heb ik een neus voor feestjes dus ging ik hard van start. Direct werd een kopgroep van ongeveer 10 man gevormd waarin ik erg makkelijk reed. Na zo’n 40 ronden hadden we al een rondje voorsprong te pakken.  Nu moest ik een strijdplan bedenken om de rest van mij af te schudden.  Ik wilde het niet op een sprint laten uitkomen, want er zaten veel rappe mannen bij.  Met nog 8 ronden voor de boeg wist ik weg te rijden. Jouke Hoogeveen zat me even op de hielen, maar met mijn blik op oneindig en aangemoedigd door het enthousiaste publiek ben ik in een roes naar de finish gereden.  Wat een dag, een geweldige overwinning.  Er waren ook nog eens veel mensen uit Stompwijk en mijn familie was er ook. En natuurlijk mijn trouwste supporter ooit,  Aad de Haas! Leuk ook dat de prijs werd uitgereikt door Keessie Verkerk.

Terugkijkend was dit mijn beste seizoen ooit. Zo werd ik dit jaar ook nog eens 2^e met de individuele tijdrit op Flevonice in Biddinghuizen en daarnaast voor het eerst Zuid-Hollandskampioen marathonschaatsen. Wat is er nu mooier dan stoppen op je hoogtepunt?

Ik wil afsluiten met het bedanken van mensen die de afgelopen jaren veel voor mij hebben betekend en zonder wie ik nooit zo ver was gekomen.  Zonder dat ik iemand tekort wil doen, zijn dat natuurlijk Annemarie, mijn ouders en familie die altijd voor mij klaarstaan en mij altijd steunen. Natuurlijk mijn trainers, ploeggenoten, fysio’s, sponsors en iedereen van de begeleiding.  Iemand die ik toch speciaal wil noemen is Aad de Haas. Hij heeft mij als kleine jongen op de Uithof leren schaatsen op zondagochtend in de groep. Later is het jarenlang iedere zaterdagavond van de partij geweest en reed hij me door heel Nederland naar de ijsbanen. Hij zag mij in de winterperiode vaker dan dat hij Jeanne zag. 😉

Martijn van Es is altijd mijn grootste trainingsmaatje geweest. Ik duim voor hem dat  hij volgend jaar de Elfstedentocht wint. Dan hebben wij in Stompwijk weer een mooi feestje!

En ik wil graag Frans Oliehoek bedanken. Hij heeft voor het dooifeest/mijn verrassingsafscheidsfeest van afgelopen zaterdag een mooie film gemaakt met foto’s van mijn gehele schaatscarrière.

Groetjes Joost