Meestal hoef je niet trots te zijn als je aan iets verslaafd bent. Het liefst hou je het stil en loop je er niet mee te koketteren. Toch ga ik hier nu een boekje open doen over mijn verslavingen. De verslaving waar ik het minst trots op ben is roken. Daar ben ik ooit mee begonnen  en gebruik het excuus dat, toen ik begon, de sigaretten nog op tafel stonden en dat je in kroegen mocht roken..Ja, dat is lang geleden maar ik lieg er geen woord van. En nee, het was net iets later dan het hunebedden tijdperk! In het heden hebben rokers het makkelijker gekregen. Doordat je bijna nergens meer mag roken verbruik je minder rookwaar (dat compenseert de prijs een beetje) en, niet geheel onbelangrijk, je geniet er meer van. Mijn conditie wil ermee stoppen voordat de man met de zeis langs komt..Nu mijn verstand nog.

Ik ben nog niet klaar hoor, heb nog een verslaving. Vissen. Tegenwoordig niet meer een verslaving die algemeen geaccepteerd is want Marianne Thieme en consorten hebben hele andere ideeën over de vissport. Maar daar ga ik nu niet over uitwijden, ik heb het over mijn verslavingen en ben nog niet klaar..

Er is namelijk nog een derde…Ik ben verslaafd aan mijn computer! Zo, dat is er uit! Heb dat nooit willen erkennen maar opeens kreeg ik de geest na enkele verwikkelingen die ik van de week mee moest maken. Ziggo, mijn internetleverancier, had enige tijd geleden besloten mij een nieuw modem te geven. ‘Helemaal gratis’ stond er vet gedrukt in de brief waardoor mijn interesse zich uploade waar ik bij stond. Want gratis is goed voor de portemonnee, toch?  Elke dag keek ik uit naar de pakketdienst van de PTT..euh..TPG..euh..TNT.. euh PostNL, tot afgelopen donderdag. Want toen kwamen de pakketten binnen. Ja, meervoud, zoon Youri zag de wanhoop in de ogen van de postbode want niemand in de straat was thuis en die man wilde van die spullen af: “Zet ze hier maar neer”. Ik was duidelijk niet de enige die een nieuw modem kreeg! Om zes uur die avond begon ik met het demonteren van mijn oude spullen en het aansluiten van het modem. Een peulenschil, zelfs voor mij. Alleen ging het daarna mis. Om tien uur die avond had ik zes keer het modem opnieuw opgestart, was ik tien keer naar boven gelopen om de pc’s van de jongens te activeren en had ik drie keer de helpdesk aan de lijn gehad. Dat was ook de enige lijn van Ziggo die werkte, het internet bleef dood. Het laatste advies van de Helpdesk aan mij was dat ik de volgende dag, vanaf acht uur, moest bellen met de zogenaamde ‘Hotline’ van Ziggo. Mijn geduld werd nu stevig op de proef gesteld want hier zaten kosten aan verbonden: vijfenzestig cent per minuut…Maar goed, daar krijg je dan wel echte pc vreters voor aan de lijn. Dertig minuten later en twintig euro armer wist ik waar ik aan toe was: dit probleem kon alleen opgelost worden door een monteur. En die kon vier augustus op zijn vroegst langskomen..”Wat! Maar dan zit ik een week zonder internet! Zijn jullie nou helemaal van de pot gerukt!” 

Toen kwam dus het besef dat ik verslaafd was….Na een tip van zoon Youri (Pap, ik heb internet via een onbeveiligd netwerk!) bouwde ik nog een draadloos netwerkkaartje in maar ook nu geen verbinding…Nerveus liep ik rond, van pc naar de bank en van de bank naar pc. Ben toen door pure ontwenningsverschijnselen die avond op bezoek gegaan bij een vriend, sociale contacten moet je ook bijhouden. Nou wist die vriend, heel toevallig(!), veel van computerproblemen. Al gauw had ik een A-viertje met mogelijke oplossingen genoteerd en toen ik even na middernacht thuis kwam nam ik direct plaats achter de pc om een nieuwe poging te ondernemen. Voordat ik ook maar iets gedaan had zag ik het al..Ik had honderd procent verbinding met Ziggo!