Serene rust. Dat is de beste typering voor de rust die over mijn huishouden is neergedaald. Na een explosie van emoties vorige week maandag werd het ineens stil, super stil, en bemerkte ik wat een impact zo’n ding heeft. Had…! De Play Station van de jongens heeft het namelijk begeven. Toen dat gebeurde was het huis te klein, moest ik alle zeilen bijzetten om de jongens weer te resetten maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan, de paniek was te groot..Misschien ook wel logisch, het was immers midden in de vakantie, het apparaat was nog maar tweeënhalf jaar oud en het allerbelangrijkste, de mannen hadden ‘m zelf gekocht van hun spaarcenten. Na wat zoeken op internet kwam ik erachter dat het een YLOD probleem was, Yellow Light Of Death. Vrij vertaald: het gele licht van de dood. Dat klonk heftig maar al gauw overwon de redelijkheid in mij en werd ik weer rustig. Het was immers maar een apparaat, een plastic doos met wat elektronica er in. Ik probeerde dat aan ze uit te leggen maar ik geloof niet dat ze het helemaal met mij eens waren: “Ja, maar wel een plastic doos met wat elektronica van vierhonderd euro!” En Sven voegde daar nog aan toe dat zijn net nieuwe spel, gekocht van zijn verjaardagsgeld, er nog in zat: “En die krijg ik er nu niet meer uiiiiiiiiiit!” kermde hij. Ik besloot het boekje ‘Opvoeden doe je zo’ er maar eens bij te halen, het hoofdstuk ‘Ai, ai, de Play Station is kapot!’. Helaas, dat onderwerp stond er nou net niet in.. De Play Station is opgestuurd en over enkele weken verwacht ik ‘m weer retour. Met het spel dat er nog in zat beloofde de Helpdesk van Sony….(ik zie me straks al zitten bij Kassa of Radar..) Na de explosie van emoties kwam dan de rust. Dat is nu al een week zo en eerlijk gezegd, dat bevalt mij prima. De ruzies onderling zijn te verwaarlozen en er is weer tijd voor andere zaken, bijvoorbeeld lekker buiten dingen doen. Het lijkt ook of ze dat echt waarderen, heb al een aantal keer het woord ‘lente’ horen vallen en dat betekent dat de mannen daar toch nog oog voor hebben. Ik was al eerder met de lente bezig. De kieviten zijn weer te horen in de polder en de dagen lengen met de dag. En de boeren van de serie ‘Boer zoekt vrouw/man’ zijn ook weer aan het werk waardoor ik weer een uurtje over heb op de zondagavond. Ja, ik keek ook. Eerst niet hoor, maar op een gegeven moment keek heel Nederland en kan je er niet meer onder uit. Wat dat betreft is er géén tweedeling in ons land, gelet op de verkiezingsuitslag van vorige week….Van die uitslag werd ik erg chagrijnig. Krijg er, als ik er te lang mee bezig ben, acuut een winterdepressie van. Waar komt toch dat onbehagen vandaan? Lullig hoor, als dan het einde van je leven daar is, Petrus je staat op te wachten bij de Poort, je erachter komt dat je je halve leven aan het klagen bent geweest over mensen die ‘anders’ zijn..Daar krijg je dan eeuwig(!) spijt van! Dan liever één keer ontzettend uit je dak over een defecte Play Station! In de aardappelwereld zijn ze wel gewend aan aardappels die er anders zijn. Wij kennen maar liefst hondervijftig soorten! Dat bleek toen ik van de week weer naar de boer ging aan het Wilsveen. De Frieslanders waren op en ik liet mij adviseren door de, overigens niet zoekende gezien de onderbroeken aan de waslijn, boerin. Het werd een voor mij, nieuw soort aardappel, Miranda’s. “Miranda?” reageerde ik vol verbazing. “Nooit van gehoord. Ja, ik ken wel een Miranda maar dat is absoluut geen aardappel!”
Arjen Veldhuizen