Vroeger ging je naar de platenzaak om een elpee of singel te kopen, tegenwoordig krijg je een CD bij een kilo gehakt en een fles stroop! Het ging om die CD van Trijntje Oosterhuis waarvan er 750.000 bij een krant meegeleverd werden. Volgens de krant was dat een groot succes, ze hadden alles verkocht! Ik kijk nog eens om mij heen en zie stapels Cd’s liggen bij de caissières… Niets is dus weer wat het lijkt. Overigens, de CD is niet onaardig hoor. Trijntje is een slimme meid. Ik denk namelijk dat ik niet uit mijzelf iets van Trijntje gekocht zou hebben. Dat wist zij en daarom heeft ze natuurlijk die actie bedacht. En nogmaals, het valt mij niet tegen. Wat volgens mijn jongste zoon Sil wel tegen viel was mijn commentaar op zijn geklaag: “Kom op, je stelt je aan..” De laatste paar weken begon hij steeds te zeuren over zijn voetbalschoenen, dat ze krap zaten. Ik checkte wel zijn tenen (lange nagels..nee..) en gaf uiteindelijk de schuld aan zijn sokken, die zijn wat te groot en rollen soms driedubbel op in zijn schoenen. En die schoenen heeft hij nog niet zo lang, dus… Tijdens trainingen en wedstrijden gaf hij verder geen kick waardoor ik er niet meer aan dacht. Tot hij vorige week tegen SVLY moest. Toen viel het mij op dat zijn inzet gereduceerd was tot vijfenzeventig procent. En hij keek steeds zo moeilijk… Dat zette mij aan het denken en toen we thuis waren ging ik maar eens kijken welke maat het was. Maat 35, Nikes. Maat 35? Ik pakte zijn gewone schoenen erbij en…zag ik het nou goed? Maat 38! Ik trok ter plekke wit weg. Hij kon toch niet binnen een jaar drie maten gegroeid zijn? Na een nachtje piekeren in bed ging ik de volgende dag toch maar eens in de schuur kijken. Daar liggen namelijk alle voetbalschoenen, om precies te zijn van negen jaar drie zonen op voetbal. Maar niets gaf mij de oplossing van mijn probleem, wel lag er nog een plastic zak op de grond, achter de doos met hout voor de allesbrander. Maar dan moest ik wel bukken. Bukken is niet (meer) mijn sterkste kant sinds ik geopereerd ben aan mijn rug én een one-pack buik ontwikkeld heb. Die laatste kan behoorlijk in de weg zitten. Meestal is er wel een kind in de buurt die ik dan vriendelijk vraag het op te pakken..Nu niet, en ja, de nieuwsgierigheid won het van mijn gepieker over Sil’ s probleem. Er zat wat in de tas en het volgende moment kon ik wel door de grond zakken: het waren Puma voetbalschoenen, maat 38..de schoenen van Sil! Allerlei visioenen raasden vervolgens door mijn hoofd want dit was toch minstens een gevalletje kindermishandeling. Dit moest ik voorzichtig brengen want hij had mij al niet erg hoog meer staan na het beschrijven van zijn liefdesleven. Hier restte enkel nog diep door het stof te gaan, heel diep… “Sil, euh..ikke..moet je wat zeggen..”. Ik schraapte mijn keel want er was een of ander piepbeest in gekropen. Sil moest daar wel om lachen dus hij was goed van zin. Dat gaf de burger moed. “Papa is enorm stom geweest…. enneuh..ik weet eigenlijk niet hoe ik het moet zeggen…”. Sil werd nu ongedurig. Hij wilde naar buiten, had net acht uur school achter de rug en de zon scheen. Op een preek van Pa zat hij echt niet te wachten. Toen gooide ik het er maar uit: “Dit zijn niet je voetbalschoenen maar deze!” en hield de Puma’s voor zijn neus. “O ja, en ik heb je lievelingssnoepjes gekocht!” voegde ik er snel en slijmerig aan toe. Sil’s gezicht klaarde direct op, de kromme tenenblik zag je van zijn gezicht afvallen: “Zie je wel! Dat zei ik toch al steeds, dat ze niet goed waren!” “Maar ik ga nu naar buiten hoor.” En weg was hij. O nee, hij kwam weer terug en keek mij dreigend aan, doch wel met een blik van overwinning: “Mag ik nu dan die snoepjes?!”
Arjen Veldhuizen