Deze keer ga ik mijn stukkie schrijven met een snelheid van 130 kilometer per uur. Dan kan ik alvast wennen aan de nieuwe maximum snelheid op de weg. Het kost mij wat wel extra energie en de uitstoot is ook iets hoger maar ach, na mij de zondvloed. En anderen rijden altijd veel harder. Anderen hebben het altijd gedaan, ik doe eigenlijk niks. En als ik reden heb om dubbel te parkeren dan heb ik echt een reden. Anderen niet. Ja, ik ben zo’n type die altijd naar anderen wijst. Ik schrijf hierover naar aanleiding van geklaag over de vele Stadswachten die als paddenstoelen uit de grond schieten, de zogenaamde BOA’s (Buitengewoon Opsporings Ambtenaar). Deze stadswachten hebben een controlerende taak. Zij spreken je aan op je gedrag. Als je bijvoorbeeld fietst op het trottoir dan krijg je van hen een vermaning. Of je auto dubbel parkeren, geheid dat je met ze in contact komt. Of ze melden rommel op straat, grof vuil, wat er ongeoorloofd ligt. De meeste lezers van de Wakkere Nederlanders vinden het maar niks dat die lui rondlopen. Terwijl die krant toch een groep landgenoten.. vertegenwoordigt die meer blauw op straat willen zien. Kennelijk voelt men zich nu op de hielen gezeten, hun eigen tekortkomingen worden nu weer aan de tand gevoeld. Het was immers een taak van de politie om je aan te spreken als je met je fiets op het trottoir rijdt. Of wanneer je je vierwiel aangedreven slurpbak dubbel parkeert omdat je ‘even’ een boodschapje moet doen..Maar daar heeft de politie al jaren geen tijd meer voor en daardoor raakten we gewend aan al die ‘vrijheden’. Heel menselijk. Maar wel klagen. Over die anderen. Ook heel menselijk. Vaak ligt de verhuftering van de maatschappij dichter bij jezelf dan je denkt. Als een blondje op TV zegt: “Ik ga niet schoonmaken, ik ben geen Marokkaan” liggen we met zijn allen in een deuk. Dat moeten we goed blijven doen, dan kunnen we uiteindelijk straks zelf al die kutklusjes weer gaan doen (Zwitserse toestanden)! Ja, ook ik verhufter. ’Vervelende klusjes’ zou veel netter gestaan hebben. Maar bij mij in huis lopen geen Stadswachten die mij corrigeren. Wel lopen er drie kinderen en die zijn bezig met opgroeien. Ik probeer ze bij te brengen zo min mogelijk hufterig te zijn voor hun omgeving. Dat is heel moeilijk want invloeden van buitenaf worden dagelijks op hen afgevuurd. Je moet dan iets wat krom is weer recht praten. En kinderen zijn kopieermachines. Als pap en mam lekker lopen te schelden op alles en iedereen dan zien zij dat als normaal gedrag. Zo zat ik van de week in de auto met mijn jongste zoon. Wij hadden haast. Voor ons reed een dame en die had geen haast. Terwijl ik mij flink zat op te vreten, begon zoonlief ineens te schelden: “Kom op! Opschieten! Zeker een vrouw achter het stuur..” met de daarbij behorende handgebaren. Ik schrok me rot. Waarom? Het klonk zo herkenbaar… Ik zei hem rustig te blijven en legde uit dat die mevrouw helemaal niets verkeerd deed. “Wij zijn gewoon te laat van huis gegaan.” Ja, hufterig gedrag is een sluipmoordenaar. Een ziekte die steeds grotere vormen aanneemt. Voor mijn soort zijn Stadswachten dus nodig. Want ook ik rij wel eens met mijn brommer over de stoep.  Of negeer een rood stoplicht ‘want er staat toch verder niemand.’ En als ze mij dan bekeuren, want dat mogen deze dames en heren, dan accepteer ik dat (en bijt ik mijn lippen stuk van nijd!).

                                                                             Arjen Veldhuizen