Gezellig, de Sint is weer in het land. Of laat ik iets duidelijker zijn, Sinterklaas is weer in het land. Wil Sinterklaas niet verwarren met die Sint van de film van Dick Maas. Ik ken Sinterklaas persoonlijk. En hij mij: “Ach, meneer Veldhuizen, wat fijn dat ik u weer zie!” Wederzijds mogen wij elkaar en toen ik hem zaterdag weer binnen zag komen, pinkte ik een traantje weg, werd er emotioneel van. Want wie komt er tegenwoordig nog zo trouw op bezoek! En wie is er tegenwoordig nog zo welkom in ons land? Een PvdA wethouder uit Den Haag maakt zich zorgen om de vele Polen die zich in Den Haag en omgeving vestigen. Chinezen, Turken, Marokkanen en Surinamers gingen hen voor. Ook de PvdA komt met scherpere quote’s, in de hoop daar zieltjes mee te winnen. Limburg reageerde hier direct op: Stuur ze maar naar ons, wij kunnen ze heel goed gebruiken! Naast de reden dat de Polen daar veel werk verrichten willen ze ook dat ze zich daar voorgoed vestigen zodat er geen bevolking af- maar toename is. Want Limburg loopt leeg, de jongeren kiezen het hazenpad. Ik weet wel hoe dat komt maar dat ga ik niet nog eens herhalen want dan polariseer ik een bevolkingsgroep. En anderen scheppen daar, helaas, al genoeg voldoening bij. De Polen verblijven nu hoofdzakelijk in stacaravans op campings. Tegen het luttele huurbedrag van 1000 euri’s. Ja, dat zijn toch bedragen die heel uitnodigend werken! Dan voel je je pas welkom…Ach, het zal wel aan mij liggen. Sinterklaas is gelukkig wel welkom en deze periode blijf ik dan ook bijzonder vinden. Eén van de vele hoogtepunten in ons leven durf ik gerust wel te zeggen. Eén, want er zijn natuurlijk veel meer zaken die je zomaar ineens even optillen. Van die zaken waardoor je, zonder het zelf te willen, zomaar naast je schoenen gaat lopen. Zaken waarvan je rillingen over je rug krijgt, die je doen gloeien van trots en je bescheidenheid opzij zet. Zo stond ik enkele weken zoals gebruikelijk op het voetbalveld. Mijn oudste zoon moest daar voetballen tegen een B team van vv VUC. De 1e helft was duidelijk voor VUC maar in de 2e helft namen de Stompwijkse Boys de dienst over. Al gauw was het 4-5 voor Stompwijk. Daar was dan ineens die perfecte pass op mijn zoon, over de linkerkant van het veld richting de achterlijn. Hij nam de bal de bal mee en liep richting het strafschopgebied… Ik herinnerde me ineens weer die beelden van Giovanni van Bronckhorst tegen Uruguay, WK 2010. Dat afstandschot… Youri haalde ineens uit, ook met zijn linker voet! De bal vloog als een streep richting doel…De keeper zwabberde nog wel wat met zijn handen maar wist dat het helemaal niets uithalen zou. Dat had hij dan wel weer goed gezien. Want de bal verdween precies in de rechter kruising van het doel! Van blijdschap begon ik om mijn eigen as te draaien, te schreeuwen naar de coaches: “Ik zei het toch, ik zei het toch! Als hij die linkerpoot van hem echt gebruikt is het gelijk een scut raket!” Rinus Michels had zeer waarschijnlijk zijn handen voor het gezicht geslagen en als er een commentator was geweest had hij vast ‘Oh! Wat een goal!’ geroepen. Minuten erna kwam ik weer terug op aarde. Bedacht mij dat Youri zo’n goal voor het laatst gemaakt had in de E4. Dan de harde werkelijkheid.
Opnieuw had Youri de bal en daar waren dan ineens die twee benen…vol op zijn enkels. De afrekening. Dat is, helaas, ook voetbal. Van frustratie gaan sommige spelers raar doen. Kijk maar naar Ooijer tegen AZ. Youri heeft al twee weken niet kunnen spelen. Tot de sporttherapeute van s.v. Stompwijk mij werd aangeraden, Tiny Lansbergen. Zij legde een prachtig blauw teepje om de voet en direct voelde hij al verbetering. Daarom ga ik met Sinterklaas om de tafel zitten. Dat hij bij wijze van uitzondering ook haar schoen eens vult. Voor mijn part vult hij die schoen met allemaal bedankjes van dankbare voetballers. Laat ik beginnen: Tiny! Bedankt voor je goede zorgen!
Arjen Veldhuizen