Terwijl Yolanthe ondergoedloos rondloopt, al haar lingerie is namelijk ingenomen, werd de een na de andere Chileense mijnwerker naar boven getakeld uit hun benarde positie. Prachtige televisie maar ook live te volgen via het internet. Jammer was wel dat ze nú al naar boven kwamen en niet met Kerst…dat was veel sfeervoller geweest! Wat dat betreft hebben die redders echt geen gevoel voor drama..Daar had John de Mol toch mooi op in kunnen spelen. Uiteraard met een aantal quizvragen (Wie is de jongste mijnwerker en welke mijnwerker heeft het meeste in de rats gezeten?) en aan het eind nog een SMS finale.
Maak me gek! Ik heb er niet veel van meegekregen, hoewel het ‘nieuws’ van Yolan mij toch nog wel enige dagen bezig hield, hoor. Daarbij kwam nog de Staatsbegrafenis van de moeder van Gordon. Dat werd mij door de strot geduwd via allerlei media. Whééé, waarom noemen ze dat nieuws! Vluchten kan (helaas) niet meer, zou niet weten hoe..Hoe ver moet je gaan? Ja, Jenny Arean en Frans Halsema waren hun tijd ver vooruit. Dat ik er niets mee heb komt denk ik door mijn dubbele nationaliteit: Terschellinger en Hagenees. Ja, ik weet het, dat ligt nogal gevoelig bij sommigen. Kan er niets aan doen. Ben er mee geboren.
Ben ook geboren met het enthousiasme voor koken. Op het moment dat ik dit schrijf staat er een pan met hachee op, het hele huis ruikt ernaar. Met veel plezier snij ik het vlees en de uien, en voeg schaterlachend de kruiden toe. Daarbij probeer ik mijn enthousiasme over te brengen op het kroost door ze deze hemelse geuren goed op te laten snuiven en ze uit te leggen hoe mooi dit Hollandse recept wel niet is. Hun onwetendheid betreffende smaak en geur doet mij regelmatig grinniken: “Pap! Er liggen blaadjes (laurier) in!” “Ja jongen, het is toch herfst..”
In augustus werd mijn enthousiasme aangewakkerd toen een zwager aan mij een lekker recept vroeg. Hij ging namelijk in oktober naar Valkenburg om daar een week in een huisje op de Cauberg te verblijven. Samen met zijn vrouw, zoontje en een bevriend stel met hun zoontje. Afgesproken was dat alle vier de ouders een keer moesten koken. Vandaar het benodigde recept. “Joh, ik kom wel naar jullie toe!” zei ik als grapje. Dat vond hij een prima idee. Vorige week woensdag was het zover. De ochtend bereidde ik het eten voor, een drie gangen menu met gerookte kip als voorgerecht, ossenhaas en kalfsbiefstuk als hoofdgerecht en een Grand Dessert na. Om half drie laadde ik de spullen in de Fiat 500 (het nieuwe model!) van de gastvrouw en vertrok naar Limburg. Daar werd ik ontvangen met verbazing, een heerlijk koud biertje en een …bordje macaroni!
De macaroni had de gastheer voor de twee kinderen gemaakt, van Sponge-Bob pasta. Het water liep mij uit de mond, dat kwam natuurlijk door de lange reis, en toen bood hij mij een bordje aan die ik met smaak naar binnen werkte. Tegen zes uur ging het voorgerecht door en rond achten het hoofdgerecht. Terwijl ik alles aan het klaarmaken was, zaten mijn gasten op twee meter afstand want het was een open keuken. Dat was wel even wennen want eigenlijk ben ik meer ‘van achter de schermen’, doch men vond het niet erg en al gauw zat ik bij ze aan tafel en keek ze op de vingers hoe zij het eten vonden, zij keken immers op mijn vingers!
Even na tienen reed ik weer huiswaarts met mijn cateringmobiel. Dat ging niet echt soepel, het Limburgse en Brabantse land zit maar raar in elkaar, de ene wegopbreking gaat naadloos over in de volgende en op menig verkeersplein heb ik rondjes gereden, uiteindelijk gokkend op de goede afslag. Het is wel een mooi landschap, maar wat mij betreft geven we het weg aan de Belgen. Dan geven zij het Franstalige deel aan Frankrijk en heb de Vlamingen zó een kabinet in elkaar!