Muizenissen Als je richting de 50 jaar gaat merk je dat sommige herinneringen van ‘vroeger’ vervagen. Meestal kom je er wel weer achter na uren- soms dagenlang peinzen, of doordat ‘getuigen’ van die tijd nog precies alle details weten. De leuke, genante maar ook de pijnlijke, helaas. Want er zijn natuurlijk ook dingen die je niet wilt onthouden en dan is er altijd wel iemand in je omgeving die daar genoegen in schept om het dan wel naar voren te brengen. Ook kan je tijdens een gesprek met iemand ineens weer terugdenken aan iets wat jij ook hebt meegemaakt. Dan vertelt de een ‘n verhaal en beantwoord je dat met een soortgelijk verhaal. Zo zat ik laatst op een verjaardag met drie leeftijdgenoten, aan een eettafel vol drank en na middennacht. Het gesprek ging over het rijbewijs en mij schoot iets te binnen wat ik meegemaakt had. Ik had nog geen rijbewijs maar toen mijn baas mij vroeg even een collega naar het station te brengen, stapte ik resoluut in de Renault 4, met zo’n versnellingspookje rechts van het stuur, en bracht de collega naar het station. Plotsklaps werd ik onderbroken door een van mijn tafelgenoten, of ik nog wist hoe die Renault schakelde? Even was ik van slag want dat was niet belangrijk voor het vervolg van mijn verhaal. Door die aarzeling kreeg een andere tafelgenoot ineens de geest want die wist het antwoord. Hierop dacht ik verder te kunnen vertellen maar de vraagsteller ging nu in discussie want dat was een verkeerde schakeling, dat was van een Eend en niet van een Renault. Ik nam maar een ferme slok van mijn cola (ik was de BOB) en de heren negerend ging ik verder.

Dat ik toen werd aangehouden in de Haagse Parkstraat. Ineens stond er een politieauto naast me op de trambaan! Het spel is uit, dacht ik op dat moment, dat wordt betalen of erger, de gevangenis! Ik hoopte dat ik nu echt de aandacht had van mijn toehoorders maar nu begonnen ze weer over die Renault, wat voor type het nu precies was.. Zuchtend ging ik er nu maar op in, hopende dat de heren daarna hun mond zouden houden zodat ik eindelijk mijn verhaal kon afmaken. Maar eigenlijk wist ik al dat het er niet meer toe deed, die gasten zaten nu zwaar na te denken hoe die auto ook al weer technisch in elkaar zat en mijn verhaal interesseerde ze totaal niet meer. Het was dan ook een dooddoener toen ik verder vertelde want ik wist dat de volgende zin ook weer een directe reactie ontlokken zou: “Toen schoof ik mijn raam open om te vragen wat er aan de hand was..” En ja, hoor, direct begonnen de midlifers om mij heen te knikken, dat die Renault zo’n schuifraampje had! Net zoals de Eend en de Kever. Voor mij was het verhaal nu klaar, ik had geen zin meer om door te gaan. Misschien kwam het ook wel doordat ik niet dronk en de jongste van het gezelschap was. Later die nacht kregen wij het over muziek. Dat muziek een belangrijke factor is om dingen te onthouden, gelijk een soort van ezelsbruggetje. Liedjes die je doen terugdenken aan vervlogen jaren. En dan niet alleen het beroemde nummer van Wim Sonneveld, Het Dorp, maar bijvoorbeeld het nummer ‘Brother in Arms’ van Dire Straits. Even later zaten wij gezamenlijk bij de computer van de heer des huizes en keken en luisterden we gezamenlijk via You Tube naar allerlei muziek. Ook werden er nummers uit films getoond, bijvoorbeeld Jack Rabbit Slims Twist Contest uit de film Pulp Fiction met John Travolta. Herinneringen kwamen weer boven en de tijd vloog opnieuw. Tegen vijf uur in de morgen plofte ik in mijn bed, moe maar voldaan en terugkijkend op een super gezellige avond. Die kan weer in de boeken! Terwijl ik langzaam wegzakte in een diepe slaap zag ik mijzelf het raampje open doen van de Renault en keek zo onschuldig mogelijk in de ogen van de agent: “Meneer, wilt u uw lichten aan doen!”                                                                                         Arjen Veldhuizen