Zaterdag was weer een voetbaldag. Eigenlijk zoals elke zaterdag maar dat is logisch met drie voetballende zonen. Het zijn geen Pieter van den Hoogenbandjes, zie de pindakaasreclame, maar gemiddelde voetballers die het spelletje gewoon leuk vinden. Ik geniet van die gasten als ze op het veld staan. Niet altijd hoor. In het verleden toch wel situaties meegemaakt die je snel weer wilt vergeten. (Of eigenlijk ook weer niet.) Dan zie je alle jongens hun stinkende best doen. Op één na. Zoonlief. Mijn nageslacht had meer interesse in de groei van het gras dan in het spel. Of hij begon ineens te hinkelen of had meer interesse in het publiek dan in het spel. Ik heb dit bij alle drie mee gemaakt. Maar die tijd is voorbij. Alle drie nemen ze nu het spel serieus en gaan ze trouw naar de training. Ze weten dat je een wedstrijd kunt winnen of verliezen en dat accepteren ze ook. Maar soms moeten ze wel heel sterk in hun voetbalschoenen staan. Zoals afgelopen zaterdag. Sil moest aantreden tegen Blauw Zwart uit Wassenaar en verloor met…23-0! Zo’n uitslag kan ik mij niet herinneren in de voetballoopbanen van mijn jongens. En dan ook nog binnen 40 minuten omdat E’tjes namelijk 2 x 20 minuten spelen…Dit was zo’n wedstrijd dat je eigenlijk je kind van het veld wilt halen. Hem beschermen tegen de vernedering. Vernedering ja, een zwaar woord, waar de ouders van de tegenstander geen moeite mee hadden want die juichten na elk doelpunt alsof ze kampioen konden worden. Regelmatig keken onze spelers hun coach aan met een blik van ‘doe wat!’ maar ook hij was machteloos. Ja, voetbal is oorlog, dat blijkt maar weer. Na de wedstrijd wonnen we gelukkig wel met penalty’s nemen en toen ik even later met vier jongens in de auto op de terugweg was, kon er weer gelachen worden.

En kregen ze weer praatjes: ‘Als Ajax mij scout dan zeg ik nee maar als ADO mij scout dan zeg ik ja!’ Ik hoor dat grinnikend aan, deze dromen. Gelukkig hebben ze die en het houdt ze staande. Zeer waarschijnlijk komt er dan later een dag waarop ze hun prioriteiten bijstellen en met ietsje minder genoegen nemen. Of niet natuurlijk. Worden het van die strebertjes die ten koste van alles en iedereen carrière gaan maken. Iedereen kent wel zo’n type in zijn of haar omgeving. Gelukkig verliep de zaterdag verder minder vernederend. Sven won met zijn team met 5-0 en Youri met het B1 team van Stompwijk met 4-0. Zoals gezegd volg ik zoveel als ik kan de wedstrijden en pik ook regelmatig een training mee. Toen ik begon als voetbalvader kon ik aardig tekeer gaan vanaf de zijlijn maar dat heb ik onderhand wel afgeleerd. Je schiet er niets mee op. En vaak vinden de jongens het helemaal niet leuk als je zo tekeer gaat. Dan overheerst het gevoel ‘dat is mijn vader niet..nooit eerder gezien die mafkees!’ Het is een actueel onderwerp, google het maar eens op internet en zie tientallen hits over dit onderwerp. Er zijn zelfs tips die je vertellen hoe je je kind het beste kan aanmoedigen. Ik kijk toe, geniet van mooie acties en van sportiviteit. Natuurlijk erger ik mij ook wel eens aan een beslissing van de scheidsrechter. Maar ook hij of zij kan fouten maken. En ik denk altijd maar: Gelukkig sta ik daar niet op het veld met een fluit! Het moet wel een roeping zijn om scheidsrechter te zijn, dat is ooit genetisch bepaald. Net zoals grensrechter. Die kan het behoorlijk voor zijn kiezen krijgen als hij aan de kant staat van de tegenstander. Die doet het bijna nooit goed. De parkeerwachter van de voetbalwereld…..

Arjen Veldhuizen