Ik heb koorts. Koude koorts om precies te zijn. Schaatskoorts. Eigenlijk niet alleen ik, maar het hele gezin. Vorige week dinsdag stonden we al gevijven op het ijs bij de Drie Molens en trok ik na jaren en jaren weer eens een baantje. Nou, dat was te zien én te merken ook! Oudste zoon Youri vroeg na de eerste meters van mij of ik ondersteuning nodig had en mijn enkels schreeuwden om hulp. Want ja, ik schaats op Noren, ‘Boeren’ schaatsen volgens een buurman van me, en dan moet je letterlijk sterk in je schoenen staan. Maar goed, enkele baantjes verder begon de pijn weg te zakken en even later kwamen de lange slagen alweer terug. Youri volgde mij vol bewondering want dat had hij niet verwacht van ‘die ouwe’. Na een flink uur begonnen mijn enkels toch weer door te zakken en bedacht ik dat het beter voor me was om te stoppen. De gloriejaren van weleer waren voorbij en daar moest ik me maar bij neerleggen..hoe pijnlijk deze conclusie ook was. In eerste instantie dacht ik dat het aan mijn leeftijd lag, vijf en veertig, maar toen ik voorbij geschaatst werd door oudere, krasse knarren en twee hoog bejaarde dames synchroon hun kunstjes zag doen, wist ik dat mijn leeftijd geen excuus was. Of had het soms te maken met mijn bezoek aan de pedicure, die ochtend? Pedicure? Ja, er had zich een maanlandschap aan eelt onder mijn voeten verzameld en dat begon bijzonder pijnlijk te worden. Toen ik nog een echte vent was sneed ik het zelf gewoon weg met een van mijn favoriete koks messen (grapje!) maar nu moest ik van mijn echtgenote naar een pedicure. Die was gauw gevonden en Lydia, zo heet ze, woonde nog min of meer om de hoek ook! Na een uurtje van snij en vijlwerk, stond ik weer buiten en het voelde aan alsof ik weer nieuwe voeten had! Tjongejonge, wat kan een mens daar van opknappen! Ik huppelde als een lammetje naar huis en heb de rest van de dag geen sokken gedragen, zo mooi vond ik mijn voeten weer, was weer helemaal verliefd op ze geworden. Ik wilde ook een cursus voetschilderen gaan volgen maar dat vonden ze hier thuis een beetje overdreven…
En toen werd het weekend. En wat voor een weekend! Het vroor dat het kraakte, de zon verscheen in volle glorie en de Vliet was nagenoeg dicht, er kon op geschaatst worden. Natuurlijk heb je weer werkpaarden en luxe paarden want ondergetekende moest werken, maar de rest van het gezin (en de rest van Nederland) zei tegen elkaar de beroemde en inmiddels door iedereen uit te spreken woorden: It geht oan! Thermoskannen werden gevuld met koffie en glühwein, tassen werden gevuld met schaatsen, droge sokken en eterij, lippen en wenkbrauwen werden ingesmeerd met vaseline en net na het middaguur stond mijn gezin, en vele, vele anderen, op het Vliet ijs. Vandaag was er even geen geklaag over het weer, was er even geen sprake van hufterige debielen die hulpdiensten dwarsboomden en was het integratiebeleid even een ver van ons bed show. Nee, vandaag, of beter gezegd het hele weekend, was Nederland weer even één gemeenschap, van jong tot oud, en wist ik zeker dat de Hollandse Meester schilder, Hendrick Averkamp, als hij nog leefde, aan de kant gezeten zou hebben om dit tafereel in Leidschendam vast te leggen op doek.
Eigenlijk zou het altijd moeten vriezen!
Arjen Veldhuizen