Wij hebben alweer veertien jaar kinderen…Daarvoor hadden we katten, parkieten, kanariepieten en zo nu en dan muizen. Met die dieren had ik een haat liefde verhouding. De katten kreeg ik, toen ik mijn vrouw leerde kennen, er gratis bij en al gauw had ik in de gaten dat ze belangrijk voor haar waren. Juist, ik moest dus oppassen wanneer vrouw, katten en ondergetekende in één kamer aanwezig waren. Dan zat ik braaf op de bank, een kat op elke knie, en ondertussen fluisterde ik mijn meisje toe: “Wat zijn we toch gelukkig maar waar hebben we het aan verdiend.” Die wijsheid heb ik niet van mezelf maar van mijn ouders, maar dit even terzijde. Maar zodra mijn vrouw de kamer verliet gaf ik ze een vreselijke schop en kropen ze van narigheid onder de bank. Deze katten waren verwend. Super verwend. Ze hadden zelfs een eigen kamer! Met een krabpaal waar de gemiddelde katachtige in Artis jaloers op zou zijn. En toen ik voorstelde om die kamer te annexeren omdat ik er een computerkamertje van wilde maken stuitte dat op veel weerstand van mijn partner. “Nu is het huis te klein!” beet mijn liefje mij toe, waarop ik antwoordde: “Juist! Het huis is te klein! Ik kan mijn computer nergens kwijt!” Zie hier onze eerste echtelijke ruzie. Na het goedmaken van de ruzie, altijd een leuke bezigheid mag ik wel zeggen, kwamen we tot een compromis. De katten hoefden niet het huis uit, maar het kamertje zou ik dan helemaal opknappen met nieuw behang, verf en meubels. Iedereen weer gelukkig. Maar niet heus. Want de katten gingen vanaf die dag mij nóg meer sarren, kropen onder de bank wanneer ik ze in het slaaphok wilde dumpen voor de nacht en verscheurden met hun klauwen de proppen papier met verkeerde teksten die ik in de prullenbak gegooid had… Uiteindelijk zijn de katten naar een vriendin van mijn vrouw gegaan en sindsdien hebben wij nooit meer iets van die katten, én vriendin, gehoord. De parkieten had ik destijds zelf aangeschaft. Dat was na een bezoekje aan de Oma van mijn echtgenote. Zij had namelijk een parkiet die op de rand van je kop koffie ging zitten en dat vond ik zo leuk dat ik, toen we onderweg naar huis reden, bij de eerste de beste dierenzaak een parkiet kocht. Met toeters en bellen: een spiegeltje, een belletje, een trapje en nog een trapje (!) en natuurlijk twee bakjes voor voer en water. Van deze aankoop had ik de volgende dag al spijt. Want zodra de zon haar eerste licht op onze flat richtte, begon dat beest te kwetteren met een volume waardoor je normaal gesproken uit je huis gezet kan worden door de woningbouwvereniging. Maar, ik ga zoals gewoonlijk niet over één nacht ijs en begon aan de training van deze verenbol. Enkele maanden verder en een aantal koffiekopjes armer kwam ik tot de conclusie dat deze parkiet niet zou doen wat ik wilde, wel wat hij zelf wilde, namelijk in de vroege ochtenduren, wanneer de zon haar eerste stralen op onze flat richtte, beginnen met parkietenpraat waar de honden geen brood van lusten. Soms had ik zelfs het idee dat hij mij aan het uitschelden was. Of, wanneer ik voor de zoveelste keer een donker kleed over de kooi wierp, mij recht in mijn smoel zat uit te lachen. Weer enkele maanden verder was ik uitgeput, belandde zelfs in de ziektewet en moest van de huisarts in therapie.
Toen deze zielenknijper na een sessie of twintig zag dat het onbegonnen werk was, dat parkiet en ik niet meer tot elkaar zouden komen (hooguit als gebraden exemplaar, met wat spek er omheen..naast wat gebakken aardappeltjes en een bijtgaar struikje broccoli….Dat was mijn voorstel maar daar ging de goede man niet op in..), werd besloten om de parkiet weer terug te brengen naar de dierenzaak. Ik slikte toen wel even want deze missie was niet geslaagd, probeerde nog te redden wat er te redden viel door te zeggen dat ik dan wel meer geld ervoor wilde hebben want zeg nou zelf, ik had dat beest toch elke dag eten gegeven? Weer moest ik door het stof en terwijl ik voorgaande stof nog eens teruglees, bemerk ik dat dit stukje helemaal uit de hand gelopen is want ik wilde het namelijk over een van mijn zoons hebben…Kun je nagaan wat een impact die beesten op mij hebben gehad..en nog steeds hebben blijkt wel. Volgende week dan maar de kinderen! Arjen Veldhuizen
