Ik was aan het zappen toen ineens Youri gilde dat ik terug moest naar de vorige zender, daar was het ZAPP programma BZT bezig, een soort Mooi weer de Leeuw maar dan voor kinderen. “Wat is er dan?” vroeg ik geërgerd, want ik hou er niet van als ik gestoord wordt bij het zappen…. Hij had twee oud klasgenoten uit Stompwijk gezien! Ik geloofde hem niet want als we op straat lopen en er loopt een bekende voorbij, zijn moeder of zo, dan zou hij haar zó voorbij lopen… Maar op een gegeven moment kwam dan toch de bevestiging van de presentatrice…Ik was super verbaasd. Maar eigenlijk ook weer niet want onze oudste zoon baalt er nog steeds stevig van dat we niet meer in Stompwijk wonen, ondanks dat hij wel begrip heeft voor de reden dat we er niet meer wonen. Schoorvoetend bood ik mijn verontschuldigingen aan maar Youri maakte er niet veel drukte over. Gelukkig! We zagen hoe hun Meester in de maling genomen werd met meelwormen en kattenvoedsel en ik zat me suf te prakkiseren wie die meiden ook alweer waren. Dat zijn van die momenten dat je beseft dat het geheugen niet meer zo is als het ooit was, momenten dat je weer weet dat je ouder geworden bent en je geheugen je in de steek gaat laten. Ik bevind me dan ook in een tijdperk van briefjes, memoborden en krabbels op mijn hand (afspraken of een pak melk) om maar zo weinig mogelijk te vergeten. Ik loop door dit huishouden en links en rechts ontvang ik opdrachten die ik in eerste instantie vergeet maar na de zoveelste herinnering dan opschrijf. Vervolgens wacht ik op een werkaanval en hoef dan alleen nog maar het briefje af te werken. Die opdrachten bestaan uit klusjes zoals bijvoorbeeld iets installeren op de computer van de jongens, iets ophangen of iets halen in de winkel wat ik vergeten ben. Want je wordt ouder papa, geef het maar toe! En naast mijn geheugen begint mijn lichaam ook zachtjes aan gebreken te vertonen. Ik loop al een tijdje rond met een pijnlijke hamstring waardoor het hardlopen wat in de wachtkamer zit. Gelukkig is er dan een fysiotherapeut die de boel weer aan het werk krijgt en eigenlijk had ik afgelopen zondag een klein stukje moeten hardlopen, om te kijken hoever we zijn in het genezingsproces. Maar dat was ik weer vergeten…Dat kwam ook doordat het weer bijzonder mooi was en de temperatuur enigszins leek op een temperatuur die in de winter normaal is: lekker fris. Waarop we besloten naar Meyendel in Wassenaar te gaan, lekker de bossen in. Toen we even later het laatste weggetje op wilden rijden naar de pannenkoekenboerderij kwamen we in een kleine file terecht en zagen we tot onze schrik slagbomen en een digitaal bord waar in rode letters ‘Vol’ op stond…Jarenlang kon je hier gewoon lekker de bossen in maar ook daar hebben ze alweer een ontmoedigingsbeleid op toegepast. Ik begreep nu ook waarom er koopzondagen zijn en waarom ze zo druk zijn. We besloten om rechtsomkeert te maken en de auto in Wassenaar zelf neer te zetten (oprijlanen genoeg..) waarna we na een stukje lopen vanzelf wel in de bossen terecht zouden komen. Bepakt met bal, geweren en pistolen begonnen we onze tocht. Al na twintig meter vlogen de jongens het pad af, de duinen op om takken te zoeken voor een hut die ze zouden maken. Wij stonden dan maar stil en keken toe. We hoefden niet bang te zijn dat we ze kwijt zouden raken want hun geschreeuw was in de verre omtrek te horen, tot ergernis van enkele andere wandelaars die voor hun rust kwamen. Toen we eindelijk weer een stukje verder konden lopen, zagen we ineens een bordje waarop stond dat je niet van de paden af mocht, dat was verboden terrein! Mijn vrouw wilde de jongens al roepen maar ik besloot het te gooien op burgerlijke ongehoorzaamheid: want wát is nou een boswandeling zonder te klimmen op duinen en in bomen? Nee, je behoort keurig over de paadjes te lopen met al die andere, honderden mensen die even een frisse neus willen halen. Op een gegeven moment werd ik wéér door Youri, wat mijn geheugen betreft, op de hier eerder genoemde tekortkomingen van mij gewezen: “Zag je ze niet?” vroeg Your aan mij, terwijl hij wees op een passerend gezin, “Die mensen komen uit Stompwijk!” Ik had wel een vermoeden maar de gaten in mijn grijze massa konden er geen kaas van maken, hooguit gatenkaas. Mijn humeur was door de slagbomen en verbodbordjes al flink gedaald en dit was eigenlijk de druppel, maar voordat ik kon reageren was Youri alweer de duinen in, op zoek naar ‘Nasies’ en ander tuig…Zelfs in mijn reacties word ik trager….
Arjen Veldhuizen
