Muizenissen

Eindelijk vakantie! Naar Terschelling want we hadden immers na de wedstrijd Portugal Nederland de reis naar Portugal geannuleerd…altijd leuk om te zeggen want we gaan nooit naar het buitenland. Ons nageslacht was ook aan vakantie toe want hun Juffen hadden bedacht de laatste weken er nog maar even flink tegenaan te gaan. Met andere woorden: bijna elke dag stress in de tent omdat er huiswerk gemaakt moest worden. Want met mooi weer is het moeilijk huiswerk maken. Maar toen was het eindelijk vrijdag, kwart voor twaalf, en kon de vakantie beginnen. Natuurlijk moesten eerst de rapporten bekeken worden en tot onze grote vreugde gaan ze alle drie over. “Dat hebben we goed gedaan, hé pap!” zei Youri, en stond al klaar om mijn lof te ontvangen. “Dat hebben jullie inderdaad goed gedaan, én mama óók!” “Mama?” vroeg Youri, “Die zit toch niet op school..” “Nee, dat klopt, maar zij heeft wel het hele jaar achter je vodden aangezeten zodat je tenminste nog íets deed aan je huiswerk!” Sven haakte aan en vroeg of het nog wat ‘schoof’, een goed rapport, waarop ik weer mijn vraagtekens zette bij zijn ‘zeer goed’ waardering voor Godsdienst…
Even daarna werd onze vreugde gesmoord omdat de mannen ineens met elkaar in de clinch lagen en wij als vredestichters flink aan de gang moesten. Ach ja, dat is de jaarlijks terugkerende vakantiehobbel, dan moeten ze even los.
De volgende dag was inpakdag, een jaarlijks terugkerende ergernis want het blijft niet alleen bij inpakken, nee, er móet ook schoongemaakt worden…Ik heb inmiddels geleerd om niets meer te zeggen, niet meer de discussie aangaan maar domweg uitvoeren. Dat scheelt een hoop geouweneel. Eigenlijk is die dag de langste dag van het jaar is, dus niet 21 juni. Een voorbeeld? Ik stond tegen middennacht nog de koelkast uit te soppen! De jongens doen er dan nog een schepje bovenop door s’avonds niet direct te gaan slapen dus voor hun is het dan weer de kortste nacht want we moesten de volgende dag al om zeven uur in de auto zitten….
Dat werd uiteindelijk tien over zeven maar dat had ik al ingeschat..
De reis verliep rustig: geen files en Sil vroeg maar acht keer of we er al waren en op de boot werden ze maar drie keer tot de orde geroepen door de beveiliging. Ja, we kwamen redelijk relaxed aan op het eiland. Maar daar hield het niet bij op. Want met de haven in zicht begon het ineens te regenen! Hebben wij dat weer? Maar gelukkig bleef het bij twee stortbuien en klaarde het weer op. Oma had lekker gekookt en wat ze bij mij bijna nooit doen gebeurde nu wel: ze vraten de pannen helemaal leeg! Op zich vond ik dat wel genoeg bewijs voor Oma’s kookkunsten maar Sven vond dat kennelijk niet want hij vond het nodig om te zeggen dat hij nog nóóit zo lekker gegeten had.. Belachelijk! Zijn vader heeft
zeventien jaar kookervaring op hoog niveau maar dat werd zonder pardon van tafel geveegd!
Gelukkig werd mijn humeur weer wat beter nadat diezelfde avond Italië wereldkampioen werd. Op Hollands gras! Duitsland was derde geworden en daar had ik wel vrede mee, vooral omdat ze die aanstellers van Portugal naar huis gestuurd hadden. De kinderen pakten dat weer op door op de dijk vriendschap te sluiten met een groep Duitse kinderen die hier ook op vakantie waren. Ze lieten zien hoe je op z’n Hollands een krab kon vangen en de Duitsers reageerden op z’n Duits: “Super!” Bij het afscheid gingen onze jongens op een rijtje staan en kregen ze van bijna elke ‘vriend’ een high five. Logisch eigenlijk want zij hebben geen last van het ’74 gevoel.
Ik eigenlijk ook niet meer.
Prettige Paardendagen!
Arjen Veldhuizen