Het jaar is amper één dag jong en ik zit met een kneiter in m’n hoofd van hier tot Tokio: juist, een kater waar geen pil tegen opgewassen is. Ik heb namelijk een hele fles champagne op zitten drinken en geloof me, dat is erg veel voor iemand die alleen maar drinkt om te genieten dan om te zuipen…Het lijkt vandaag wel of de kinderen extra hard schreeuwen en druk zijn tegen elkaar maar mijn andere helft laat mij duidelijk blijken dat het mijn eigen schuld is, dikke bult! Toen ik heden middag op de eerste verjaardagviering van het jaar zat, dacht ik na het rondje koffie mijn kater met een vers biertje weg te kunnen drinken maar het werd alleen maar erger. Het enige wat van dat flesje smaakte was de eerste slok maar daarna kon het mijn goedkeuring niet meer verdragen….Ik heb nog nooit zolang over een biertje gedaan, een uur of drie, en mijn gastheer snapte er helemaal niets meer van.
Maar goed, een brandschoon nieuwjaar is reeds aangebroken en op de verjaardag van vanmiddag moest er dus dubbel gekust en handen geschud worden. Vervolgens kwamen alle verhalen op tafel wat iedereen beleefd had tijdens de wisseling en checkten we direct even de vingers en gelukkig kwamen we steeds uit op tien stuks. Zoals elk jaar hadden wij geen vuurwerk want ik hou er gewoon niet van, maar des te meer heb ik genoten van het vuurwerk van onze buurtjes uit de straat die weer flink hadden ingekocht. Onze jongens lijken Pa zijn dwarsheid te accepteren want ze waren allang blij dat ze op mochten blijven en zelfs nog even naar buiten mochten. De sterretjes, die we nog hadden van voorgaande jaren, vonden ze toch ook nog wel gaaf. Sil hadden we niet laten opblijven, die werd een half uur vóór het moment suprème uit zijn bed getild en om vijf voor twaalf was hij zo goed als wakker en werd helemaal dol toen wij met zijn allen aan het aftellen waren. Ik was in gevecht met de eerder genoemde fles champagne want ik wilde ‘m niet té vroeg laten knallen, ja, ik hou immers niet van vuurwerk.. Nadat alle verhalen van de Jaarwisseling gepasseerd waren kwamen we op het onderwerp, hoe kan het ook anders, afvallen. Ik moet ook weer want ik ben een kilo aangekomen in de afgelopen maand. Eerste Kerstdag heb ik me tegoed gedaan aan Gourmetten en hebben we een record ‘aan tafel blijven zitten’ gevestigd, namelijk ruim drie kwartier! Mijn vrouw en ik moesten wel bijna al het vlees opeten want de jongens vonden de pannenkoekjes het lekkerst. Op tweede Kerstdag kon ik pas écht de keuken in want we kregen drie eters te gast: mijn zwager, schoonzusje en schoonmoeder, dus alle pannen moesten bijgezet worden wil ik dat ze nog ’n keer komen. Nadeel van al dat eten is dat je ook steeds moet voorproeven dus zodoende een te hoog uitslaande weegschaal aan het einde van de maand. Maar als je dan aan het einde van het diner hoort dat ze heerlijk gegeten hebben en zich hardop afvragen waarom ik geen restaurantje begonnen ben, is een beetje overgewicht peanuts en dus verteerbaar! Gelukkig hadden we na de kerstdagen even een paar dagen ‘vreetrust’ maar ik pakte de draad weer op.
Op de laatste vrijdag van het jaar door zélf oliebollen te bakken, in de schuur! Inclusief proeven en een borreltje om warm te blijven! Als ex kok zou dat geen probleem moeten zijn maar aangezien ik voor de makkelijke bereidingswijze ging, zo’n kant en klaarmix, liep het toch niet helemaal goed af: ze waren moddervet, een Dorpskettingtest niet waardig (idee voor komende jaarwisseling??). Toch aten mijn gezinsleden er gretig van, tótdat Sven aangaf misselijk te zijn en toen nam de gretigheid ineens af…Volgend jaar probeer ik het nog één keer zelf en als ze dan weer niet lukken haal ik weer de enige echte Stompwijkse bollen. Want soms moet je je trots opzij zetten en het overlaten aan deskundigen….De enige die trouwens niet klaagden waren de eendjes en de zwanen in de sloot naast ons huis….
Arjen Veldhuizen