Afgelopen week heeft de Stompwijkse toneelverenigingen twee uitverkochte zalen weten te vermaken met het Italiaanse stuk Il servitore di due padroni, twee heren dienen.
Er is weer hard gewerkt om de karakters neer te kunnen zetten, variërend van grote rollen tot kleine bijrollen kregen 12 toneelspelers, de regisseur en de souf fleuse dit voor elkaar. Met een groot aantal liefhebbers om te spelen is het ook wat makkelijker om een stuk te kiezen, al naar gelang de ruimte in tijd voor dat jaar kan er voor de grote van de rol gekozen worden.
Zo weet ik van Lia de Jong dat zij door haar bezoek aan Linda in Zuid Amerika dit jaar niet veel in de gelegenheid was om te oefenen en zij dus een kleinere rol voor haar rekening nam. Een rol op haar lijf geschreven een combinatie van dienster en zingen. En dat vond ik heel gedurfd aan dit stuk. Nu heeft Lia een geoefende stem, maar ook anderen zongen solo zoals Koen en Lotte. Lef hebben en gewoon doen en het applaus in ontvangst nemen, daar gaat het om.

Ik ga niet uitleggen waar het over gaat, want dat geeft problemen, de titel zegt genoeg, twee heren dienen. De heren mogen dit van elkaar niet weten en om dat te voorkomen moeten er veel leugentjes om bestwil verkocht worden om de lieve vrede te bewaren. Een man als vrouw verkleed en de chaos is compleet. Maar dit levert leuke momenten op en Sjaak van Santen kon zich hier helemaal in uitleven, als dienaar van de twee heren. Wat een uitgestreken smoelwerk kan hij opzetten. Alleen die onnozele uitdrukking op zijn gezicht maakte dat de zaal al plat lag. Wat heerlijk moet dat zijn, om dat te kunnen.
Je groeit in zo’n rol, dat moet wel, want alles telt mee, de houding, de gebaren, de bezetting op het toneel en het op elkaar reageren.
Een glansrol voor Jolanda van Marwijk Ammerlaan, voor de 2e keer op de planken, als vrouw in de rol van een man op leeftijd. Haar voortdurend kromme houding en vooruitgestoken trots opgeheven kin, met een Italiaans sikje sprak al boekdelen, voeg daar haar uitgemeten manier van spreken aan toe en het beeld in compleet. Rianne Lelieveld, eveneens een vrouw in een mannenrol. Ze wordt steeds vrijer op het toneel en groeit en groeit. Niets geen onzekerheid, er staan en je rol neerzetten zoals het van het karakter verwacht wordt.
Susan Kappetein doet al jaren mee en kent het klappen van de zweep, is tekstvast en zij weet een mannen en vrouwenrol in te vullen. De meeste indruk maakt zij toch als zij haar ware liefde vindt en zij elkaar in de armen vallen en uitgebreid zoenen. Een echte bioscoopkus, zo een uit het boekje, maar je moet het maar kunnen. Je zo overgeven aan de ander.
Dit geldt eveneens voor Koen, die opnieuw een flinke rol op zich nam en aard naar de staart van zijn vader. Beiden kunnen karakters neerzetten. Koen nu onrustig en onzeker. Jan, overtuigd van zijn gelijk, die dit onderstreept met Latijnse uitdrukkingen. Armen over elkaar, borst vooruit en kin in de lucht. Dat staat als een huis.

Monique van Bemmelen was de vrouw waar om gevochten werd. Luid en duidelijk liet zij van zich horen. Een kleine rol voor Wim de Groot en Anne Vincenten, maar toch regelmatig op het toneel te zien en bij het wisselen van het decor lieten zij ook zien dat ze er waren. Wim loopt letterlijk tegen de lamp, een speelse tik op de kont van de dienster en vrolijk dansend wisselen zij de decors.

Ondertussen begeleid door het enige echte Zoeterwoudse Mandoline vereniging. Dit was het toefje slagroom op het geheel, zij maakten het helemaal af met Italiaanse intermezzo’s. Geweldig
Ik zat op de 3e rij en het was een feest om te zien.

Wel heb je dan het voordeel dat dan ook alles goed verstaanbaar is en dat was lang niet altijd het geval achter in de zaal. Misschien toch met versterking spelen. Als ik zag hoeveel aandacht besteed was aan de belichting, met dank aan Arjan van Steen, dan kan er misschien ook een microfoon tussen weggewerkt worden.
Tot slot de complimenten voor alle feestelijke kleding, wat een werk moet dat geweest zijn. Niet te beschrijven, dit moet op de bijgevoegde foto te zien zijn.
En dan zou ik bijna nog het decor vergeten, met de groeten uit Venetië.
Zie je ook nu maakt dit alles er een compleet geheel van. De muziek, de spelers, kostuums, decor, verlichting en heel af en toe Ank als souffleuse en het gezellig napraten met elkaar.

Petra Oliehoek van Es