Na ‘de week van rust’, toen ons kroost op Terschelling zat, kwamen de telefoontjes met verhalen vanaf het eiland… Eerlijk gezegd hielden wij onze adem in, we bleven thuis achter met de vraag of onze mannen daar niet de boel afbraken of onze familieleden tot waanzin zouden drijven. Dat ze totaal verward al Wadlopend op de vlucht zouden slaan met drie kleine monstertjes gillend op de dijk…Ik kreeg eerst het verhaal van wat mijn zus allemaal met ze beleefd had. De woensdagmiddag had zij de zorg op zich genomen zodat mijn ouders even bij konden komen…. Ze zat in de kamer toen ze de jongens binnen hoorde komen. Youri had kennelijk de leiding want hij vertelde wat zijn broers moesten doen: “Schoenen uit en netjes wegzetten en de jassen ophangen!” “Dus niet neergooien!” Daarna kwamen ze binnen gelijk de Daltons en gingen in afwachtende houding op de bank zitten of ze wilden zeggen:”We zijn er klaar voor. Kom maar op!”
Daar het die dag regende had mijn zus bedacht om met ze naar het Natuur Historisch Museum te gaan en de jongens knikten beleefd dat dat goed was, eigenlijk zonder de wetenschap wat dat eigenlijk was… De dochter van mijn zus (15) ging ook mee als zeg maar extra bewaking. En de mannen vonden het leuk! Het Aquarium boeide ze enorm en alle weetjes over vogels, planten en het leven op het Wad werden geïnteresseerd opgenomen. Toen ze aan het einde van de rondgang nog een vragenlijst (speciaal voor kinderen) moesten invullen, ebde het enthousiasme wat weg maar Sven ging er helemaal voor zodat mijn zus nóg ’n keer het hele museum door kon. Maar ach, ze ziet die gasten hooguit maar twee keer per jaar dus waarom ook niet! Ruim twee uur later stonden ze weer buiten en gingen ze nog even shoppen in het dorp, uiteraard onder het genot van overheerlijke snoepjes in een puntzak: “Maar niet alles in een keer opeten, hoor!” voegde tante toe, waaraan de jongens daadwerkelijk gehoor gaven. Alleen moet je dat niet uitbuiten want toen Youri een uitwerpsel van een passerende meeuw op zijn jas kreeg en een passerende mevrouw hem vertelde dat dat geluk bracht, riep Youri enthousiast: “Yes! Nog meer snoepjes!” Moe maar voldaan werden de drie neven bij opa en oma gebracht en kon mijn zus en nicht gaan genieten van een welverdiende rust.
Opa en oma hadden ook het een en ander gepland: Op maandag, dinsdag en donderdagmiddag gingen ze lange wandelingen maken door bos en duin, inclusief leerzame opmerkingen over flora en fauna maar natuurlijk was er ook plaats voor lekker rennen, in bomen klimmen en van duinen afspringen. De ochtenden stonden in het teken van wie het langst in bed kon blijven liggen én stil kon blijven waarna de winnaar een dropje kreeg. Daarna kon er buiten gespeeld worden alleen dinsdagmorgen was het wel heel koud: Sven en Sil wilden naar buiten en op een gegeven moment ging oma maar eens even kijken wat ze aan het uitspoken waren… Toen zag ze de mannetjes buiten op een bankje zitten, capuchons stijf over de hoofden en de armen om elkaar heen… Toch maar eens vragen: “Hebben jullie het koud?” waarop de beide eilandverkenners tegelijk antwoordden: “Ja oma…” “Willen jullie naar binnen dan?” waarop de beide ‘wij zijn niets gewend jochies’ weer tegelijk antwoordden: “Ja Oma…”
Verder genoot ons kroost van de kookkunsten van hun grootje (en leerden van opa hun bord zó schoon te maken dat de borden als het ware zo de kast weer in konden…ja, ze hebben de oorlog meegemaakt!) en aten ze in plaats van de gebruikelijke twee boterhammetjes vier tot vijf sneden dus het huishoudgeld van mijn ouders kende een behoorlijk negatieve piek en hoorde ik mijn vader al iets roepen over een bijbaantje….
Het was een vermoeiende week voor mijn ouders maar ze hebben er toch van genoten. En wat voor ons, thuisblijvers, het belangrijkste was dat ze wéér eens mogen komen!
Kerstvakantie?
Arjen Veldhuizen
