Het leek wel een Staatsbegrafenis, de ‘begrafenis’ van de muis, die naast ons vakantiehuisje gevonden werd door onze oudste, Youri. Hij was de Voorganger, Sven was zijn rechterhand en Sil zorgde dat er tranen vielen…Wij zaten binnen lekker wat te lezen en zo nu en dan hoorden we dat er ‘wat gezegd’ werd over Muis en op een gegeven moment hoorden we zelfs zingen: Het Wilhelmus! Maar ook de kerkklokken ontbraken niet, voortgebracht door het slaan van een stalen asschep tegen de muur van het huisje… Het kruis werd van twee takken gemaakt met een stukkie touw en bloemen werden her en der uit de grond getrokken. Later zagen we ze in dodenmars voorbij het raam lopen. Youri voorop, toen Sven en als laatste in de rij, een diep treurende en snikkende Sil. Met de handen gevouwen en de hoofden ietwat gebogen, en na twee rondjes om de kerk..euh..het huis kwamen ze binnen en deelden zij ons mede dat boven de kerkdienst gehouden zou worden. Toen we de volgende dag een lekker stuk aan het fietsen waren en we de Veluwse Heide opreden, moest er gestopt worden want “ze moesten bloemen plukken voor het graf van Muis!” En zo geschiedde… Moeder’s fietsmand puilde zodanig uit dat het wel een onderdeel van een bloemencorso leek, en ik keek nog even angstig om mij heen of ik niet iemand van Staatsbosbeheer in de buurt zag. Maar ja, het was wel voor een goed doel dus hij zou het wel begrijpen…Na terugkomst werden de fietsen tegen de grond gesmeten want ze moesten zo snel mogelijk naar het graf van muis toe om het vervolgens te bedekken met de geplukte bloemen, sommige compleet met wortel. En weer hoorde ik het Wilhelmus! Na het avondeten vroegen de jongens of we volgend jaar weer naar dit huisje konden “Want dan kunnen we Muis opgraven en kijken of er dan alleen nog botjes liggen..” Schatjes zijn het. Maar wel schatjes die hun grenzen aan het verkennen zijn. Waar ligt de grens? Tot hoe ver kun je gaan om papa en mama in de gordijnen te krijgen? Afgelopen zondag kwamen zij daar weer eens achter…. Sven en Sil waren zoals gewoonlijk vroeg uit bed en nadat ik ze ontbijt gegeven had, dook ik weer lekker m’n bed in want het was uitslaapdag. Twee uurtjes later stonden we op en toen we beneden kwamen, schrokken we ons dood: alle lamellen zaten dicht en we roken een penetrante schroei cq brandgeur. Tevens zagen we de driepoot kaarsenstandaard op de tafel staan met daarnaast kaarsvet, wat feestslingers en een aansteker…..De gil was van mijn vrouw en de vloek was van mij…En Sven en Sil? Die zaten in de keuken onder de tafel. Heel even maar, hoor, want ik joeg ze naar hun kamer en daar ze heel snel aan dat commando gevolg gaven, lukte het mij niet meer om ze nog een schop tegen de kont te geven (lees: corrigerende Donner tik). Ik ben kennelijk niet meer zo snel… Zelfs Youri passeerde mij vier keer tijdens een voetbalpartijtje… Toch
maar wat meer gaan trainen…Ondertussen had hun moeder alle ramen open gezet en ik probeerde verhaal te halen bij de pyromaantjes, ware het niet dat zíj ook erg geschrokken waren en daardoor het vreselijk op een janken gezet hadden. Dus daar kwam niks fatsoenlijks uit. De rest van de dag moesten ze op hun kamer blijven en gedwee ondergingen zij hun straf. Tussendoor preekten mijn vrouw en ik op ze in over wat er allemaal wel niet had kunnen gebeuren, van afgebrande huizen tot foto’s van brandwonden op het Internet. Ik geloof dat de boodschap wel over gekomen is. Maar tegelijkertijd moest ik denken aan mijn jeugd, een jeugd die onder andere bestond uit ouwe kranten in de fik steken tot fikkie stoken met een vergrootglas…Later kwam dan het verhaal dat ze ons wilden verrassen met slingers en brandende kaarsen ‘omdat dat zo gezellig is’.. Zoals ik al zei: het zijn schatjes….
Arjen Veldhuizen