De slaapkamer van Sven is helemaal af! Ondanks dat het monteren van zijn nieuwe bed, een hoogslaper van Ikea, ‘maar’ tien uurtjes heeft geduurd en wij daardoor tot de conclusie kwamen dat we nooit meer iets van Ikea kopen. Man, man, wat een klerebaan was dat, zeg! En dat had niets te maken met mijn twee linkerhanden maar gewoon met het feit dat de bijge leverde bouten tekort waren.Maar uiteindelijk is toch alles goed gekomen. Aangezien de Koningin geen tijd had, heeft Sven zélf zijn kamer maar geopend. We hebben een touwtje gespannen in de deuropening met daaraan verschillende ballonnen en vervolgens mocht hij ‘het lint’ doorknippen. Kind blij, wij blij. Maar ik was blijer dan blij want mijn kluswerk zat er weer voor een tijdje op. Ik heb nu vrij tot de volgende maand en dan mag ik weer. Maar éérst ontspannen. Beetje vissen, beetje op de bank hangen en met Youri praten over de Tweede Wereldoorlog. Want hij heeft het deze dagen over bijna niets anders.
Ik besloot om met hem naar de Dodenherdenking in Leidschendam te gaan, in Park Leeuwenbergh. Bij het startpunt werden alle namen voorgelezen van de gevallenen en Youri zijn mond zakte open toen er ook namen van kinderen werden voorgelezen… Vervolgens gingen we in een stoet naar het herdenkings punt in Park Leeuwenbergh waar de Stompwijkse Fanfare Juliana passende muziek liet horen. En ja hoor, daar kwam dan mijn favoriet, het Taptoesignaal! Daar krijg ik het fisherman’s friends gevoel van… Maar waar ken ik die trompettist toch van? Na de plechtigheden kwam Youri weer naar me toe en fluisterde mij opgewonden toe dat Jasmijn uit Stompwijk, een oud klasgenootje van hem, er óók was. Nieuwsgierig keek ik om mij heen en ja hoor, daar zag ik haar familie waarna ik met hun in gesprek ging. Ik vertelde Jasmijn dat ik zo genoten had van het Taptoesignaal waarna zei antwoordde:”Ja, dat vond ik ook mooi, vooral omdat mijn vader het moest spelen!” Tja, dat zijn weer van die momenten dat ik mezelf wel voor mijn kop kan slaan… Voor Bevrijdingsdag had ik speciaal Oranje tompoucen in huis gehaald en ’s avonds werden deze lekkernijen bij de koffie, cola en sinas tevoor schijn gehaald. Na veel gedoe met een gebaksvorkje kwam Youri erachter dat het handiger is om eerst het kapje eraf te halen en op het gebaksbordje te leggen, daarna de bodem met gele room op te eten en tot slot, lekker met je handen, het kapje naar binnen te werken. Sven en Sil hoefden de gebruiksaanwij zing van de tompoucen niet eerst in te zien, die hadden hooguit enkele minuten nodig om ’t ding naar binnen te werken. Als een soort shredders…. De volgende dag gaf ik Youri de boeken over de Tweede Wereldoorlog die ooit van mijn vrouw’s opa waren geweest. Ik heb ‘m daarna niet meer gehoord. Niet dat het nu allemaal duidelijk voor hem is, nee, om alles over die oorlog tot je door te laten dringen heb je nog wel een jaartje of zestig nodig. Maar daar heeft hij gelukkig wél de vrijheid voor! Arjen Veldhuizen
