Muizenissen
Sil is, en nu citeer ik zijn broer Sven, ‘gerepareerd’ aan zijn oren en neus. Wij hebben ‘eindelijk’ een kind met ‘buisjes’! We horen er nu echt bij!
Na verschillende onderzoeken bij de KNO arts was het dan zo ver. Vrolijk stapte Sil bij ons in de auto en vrolijk stapte hij het ziekenhuis in want dat was immers bekend bij meneertje ‘want hij had alle onder zoeken, op sommige momenten zelfs gapend, al ondergaan, inclusief de allergiekrasjes op zijn arm. Broer Sven die toen mee was had daar meer moeite mee…Net zoals de röntgenfoto van Sil’s hoofd, daar werd hij stil van en dat betekent bij Sven dat hij onder de indruk is. Wij wisten het. Dit keer zou het anders zijn. En op advies van de deskundigen hadden we Sil van tevoren verteld wat hem stond te wachten. Maar na diverse knikken rende hij dan weer weg om verder te spelen of zijn broers het leven zuur te maken.
Hij kreeg van de zuster een echte ziekenhuis pyjama aan maar ook dat maakte geen indruk. Waarom zou hij? Ze hebben prachtig speelgoed en er waren genoeg speelkameraadjes op het zaaltje te vinden. We kregen een fotoboek te zien waar het hele scenario op te zien was maar Sil had ook daar geen oog voor. Op een gegeven moment werd hij door de zuster opgehaald, met bed en al, en keek hij lachend om zich heen want dat was natuurlijk wel vet gaaf. Zijn moeder mocht mee naar de operatie kamer want daar zou hij door de anesthesist in slaap gebracht worden.
Een klein half uur later werden we door de zuster opgehaald want Sil was klaar en bezig bij te komen. De deur van de uitslaapkamer ging open en daar verscheen Sil, in zijn race bed, maar boos, o zo boos, zijn hoofd was roder dan een tomaat! Zijn moeder ontfermde zich over hem en toen kwamen de tranen van de pijn en de verbazing: hij voelde zich behoorlijk gepakt. Na een kwartiertje werd ‘m een ijsje voor gehouden maar hij wilde niks meer te maken hebben met het ziekenhuispersoneel, zelfs een ijsje wilde hij daar wel voor opofferen! Weer even later ging het al iets beter met de patiënt en accepteerde hij het ijsje. Maar hij weigerde te praten…
Anderhalf uur later reden we naar huis en meneer zat zwijgend achterin om zich heen te kijken. Bij thuiskomst werd hij verrast door zijn Oma en Tante maar hij bleef zwijgend voor zich uitkijken en liet het allemaal over zich heen komen. Toen we eenmaal aan de koffie zaten en hij zijn derde ijsje naar binnen zat te werken, kwamen de “O, wat ben je zielig cadeautjes” tevoorschijn en toen kwam er wat beweging in ’t jonkje. Van zijn Oma en Tante kreeg hij snoep en speelgoed eurootjes en van ons een Conducteuruitrusting, inclusief kaartjes om de hele wereld over te gaan, een kniptang, een spiegelei en natuurlijk de rode pet. Nadat alles uitgepakt was kwam hij pas echt los en was de oude Sil weer in ons midden.
Die middag hebben we hem nog diverse keren gevraagd of hij nog pijn had waarop hij zuchtend en verveeld ontkennend antwoordde.
Wij moeten ons ook niet zo aanstellen!
Arjen Veldhuizen