Hoe ouder je wordt, hoe meer je geheugen een eigen leven gaat leiden, dat ondervind ik dagelijks. Zo had ik onthouden dat de vraag die de Dorpsketting deze decembermaand aan haar lezers wilde voorleggen, was: Wat heeft u dit jaar gelukkig gemaakt? Fout, verkeerde vraag. Dat bleek toen ik na een rondgang onder gasten van Het Blesse Paard met een stapeltje ‘gelukkige’ antwoorden bij de redactie verscheen. Het had moeten zijn: Wat was voor u de belangrijkste gebeurtenis van 2004? Nu bof ik erbij dat de redactie tolerant van inborst is, dus kan ik u verslag doen van de antwoorden die ik ophaalde tijdens een Wild Menu.
De eerste aan wie ik mijn vraag over geluk in 2004 voorlegde was Gerard Hekkelaan, directeur van Het Blesse Paard. Hij hoefde niet na te denken over een antwoord, het rolde zo van zijn lippen: ‘Dat mijn zoontje dit jaar één jaar is geworden’. Mijn schoonzoon Martin besloot na enig nadenken dat het hem gelukkig stemt dat zijn hond Huk ‘het weer is gaan doen sinds hij andere brokken krijgt.’ Mijn dochter Marjolijn is blij dat de hechtingen uit haar been zijn. Nu kan ze weer paardrijden en dansen. Lennert Luiten vouwde zijn antwoord om de liefde: ‘Dat ik Marije heb leren kennen’. Wat heeft zij dat andere meisjes niet hebben? ‘A.D.H.D.!’ Onze tafelgenoot Deux is blij ‘dat ik zo’n strak lichaam heb. Dat komt omdat ik twee maal per week ga trainen’. Of dat klopt, van dat strakke lichaam, laat ik in het midden. Fried de Jong bevond zich ook onder de wildeters. Hij is er gelukkig mee dat zijn ‘dochter Petra een huisje kocht. Ze zag een flatje en belde me op. Toen was het zo bekeken.’ Jolanda Lengers moeder van twee zonen filosofeert dat een mens ‘gelukkig moet zijn met wat hij heeft. Materiele zaken zijn belangrijk, maar zeker niet alles bepalend. Als iedereen in mijn gezin gezond is, ben ik gelukkig.’ Een hoogst overrompelend betoog werd afgestoken door Theo Duijvesteijn. Weliswaar begon zijn antwoord overzichtelijk met de blijdschap over de geboorte van twee nieuwe kleinkinderen: ‘Het is altijd weer een wonder als dat gezond ter wereld komt’ maar daarna ontvlamde het ware vuur: voetballen! Hoe iemand niét van dat spelletje kan houden is Theo een raadsel: ‘Voor voetbal zet ik alles opzij, zelfs mijn vrouw.’ Een onthullende mededeling, die gevolgd werd door een betoog van tien minuten. Theo is gelukkig, want dit jaar is ‘Stompwijk ’92 voor het eerst in zijn 55 jarig bestaan gepromoveerd naar de 3de klas!’ Lianne en René den Haan hebben vorig jaar een nieuw huis gekocht: ‘Dit jaar zijn we daar écht thuis.’ Lianne voegt eraan toe: ‘Waar kan je nou gelukkig van wórden als je al gelukkig bént.’ Voor mevrouw v.d. Born v.d. Berg liggen ontroering en geluk in elkaars verlengde: ‘Mijn zoon en mijn dochter hebben allebei een nieuwe partner. Het was op een mooie zomerdag dat ik ze zag zitten praten met zijn viertjes en daar werd ik toch zo gelukkig van!’ Sjaak Jansen schrijft een enigszins weemoedige overpeinzing op mijn bloknootje: ‘Iemand die gezond is wil alles, iemand die ziek is maar één ding….’ Hiermee zou dit stukje fraai afgesloten kunnen worden, ware het niet dat ik u dan het meest bondige antwoord van de avond zou onthouden. Dat komt op naam van Marion v.d.Born. Waar werd jij dit jaar gelukkig van? Ze wijst naar Sjaak en zegt: ‘van hem’.
Thea Ambagtsheer