Negentien jaar geleden besloot ik om in Den Haag te gaan wonen want op Terschelling lag er geen toekomst voor mij. In het begin moest ik erg wennen aan de (ik) mentaliteit hier aan het vaste land en ik maakte mij daar erg kwaad over. Daarom zocht ik ‘soortgenoten’ op en vond daar bevestiging, bevestiging dat zoals de mensen hier leefden niet de goede manier was van leven. Was ik een beginnend fundamentalist? Het leek er wel op want ik liep met de gedachte rond dat alleen Terschel lingers deugden en droeg dat dan ook uit aan iedereen die het maar horen wilde. Zodra iemand zich liet ontvallen dat hij/zij eens een keertje naar het eiland wilde gaan, kreeg die persoon direct een tas vol met promotiespullen, inclusief een flesje van de ‘nationale’ drank daar om alvast een beetje in de stemming te komen. De Hagenezen vonden het allemaal wel prima en lieten mij mijn gang gaan omdat ik toch ver in de minderheid was. Ik was dus een minderheid! Op een gegeven moment kwam ik door mijn werk steeds meer met andere minderheden in aanraking en na eerst wat huiverig te zijn voor deze groep, een groep die vaak onder de koffie behoorlijk negatief bejegend werd, kreeg ik respect voor hun omgangsnormen en voor hun harde werken. Weg vooroordeel. Wanneer wij ons druk maakten over het aanschaffen van allerlei luxe zaken waren zij bezig geld te verdienen voor hun familieleden in den vreemde en in hun pauzes oefenden ze ook nog eens hun geloof uit. Maar ja, dan lees je de kranten en je ziet dat bij allerlei criminele activiteiten de minderheden ineens de meerderheid vormen en begin je te twijfelen aan hun goede bedoelingen. Zijn wij Hollanders dan zo lief? Doen wij nooit wat? Vóór de periode van de gastarbeiders konden we toch ook artikelen lezen over criminele activiteiten in ons land? Wie deden dat toen dan? De kaboutertjes? Of werd toen alles doodgezwegen? Of is er sprake van stemmingmakerij door de media? In de jaren dertig begon ook iemand stemming te maken en het vervolg daarop weten we inmiddels. Met andere woorden, door eigen ervaringen kan je pas echt oordelen. Toen Pim Fortuin vermoord werd had ik soms het idee dat sommigen het jammer vonden dat de moordenaar een Nederlander was. Een milieu activist die totaal doorgeslagen was. Die informatie vaagde toen heel wat vooroordelen weg. In de zaak Theo van Gogh was het een moslim die totaal doorgeslagen was en nu kunnen bepaalde groeperingen in ons land eindelijk hun gram halen. Ze zijn al begonnen door brandjes te stichten en (anoniem) stemming te kweken op het internet of een nieuwe politieke partij op te richten. Onder het mom dat je alles maar moet kunnen zeggen want we leven immers in een vrij land. Van Gogh maakte ook gebruik van dit recht alleen streek hij tegen de haren in door mensen in en in te beledigen en zo lukte het hem om aan dacht te vragen voor bepaalde zaken in onze maatschappij waar hij zich zorgen over maakte. Vele media vonden dat niet de goede manier en sloten hem uit om te publiceren, waarna Van Gogh verder ging op internet. Tot vorige week dinsdag, toen er op een gruwelijke manier een einde aan zijn leven werd gemaakt….Een rotte appel uit de mos lim gemeenschap had toegeslagen omdat hij het niet kon hebben dat aspecten uit zijn geloof beledigd werden. Mij werd wel eens het idee voor de voeten geworpen om alle allochtonen op Terschelling te plaatsen en er vervolgens een hek om heen te bouwen. Dat was be ledigend bedoeld maar ik schoot de aandrager niet neer. Ik had wel
medelijden met zijn bekrompen geest en probeerde die te verruimen door met hem in discussie te gaan. Toch blijf ik positief over onze huidige maatschappij. Ooit hadden wij in ons land allerlei zuilen die elkaars regels maar belachelijk vonden maar tegenwoordig kunnen die het prima met elkaar vinden doordat ze die regels wat aanpasten, door realistischer te zijn want je kunt nu eenmaal niet je zin blijven doordrijven. Culturen moeten nu eenmaal aan elkaar wennen. Ik ben ook wat gematigder geworden en heb het erg naar mijn zin in deze regio. Leven en laten leven, dat is waar het allemaal om draait. En dat hoop ik mijn kinderen ook mee te geven zodat zij ook op latere leeftijd kunnen genieten van het leven! Zonder geweld te gebruiken!
Arjen Veldhuizen
