Aanstaande woensdag is het zo ver. Dan gaat onze jongste zoon Sil het huis ‘verlaten’ om een carrière te beginnen op de Basisschool. Dan is het vier jaar geleden dat hij op Stompwijkse bodem ter wereld kwam. Een flinke baby, Hollands welvaren zeg maar, en wij voelden ons dankbaar daarvoor. Hij had wel competitie van twee broers maar beide partijen accepteerden elkaar en wij accepteerden dit drietal ondanks de drukte die zij mee brachten. Veel verschil was er niet als je hem vergeleek met zijn broers wat eten en slapen betreft. Dat was gewoon goed te noemen. Hij was alleen wat ‘sloperiger’ ingesteld dan zijn broers want bandjes moesten van de wielen van de autootjes, aan het klepje van de cd brander moest gehangen worden en de videorecorder gaf na een onderonsje met hem óók de geest….Verder viel het wel mee, op wat lichamelijk letsel van stompen in kruizen en buiken na dan. Ook zagen we dat hij bijdehanter was dan zijn voorbeelden. Vlak voor zijn tweede jaar wist hij uit zijn box te klimmen (net voordat wij in ons nieuwe huis aan de slag konden..) en je moest elke deur daadwerkelijk op slot draaien en de sleutel bij je te steken anders was hij ‘m gesmeerd voordat je er erg in had. Van het middagslaapje had hij ook al snel genoeg, tot grote spijt van mij want nu had ik geen reden meer om ook even te dutten….tenminste, dat vonden de overige familieleden. Hij was dus de bekende handenbinder, en die titel haalde hij met een griffel kun je wel zeggen. We hebben heel wat met hem te stellen gehad, inclusief zijn broers want die moesten zich flink aanpassen aan hém, dus niet andersom. Maar aangezien wij een vooropleiding hadden genoten dankzij die twee andere zoons konden wij, op een paar kleine incidentjes na zoals bijvoorbeeld het stiekum maken van foto’s (hij had alleen niet in de gaten dat zijn gezicht er half op stond dus we hadden ‘de dader’ snel te pakken..) of die keer dat hij speelgoed in het water naast ons huis aan het gooien was…, een aardig front vormen tegen hem met als resultaat dat hij heden ten dage prima te sturen is. In de afgelopen twee weken heeft hij proef mogen draaien op school en telkens als we hem dan ophaalden, wisten we niet hoe snel we aan zijn Juf moesten vragen hoe ‘het gegaan’ was, verwachtend een gestresste dame in opperste waanzin en een klas in opperste opwinding, maar vonden een glimlachende mevrouw die alleen maar goede dingen te melden had. Ze kon hem zelfs verstaan! Dat gaf een goed gevoel, maar eigenlijk wisten we ook wel dat het goed zat met hem want de laatste tijd is meneer Benjamin gewoon goed bezig. Het zal stil worden in huis….
Arjen Veldhuizen
