Kennelijk had Sven ook de pepernoten in de schappen van de winkels zien liggen want hij vroeg mij hoe oud Sinterklaas wel niet was. “Héél oud. Hij is zo oud dat eigenlijk niemand het precies weet..” antwoordde ik. Youri keek mij aan en gaf mij een knipoog want hij wordt binnenkort alweer 10 jaar. En toen Sil het woord ‘pepernoten’ hoorde, was hij ineens een en al oor omdat hij een groot liefhebber is. Hij heeft geen moeite ze te eten maar des te meer moeite om het woord ‘pepernoten’ uit te spreken. Daarom volgt hij nu alweer een tijdje spraaklessen bij een Logopediste. Ja, we zijn hem aan het klaarstomen voor de Basisschool omdat we onlangs gebeld zijn door zijn toekomstige Juf. Eindelijk! Mijn vrouw kon zich gelukkig beheersen toen dat telefoontje kwam, dus begon ze niet direct te gillen van vreugde. Heel kalm zei ze ‘ja’ op alle mogelijke datums die er waren om Sil te laten ‘wennen’, maar van binnen juichte ze…
Even voor de duidelijkheid, ik juich mee, hoor, maar toch zegt iets in me dat ik zijn aanwezigheid op de dag best wel zal missen. Want kon hij een jaar geleden nog super vervelend zijn, de laatste tijd is hij een stuk rustiger geworden, kan hij lekker spelen of zit hij onderuitgezakt naar de televisie te kijken. We zijn hem nu ook aan het leren om zijn eigen naam te zeggen alleen vertikt hij het. Hij noemt zichzelf steeds ‘ik’ en wilde daar niet van afwijken. Toen hebben we besloten om Sil voortaan ‘ik’ te noemen: “Ik, wil je de deur achter je dicht doen?” of “Ik, wat wil je op je brood?” of “Ik, binnenkomen, we moeten eten!” En ‘Ik’ vond dat allemaal wel best, totdat steeds meer mensen om hem heen hem ook ‘Ik’ gingen noemen, toen zagen we een scheurtje in zijn vastberadenheid om niet zijn eigen naam te noemen….En ja hoor, vanmorgen gaf hij het op. Hij vroeg of ik met hem naar ‘Koekeloere’ wilde kijken maar toen zei ik dat ik dat alleen zou doen als hij zou zeggen dat hij Sil heet. In eerste instantie leek hij dat niet te pikken, maar al gauw zei hij: “Oké! Ik heet Sjil.” De uitspraak was nog niet foutloos maar dat mocht de pret binnen Huize Veldmuis niet drukken.
Het is wel logisch dat mijn vrouw juicht want nu krijgt ze weer de mogelijkheid om deel te nemen aan het arbeidsproces. Na bijna tien jaar gewerkt te hebben als voor tussen en naschoolse opvangmoeder voor haar eigen kinderen in combinatie met het huishoudelijk werk, mag ze nu buiten de deur aan de gang. En heel toevallig kreeg ze vorige week een oproep om te solliciteren naar een baan waar ze een half jaar geleden al op gereageerd had! Ik juich dat toe. Ten eerste vanwege het financiële voordeel natuurlijk en ten tweede omdat ik dan wat vaker mag stofzuigen….
Toen we nog kinderloos waren deelden we ook het huishouden dus we gaan terug in de tijd, alleen met dat verschil dat we nu een goed geoliede organisatie op touw moeten zetten. We worden managers!
Arjen Veldhuizen
