Mijn jongste zoon, Sil, vertikt het om papa tegen mij te zeggen. Ik denk dat hij al zo’n 1700 keer mama tegen me gezegd heeft.Ik begon me er al naar te gedragen! Opa kan hij ook niet zeggen, het blijft voor hem gewoon oma en oma. Veertien dagen over de vloer bij Opa en Oma hielp zelfs niet. Elke keer als hij Mama tegen mij zei, dan corrigeerde ik door tegen hem te zeggen: ”Nee, Sil, het is PAPA!” Maar als je dat 1700 keer geprobeerd hebt dan zakt de moed in je schoenen en geef je het op, probeer je jezelf moed in te praten dat wanneer de Dorpsketting haar 3400ste editie beleeft, hij uiteindelijk Papa zal zeggen….Of zal hij tegen die tijd de wat stoerdere versie van de titel papa gaan gebruiken, “Pa”, of “Ouwe”? Maar vorige week gebeurde het: Hij zei ineens Papa tegen mij. Helaas lag de rest van de familie nog op bed dus had ik geen getuigen van deze heugelijke gebeurtenis. Dus toen even later de hele familie herenigd was in de keuken en ik vertelde van wat mij overkomen was, hield Sil stijf zijn mond dicht en geloofde niemand mijn verhaal. Geloof me, dan voel je je Remy, hoor. Ik probeerde allerlei truukjes uit maar Sil werkte totaal niet mee. Ik bood hem zelfs aan om zijn spaargeld te verhogen, van €10,00 naar €17,00! Even zag ik hem twijfelen…Diezelfde middag ging ik met de jongens vissen. Dat lijkt heel wat maar het was gewoon bij ons achter het huis: het voordeel om langs het water te wonen. De jongens vinden het spannend genoeg en ik kon mijzelf voorzien van allerlei lekkernijen die het leven zo aangenaam maken: koffie, koekie, biertje en eventueel wat borrelnootjes. En als ik een vis haakvrij zou moeten maken dan kon ik daarna gewoon effe naar binnen lopen om de handjes te wassen! Volgens zo’n 1700 buurtgenoten moest er al veel vis zitten, alleen was het nog wel allemaal klein spul maar aangezien mijn jongens ook nog in de categorie ‘klein spul’ zitten, vond ik dat geen probleem. Na een half uurtje vissen, we hadden al twee visjes te pakken en één biertje, zei Sil ineens “Papa”, en Sven hoorde het nu óók! In polonaise liepen we zingend de tuin door waarop mijn vrouw natuurlijk verbaasd naar buiten kwam, en even later, nadat wij het heugelijke nieuws hadden verteld, aansloot in de inmiddels tot 1700 mensen uitgegroeide rij…. Tijdens het avondeten, we aten voor de 1700ste keer deze zomer snijbonen uit eigen tuin, probeerden we het nog een keer uit. Ik ging dan van tafel af en daarna vroeg mijn echtgenote aan Sil of hij Papa wilde roepen. Zodra ik dan “Papa! Eten!” hoorde, kwam ik juichend weer aan tafel zitten en kreeg Sil de felicitaties van zijn broers en moeder. Dat deed mij weer denken aan het heugelijke feit dat de Dorpsketting haar 1700ste editie deze week mag beleven, een mijlpaal! 1700 keer kroop de Redactie op maandagavond bij elkaar, geheel op vrijwillige basis, om de ketting in elkaar te zetten. Soms tot diep in de nacht!
Daarom bij deze: Dorpsketting, hartelijk gefeliciteerd met de 1700ste editie!
Arjan Veldhuizen