De zomer is op zijn retour, de scholen zijn weer begonnen en de vakantiejaponnetjes hangen gewassen en gestreken in de kast. Nu het leven van alledag zich weer herneemt, was het moment daar om eens een praatje te maken met iemand die vakantiegangers ontvangt in plaats van zelf de koffers te pakken. Coby en Peet van Boheemen hebben er hun eerste logies en ontbijtseizoen opzitten. Hoe is het bevallen? ‘Prima’ zegt Coby. ‘Het is hartstikke leuk om te doen en het heeft boven verwachting goed gedraaid.’ Ter illustratie haalt ze een mapje met maandtabellen te voorschijn waarin ze bijhoudt hoeveel mensen er op welke dagen te gast waren. Ze laat zien dat Boerderij Akkerlust vanaf de dag van de opening een constante stroom bezoekers heeft ontvangen. Het voorseizoen ging een beetje langzaam van start maar daarna was het gedaan met de rust. Akkerlust zat tijdens de zomer vrijwel voortdurend vol. Dat is mooi werk en daar mag een startende logieshouder trots op zijn.

Wereldwijd
De gasten kwamen uit allerlei landen verspreid over heel de wereld. Grappig idee dat er in Noorwegen, Korea, de Verenigde Staten ik noem maar wat mensen wonen die dankzij hun verblijf op bij Coby en Peet weten waar Stompwijk ligt. Geluksvogels.
In het trappenhuis van Akkerlust hangt een kaart van Nederland waarop met spelden de plaatsen zijn gemarkeerd waar de toeristen zoal vandaan kwamen. Op een toestroom van buitenlandse toeristen was niet meteen gerekend. Maar die kwamen dus wél, dankzij de website en zij willen ook ergens een speldje in kunnen prikken. Blijkbaar greep hun het ontbreken van een wereldkaart emotioneel dermate aan dat ze zijn begonnen uit de losse hand plattegrondjes te tekenen van hun eigen home sweet homeland. Die onschuldig chauvinistische uitingen hangen nu kris kras aan de muur en dat ziet er grappig uit. Niettemin gaat Coby haar buitenlandse gasten tegemoetkomen door een wereldkaart op te hangen. Zo doen goede gastvrouwen dat; die hebben oog voor detail.

Fietsen
Op de vraag wat ze voor leuks hebben meegemaakt met hun logees volgt een verhaal over een Engels stel dat fietsen wilden huren. Oeps, eigenlijk was daar niet in voorzien. Maar als snel kon er iets geregeld worden in de vorm van de fietsen van Coby en Peet zelf. Onmiddellijk bleek dat de Engelse meneer nog nooit van zijn leven op een fiets had gezeten en nog vóór hij het erf af was, lag hij languit op de brug. Elders in Stompwijk is hij nog een keer door iemand van de straat opgeraapt.

De kachel moet roken
Volgens Coby heeft ze maar één minder goede ervaring gehad; een stel Fransen is zonder nader bericht niet op komen dagen. In het vervolg gaat ze dus maar een aanbetaling vragen. Dat druist wel een beetje tegen haar gevoel in maar ja, van dat soort grapjes gaat de kachel niet roken dus ze moet wel. Groot gelijk. Nu is het hoogseizoen dus voorbij maar pas sinds twee weekenden zit Boerderij Akkerlust niet helemaal meer vol. Maar leeg is het er ook niet, dankzij een aantal verstandige bedrijven die er hun personeel in onderbrengen. Op dit moment logeren er bijvoorbeeld mensen die in Leidschendam aan een tijdelijke klus werken. Toen ik bij Coby op gesprek was, arriveerden er juist een paar Duitsers. De tactiek van een goede ontvangst eist dat ze de gelegenheid krijgen op hun gemak uit hun auto te stappen opdat zij een eerste indruk van de omgeving in zich op kunnen nemen. Daarna gaat Coby naar buiten om de mensen te ontvangen en ze naar hun kamer te begeleiden. Het neemt alles bij elkaar een half uurtje in beslag. Coby en Peet hebben er bewust voor gekozen zich niet al te intensief met hun gasten bezig te houden. De mensen moeten zich vrij voelen om te gaan en te staan waar zij willen.

Dagprogramma
Voor de romantici onder ons die er soms wel eens over dromen om zelf een dergelijke onderneming te beginnen, kan ik melden dat er ondanks de ogenschijnlijk ontspannen houding van Coby en Peet hard gewerkt wordt om de zaken goed voor elkaar te hebben en te houden. Hoewel Coby zelf vindt dat ze het vergeleken met haar eerdere zuivelhandel minder druk heeft. Ze begint ’s morgens met het maken van ontbijtmanden voor haar gasten. In die manden zitten allerlei heerlijkheden die een ontbijt voor vakantiegangers zo aantrekkelijk maken. Die manden brengt Coby vervolgens naar de kamers. Daarna, als de gasten zijn uitgewaaierd voor een dagje uit wordt de stofzuiger te voorschijn gehaald. Dan moeten er bedden worden opgemaakt, toiletten gesopt en koelkastjes bijgevuld. De meeste dagen staan er nog andere dingen op het programma, bijvoorbeeld een tochtje met paard en wagen voor de gasten, een kinderpartijtje, een vergadering en nog meer van dat soort zaken. Toeristen hebben meestal geen idee van wat er in de omgeving te doen is dus dat is ook iets waar je als logieshouder van op de hoogte moet blijven. Juist op de middag dat ik er was, was Coby erin geslaagd de hand te leggen op recreatiekaarten van de provincie Zuid Holland en van Leidschendam Voorburg. Nooit geweten dat het wel eens lastig kon zijn om kaarten te bemachtigen – in Frankrijk kan je ze bij iedere Tabac zo uit het rek pakken maar jawel hoor, hier in Zuid Holland zijn kaarten schaars. Duidelijk nog niet zo ingesteld op toeristen.

Het Groene Hart
Klopt, zegt Coby, en daar hebben Peet en ik in zekere zin geluk mee gehad. Toen wij het idee aan het uitbroeden waren om logies te beginnen en contact zochten met de gemeente bleek dat men juist het plan had opgevat om het Groene Hart toeristisch aantrekkelijk te maken. We kwamen er achter dat er een subsidiepot bestond voor het realiseren van vakantievoorzieningen in bestaande bebouwing. De overheid heeft dat geld beschikbaar gesteld om verpaupering van boerderijen tegen te gaan. Daar hebben we dus gebruik van gemaakt. Hoe kwamen ze er eigenlijk op om logies te beginnen? Wel, zegt Coby, dat kwam eigenlijk omdat er een nieuw dak op het huis moest. Dan moet je verzinnen wát voor een dak en dat wordt bepaald door wat je eronder wilt gaan doen. Neem je (goedkopere) golfplaten en laat je de ruimte leeg staan of neem je (duurdere) pannen en ga je de ruimte gebruiken. Het was Peet die met het idee kwam om er hotelkamers onder te maken, en zo rolden we van het een in het ander. Er zat natuurlijk een bestemmingsplan op het huis en dat moest gewijzigd worden. Gelukkig dat de overheid juist dat toeristenplan voor het Groene Hart had bedacht. Dus men stond niet onwelwillend tegenover ons plan. Via de Westelijke Land en Tuinbouworganisatie (WLTO) kregen we subsidie. Die we mochten besteden aan een adviseur en daar hebben we graag gebruik van gemaakt. We hebben nu iemand die het klappen van de zweep kent vanuit zijn vorige functie als directeur van het Zuid Hollands bureau voor toerisme. We zijn erg blij met hem want er komt nogal wat bij kijken voordat je van start kan gaan. Je krijgt te maken met bestemmingsplannen, politieverordeningen, de brandweer en het ‘vermarkten’ (hoe kom je aan klanten). Via de WLTO kwamen we in contact met vijf andere potentiële ondernemers en nu vormen we met z’n zessen de Groene Hart logies. We hebben veel steun aan elkaar en dat is heel prettig. In feite gaat het zo goed dat we ergens in september een voorlichtingsavond organiseren voor andere boeren die er over denken de toeristenbranche in te gaan.

Schuren en lakken
We gaan de kamers bekijken. Mooie ruime kamers met prachtige sanitaire voorzieningen. Dat ben ik onderweg in Europa wel eens minder comfortabel tegengekomen. En dan die meubels. Alles wat er staat heeft Coby bij elkaar gescharreld in kringloopwinkels en andere zaken voor gebruikte spulletjes. Stuk voor stuk zijn de meubels door haar handen gegaan; ze heeft geschuurd en gelakt en bekleed en het resultaat is om te zoenen. Als ik toerist was, zou ik hier ook willen logeren. Je voelt gewoon dat alles met zorg en aandacht in elkaar is gezet. Een ding is duidelijk: Coby weet wat aanpakken is. Ze heeft noklatten geverfd, en binten en muren en trappenhuizen. Ongelooflijk wat een werk. Dus, romantici, een gastenverblijf van de grond trekken is gewoon keihard werken; letterlijk de handen uit de mouwen en aanpakken.

Besturen
Bij het afscheid nemen om een uurtje of zes vroeg ik aan Coby wat ze ging doen als ik weg was. Wel, eten koken en vanavond een vergadering van de WLTO. Ze hebben haar voor een bestuursfunctie gevraagd (die lui zijn niet dom) maar of ze dat wil doen, weet ze nog niet. Hoewel, het is haar stellige overtuiging dat er meer boeren in bestuursorganen zouden moeten plaatsnemen. Die bestuurders zijn allemaal leuk en aardig maar het zijn en blijven kantoormensen hè. Ze mogen dan van goede wil zijn, maar ja, de praktijk, daar hebben ze niet altijd kaas van gegeten…

Thea Ambagtsheer