Op een eiland waait het bijna altijd. Dus perfect weer om je kinderen vliegeren te leren. Twee jaar geleden had ik het al eens geprobeerd maar toen ging er van alles mis. Onder andere dook de vlieger na zijn eerste vlucht een boom in en kreeg ik daardoor de gelegenheid om de jongens te leren hoe ze in een boom moesten klimmen….Na inspectie bleek de vlieger behoorlijk beschadigd te zijn maar dat was ook wel logisch want de kwaliteit was niet om over naar huis te schrijven. Toch ging ik in mijn vaders schuur op zoek naar deze vlieger. Al snel vond ik de vlieger en even later liep ik met Youri en Sven richting een weiland, Sil liet ik voor de veiligheid maar thuis, en zette ik de vlieger in elkaar, in de veronderstelling dat we wel op tijd terug zouden zijn voor de koffie omdat de vlieger door zijn staat toch niet meer de lucht in wilde…Maar tot mijn verbazing mankeerde er helemaal niets aan!
De jongens kregen van mij de opdracht om de vlieger op mijn teken de lucht in te gooien. Probleem was echter dat ze dat niet tegelijkertijd deden dus het vertrek van de vlieger liep enige vertraging op. Maar dat gaf niet want we hebben vakantie! Bij de vijfde poging ging dan eindelijk de vlieger omhoog en neuriede ik het bekende liedje van André Hazes. Maar daar moest ik snel een einde aan maken want de vlieger onttrok mij meer kracht dan ik verwachtte….en ik moest alle zeilen bijzetten om hem hoog te houden want hij scheerde een paar keer gevaarlijk langs de verderop rondspringende jongens …
Toen pas realiseerde ik me dat dit niet de vlieger was die ik hierboven beschreef maar een andere, veel betere en veel snellere…een professionele vlieger! Later kwam ik erachter dat de eigenaar van deze vlieger de 13 jarige zoon van mijn broer was. De jongens hebben toch allebei even aan de vlieger mogen ‘hangen’ en ik hing weer aan hun om zo te voorkomen dat ze meegesleurd werden…..
Gelukkig zorgdraagde Oma ervoor dat de heren na afloop wat stoom konden afblazen door ze voor het slapen gaan nog even een bakkie chips ‘met snoepverrassing op de bodem’ te geven.
“Papa, wat gaan we morgen doen?” vroegen Youri en Sven. “Morgen ga ik jullie leren slootje springen.” “Slootje springen?” “Ja, slootje springen..gewoon over een sloot springen…dat deden we vroeger ook altijd, als we kievietseieren gingen zoeken…” “Maar als je ín de sloot springt?” “Nou, dan loop je naar huis, krijg je op je donder van je moeder en daarna ga je onder de douche en trek je weer schone kleren aan…Dat hoort gewoon bij je opvoeding en het is vakantie!”
Uiteindelijk durfde alleen Youri (en de hond!) de sprong te wagen over de sloot en hij hield het droog (de hond ook).
De laatste avond op Terschelling zouden we of naar een (openlucht)optreden van de Volksdansclub of naar een demonstratie van de Wipperploeg. Het werd volksdansen omdat ten eerste mijn zus daar actief aan mee doet, ten tweede omdat mijn vrouw dat leuk vindt om te zien en ten derde omdat Youri mee wilde doen. Ooit, nog langer geleden dan lang geleden, heb ik op Volksdansen gezeten. Een blauwe maandag! Het zat kennelijk niet in mijn genen. Maar Youri daarentegen ging als een echte John Travolta te keer en had het naar zijn zin….Natuurlijk werd ik ook een paar keer gelokt om mee te doen maar ik kon dat voorkomen door met allerlei smoesjes op de proppen te komen. Aan mijn lijf geen polonaise (behalve als ik dronken ben en op mijn trouwdag…)!
En dan is het tijd om afscheid te nemen: vakantie 2003 was ten einde. Oma en mijn vrouw hadden zich voorgenomen níet te huilen en daardoor kreeg ik ineens een spontane aanval van hooikoorts….
Logisch, want het was gewoon een fantastische vakantie. Op de boot keek ik weemoedig achterom en zag het eiland kleiner worden. Voordat mijn vrouw kon zeggen “Sterk hé, die fisherman’s friends…..draaide ik me om en concentreerde ik me weer op de toekomst: ons nieuwe fijne huis, het werk, de vriendenkring en het geregel wat daar onlosmakelijk mee verbonden is…
(Zucht..)

Arjen Veldhuizen