De rollen hier in huis zijn duidelijk als we het over vakantie hebben. Nu heb ik het over de dag er vóór. De kinderen moeten zo ver mogelijk uit onze buurt blijven, mijn vrouw vliegt door het huis met stofzuiger en sop om, vervolgens de kleren van elk gezinslid klaar te leggen en ondergetekende fungeert als een soort Vliegende Hollander…Dat wil zeggen, bijvallen wanneer nodig is, kleine boodschapjes doen die we vergeten zijn, de koffers en dergelijke klaar leggen, de kinderen niet laten zeuren, een lijstje maken met dingen die we niet vergeten moeten, tijdklokken aan bepaalde lampen koppelen tegen ongewenste bezoekers, de kinderen niet laten zeuren, uitrekenen hoe laat we precies moeten vertrekken, de kinderen niet laten zeuren en de auto in optimale conditie zien te krijgen. Ja, wij mannen hebben het er maar druk mee! Op de vertrekdag zelf moest ik nog even de hond een pilletje geven tegen wagenziekte. Doen we dat niet dan begint ze na een paar minuten al te kwijlen en na een minuut of dertig de inhoud van haar maag naar buiten gooien….En daar zitten we niet op te wachten. Wel vroeg ik me af of deze pil ook hielp tegen zeeziekte, maar achteraf heeft ze daar geen last van gehad. Op de boot bleven de kinderen het eerste uur opvallend rustig. Ze vermaakten zich met tekenen en voor het raam naar de bootjes kijken. Sil vermaakte zich door onder de tafeltjes door te kruipen, maar bleef verder wel in de buurt van onze tafel. Maar ná dat eerste uur was de beer los en vlogen ze over het hele schip heen en moest steeds één van ons de achtervolging inzetten om te kijken of ze niet over de reling gingen klimmen of de Kapitein gingen lastig vallen met vragen over vissticks en dergelijke….Na een ochtend reizen waren we dan eindelijk op Terschelling en wisten mijn ouders dat hun 65 plusrust voorlopig even voorbij was. Op de eerste dag vertelden ze ons dat ze de kinderen zo beleefd en lief vonden, maar wij waarschuwden ze dat dat na een paar dagen vanzelf wel over zou gaan….Wij kennen onze schatjes. We besloten om de volgende dag de heren maar eens flink moe te maken door een tien kilometer wandeltocht te gaan lopen, een onderdeel van de Brandaris Wandeltochten. Ooit was ik twee en een half en toen heb ik ‘m ook gelopen dus voor Sil moest het geen probleem zijn….Hij is al bijna drie! Hij begon dan ook goed, de eerste vijftig meter om precies te zijn… De andere negenduizend en negenhonderdvijftig meter werden een waar drama…Voor ons. Want hij wilde ook niet in de bolderkar die we bij ons hadden dus het werd gewoon tillen, tillen en tillen. Youri en Sven wilden wel in de bolderkar maar dan zouden we frauderen en daar houden we niet van. Maar na drie kilometer door de duinen, een scheve rug en nekklachten en tientallen pauzes besloten we dat ik met hem én de bolderkar maar naar huis zou gaan, dus met vereende krachten propten we hem in de kar, sprak ik een donderspeech over hem uit en liep ik met een humeur dat onweer aan gaf richting de plek waar onze fietsen stonden. Kennelijk was zijn grens óók bereikt want hij viel na een paar honderd meter in slaap…. Tja, aangezien ik ook een medaille wilde halen ben ik toen maar weer omgekeerd om de wandeltocht verder uit te lopen. Ik haalde zelfs de rest van het gezin in en Sil werd na ruim een uur weer wakker en was fris genoeg om de laatste kilometers enigszins mee te lopen. Kennelijk lag het dan toch aan de zware luchten van Terschelling. Je ziet daar met grote regelmaat kleine kinderen slapend in hun fietszitje zitten, zelfs ’s morgensvroeg! Trots zaten we even later met een medaille op de borst en een ijsje in de hand uit te rusten op een terrasje. We weten nog niet of we volgend jaar wéér gaan meelopen….. Wordt vervolgd!
Arjen Veldhuizen