Als het mooi weer is dan lijkt het wel of niemand meer achter de computer zit…Want de laatste dagen krijg ik bijna geen emailtjes meer binnen. Nu geef ik ze helemaal geen ongelijk want wij zitten bijna constant in de tuin, ongestoord, te genieten van het weer, koele biertjes en dartpartijtjes tussen mijn vrouw en ondergetekende. Verder gebruiken we ook de maaltijden en de koffiepauzes in de tuin. Heerlijk hoor, de geneugten des levens! Tussendoor gaan we er op uit met de fiets en deze tochtjes zijn een stuk aantrekkelijker geworden omdat zesjarige Sven niet meer achterop zit maar zelf fietst. Zonder te klagen! Een rondje Voorschoten, Vlietlanden, Stompwijk, Zoetermeer en Leidschenveen trapt hij dapper rond of het zijn dagelijks werk is. Ondertussen oefent hij met zijn richtingaanwijzers: linksaf met je linkerarm en rechtsaf met je rechterarm. Wij vinden dat erg belangrijk om onze jeugd bij te brengen maar als ik zo eens naar het huidige verkeer kijk denk ik dat niet iedereen daar zo over denkt, zijn onze kids waarschijnlijk de laatste op Aarde die richting aangeven….
Over onze planeet gesproken, afgelopen zaterdag konden we getuige zijn van een schitterende zonsverduistering. Ik liep ’s morgens om zes uur (niet om de dag te plukken maar gewoon omdat ik naar mijn werk moest) met de hond over de Leidschenveense dijk en zag hoe de maan de zon passeerde. Later op de dag bleek hoe uniek dat wel niet was want dit natuurverschijnsel is pas over een jaar of tachtig weer te zien. Dan ben ik 120 jaar….De kinderen zullen dan 88, 86 en 82 zijn! Mits ze goed leren richting aan te geven natuurlijk… Ik besloot daarom om niet terug te gaan naar huis om ze wakker te maken maar bleef lekker zitten toekijken, samen met de hond. De jongens kunnen het later altijd nog teruglezen want ik bewaar alles wat ik schrijf. Zo kwam ik onlangs tussen de nog niet geleegde verhuisdozen een doos tegen met allerlei stukkies van vroeger. Van alles passeerde weer de revue wat ik eigenlijk alweer vergeten was. Op een gegeven moment kwam ik ook een foto tegen van oudste zoon Youri, als baby van een paar maanden. Ik liet hem de foto zien en vroeg of hij wist wie dat was op de foto. Hij had geen flauw idee. “Nou jongen, dat ben jij!” Hij begon direct in alle toonaarden te ontkennen maar toen zijn moeder het bevestigde zag hij in dat ontkennen geen nut meer had en droop hij af. Arme jongen. Misschien is het verstandig om op korte termijn alle fotoboeken weer eens uit de dozen te vissen zodat we hem duidelijk kunnen maken dat hij met de jaren opknapte. Dat de ‘kreukels’ vanzelf glad gestreken werden zal ik maar zeggen. Dat scheelt later weer een bezoek aan de Psychiater!
Arjen Veldhuizen