De griep heeft me eindelijk te pakken. Ik loop al een week of twee te kwakkelen maar nu ben ik dan eindelijk geveld en lig ik te rillen en te zweten in bed. Uren en uren achter elkaar kan ik slapen en tussendoor loop ik even naar beneden en probeer een beschuitje naar binnen te werken. Voor de duidelijkheid: ik ben onlangs niet in Hong Kong geweest! Nee, ik denk dat ik deze griep van mijn jongste zoon heb gekregen, zeg maar als een vervroegd Vaderdag cadeautje…Hij had het zo erg te pakken dat alles wat hij consumeerde er direct weer uit vloog, zowel van onderen als van boven. Nadeel was dat dat tot twee keer toe gebeurde in de auto toen zijn broers naar school werden gebracht…gelukkig heb je tegenwoordig overal schoonmaakmiddeltjes voor! Drie dagen lang lag hij er een beetje bij, als een zielig hoopje in een hoekje van de bank, en konden we vaststellen dat we géén kind aan hem hadden. Wat was hij lief!
Maar inmiddels is hij weer de oude en breekt hij het huis weer van boven tot onder af. Vooral tegen de avond is hij niet te genieten, want dan vecht hij tegen de slaap en dat gaat gepaard met knikkebollen en geschreeuw wanneer je hem wakker probeert te houden. Reden: hij moet nog eten. Net zoals van de week. We aten macaroni maar ik zag al aan hem dat hij het niet ging redden. Tussen het roeren in de saus door duwde ik steeds een nat washandje in zijn nek, uiteraard een koud washandje, en daar was hij totaal niet van gediend. Met een luid “Nee!” weerde hij zich af met zijn handen en enkele keren raakte hij mij zelfs vol, maar ik heb in dienst gezeten dus ik liet me niet kennen. Toen we een kwartier later eindelijk met eten konden beginnen weigerde hij zijn bordje voor zich te nemen, duwde het steeds weg wanneer wij het voor zijn neus zetten. Hij was moe, doodmoe, en dwars, verschrikkelijk dwars. Uiteindelijk gaven wij het op en ruimden de tafel af. De jongens kregen een waterijsje en ik hield, om lekker te pesten, Sil ook een ijsje voor. Maar hij negeerde me totaal en bleef liggen met zijn hoofdje op zijn armpjes gelijk de historische reclame van een merk aspirine. Maar na een paar minuten (het ijsje begon al te smelten) keek hij even op en bekeek het ijsje. Daarna ging het hoofdje weer neer, maar ik zag hem denken: “Tja, dat ziet er wel heel erg lekker uit….Stom van me dat ik net nú dwars aan het doen ben…Maar die ouwe wil ik ook niet zijn zin geven…..En eigenlijk vind ik macaroni ook wel te happen….Zou het een citroen ijsje zijn?”
Mijn vrouw vond het gemeen wat ik deed maar ik trok mij daar niks van aan en daar had ik twee redenen voor. Ten eerste moest hij eten anders ligt hij straks met een partij honger in bed en ten tweede moest ik mijn stukje nog schrijven….
Sil keek inmiddels weer op en nu zag ik aan zijn ogen dat hij tot overgave in staat was. Hij grijnsde breed en pakte quasi nonchalant het ijsje van me over, en op het moment dat ik de macaroni weg wilde halen, pakte hij ook ineens dat bordje van me af en nam heel snel een hap macaroni en vervolgens een hap van zijn ijsje! Het is maar hoe je combinaties maakt. Ik was onthutst. Wat is hij toch een mafkees. Maar hij deed er nog een schepje bovenop door te wijzen naar het bakje met geraspte kaas want dat moest hij óók hebben! Ja, en klant is koning.
Vijf minuten later was het ijsje op en het bordje leeg. Ik ben de hond maar gaan uitlaten want op de één of andere manier had ik het idee dat niet ík maar hij de strijd gewonnen had.
Arjen Veldhuizen