Binnenkort openen wij een toilet op de eerste verdieping van ons nieuwe huis. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me tegelijkertijd dat dit een zeer typische opening is, het lijkt al verdacht veel op een poep piesverhaaltje, en vraag ik me ook terdege af wat iemand met deze informatie moet….Maar mijn kinderen denken daar totaal anders over. Zij zijn al maanden voorstander van deze extra luxe en snappen eigenlijk nog steeds niet waarom de extra pot zolang op zich heeft doen laten wachten. Dat krijgen wij elke avond te horen, wanneer wij ze tegen de klok van elf uur wakker maken uit hun diepe, diepe slaap, vol met dromen over wat ze die dag beleefd hebben, om ze vervolgens naar beneden te begeleiden naar de wc zodat ze hun blaas kunnen legen.Dat doen we uit egoïsme omdat we geen zin hebben om midden in de nacht een bed te verschonen. Natuurlijk liggen er plasmatjes onder de hoeslakens maar de praktijk leert dat ze daar net naast weten te piesen dus…. Maar de praktijk leerde ons ook dat ons nageslacht steeds meer moeite kreeg om wakker te worden, en als je ze dan wakker dacht te hebben, heeft het al diverse keren weinig gescheeld of ze waren slaapdronken van de trap af gelazerd! En dan zijn er nog de keren dat ze in plaats van de wc de kast inliepen waar de cvketel hangt of dat ze de woonkamer in liepen, de broek al op de knieën….
Ja, hoog tijd voor een toiletpot op de eerste etage!
Persoonlijk zie ik nog een voordeel: met twee potten heb je mindere wachttijden en krijg ik misschien eindelijk weer eens de rust die ik vroeger altijd kon vinden op het toilet. U snapt het wel, even een krantje lezen of wat post rustig doorlezen, daar zijn wc’s prima plekken voor. Want dat soort doodgewone zaken kunnen niet meer als je kroost vrij rondloopt, nee, die gaan juist dán tot de aanval over en storen je na elke drie gelezen zinnen of twee bekeken foto’s. Datzelfde geldt wanneer de telefoon gaat. Even daarvoor kunnen de boys nog stilletjes op de bank zitten (lees:liggen!) teevee te kijken en zijn ze mijlenver verwijdert van Aarde, maar zodra je opneemt en je naam hebt genoemd begint de ellende. Dan beginnen ze te gillen, te zingen of ze gaan je vragen wat we eten die avond of ze willen een snoepje. Dit is niet verzonnen, dit is de keiharde waarheid! Zodra, de telefoon gaat loop ik al direct met dat ding naar boven, waarna ik eigenlijk alweer de terugreis kan aanvangen omdat sowieso de jongste dan al achter mij aan loopt, inclusief zijn speelgoed gsm, en ik uiteindelijk van pure ellende de schuur op zoek om rustig verder te communiceren. Mits ik de deur achter mij op slot draai…
Binnenkort hebben wij dus een feestelijke opening van ons tweede toilet. We hebben alle inwoners in de straat uitgenodigd. Ik moet alleen nog effe een kabeltje doortrekken naar dit nieuwe rustpunt:De telefoonkabel! Arjen Veldhuizen