Mijn oudste zoon wil sinds vorige week een tractor….
Mijn antwoord: “trekker. Dat noem je een trekker.” “Wacht maar tot je zestien bent, dan kun je je trekkerrijbewijs gaan halen en mee doen aan trekkerbehendigheidswedstrijden….”
Maar een kind zeggen dat hij/zij moet wachten ergens op is op voorhand vragen om moeilijkheden en ja hoor, Youri begon zijn stem al te verheffen en kwam met het overbekende ‘Waarom niet nu?’
“Omdat wij ten eerste geen ruimte hebben voor een trekker, ten tweede geen geld hebben voor een trekker en ten derde omdat jij geacht wordt te rijden op een speelgoed trekker waarvan er toevallig eentje al jaren, bijna niet gebruikt overigens, in de tuin staat.” Zo luidde mijn antwoord en daar moest hij het mee doen. Zijn interesse voor dit vervoersmiddel kwam nadat hij van de week bij een vriendje in de polder heeft gespeeld. En dat vriendje mocht, weliswaar op een kleinere uitvoering, op een laadschop rondrijden. Ja, en ik kan uit eigen ervaring zeggen dat vriendjes uit de polder meestal wel een soortgelijk vervoersmiddel op het terrein hebben staan. En mocht de benzine op zijn dan ging je de weilanden in om eieren te zoeken en slootje te springen. Of we gingen zomerdag met de boer mee om hooipakjes te laden, tot diep in de zomeravond, met paard en wagen, dus brandstof had je niet eens nodig! En mede daarom is het bij vriendjes uit de polder altijd leuk en spannend spelen want ze kunnen in de meeste gevallen gebruik maken van enorm veel ruimte om het huis heen, met daarop gehuisvest allerlei soorten dieren en prachtige klimmogelijkheden waar menig speelterreintje een enorme punt aan kan zuigen, vooral die speelterreintjes hier in Leidschenveen want die lijken nergens op, sterker nog, er staat nog niet eens een wipkip! Maar het voordeel van minimale speelmogelijkheden is dat je kinderen aan het fantaseren zet zodat ze van niets iets kunnen maken en zodoende leren ze als het ware op jonge leeftijd te improviseren, dus roeien met de riemen die je hebt in gewoon Nederlands.
Maar leg dat maar eens uit aan een kind anno 2003…
Het enige wat de moeder van het vriendje en ik hem konden beloven was dat hij op korte termijn daar weer mag gaan spelen, maar ik drukte hem op het hart dat de voertuigen met motorische aandrijving voor hem verboden bleven. Kijken naar de kunsten van het vriendje en naar afleveringen van Bob de Bouwer mag, maar aankomen niet. En misschien, heel misschien mag hij mij in de toekomst helpen om van mijn ouwe trouwe Puch een skelter te maken, zodat hij zeg maar toch nog aan zijn ‘trekker’ komt!
Arjen Veldhuizen